Βασίλης Χαραλαμπόπουλος: «Η εποχή μας είναι κυνική, όχι οι άνθρωποι»

Μάλιστα τόνισε πως νιώθει ένα περίεργο τσίμπημα όταν το ακούει αυτό…
Γελά διαφορετικά ο κόσμος; Έχει αλλάξει το χιούμορ στο πέρασμα του χρόνου; «Ομως, και το καλόκαρδο χιούμορ δεν τρώει πόρτα από τους θεατές», απαντά ο Βασίλης Χαραλαμπόπουλος. «Οταν ανεβάσαμε τον "Συρανό" πολλοί πίστευαν ότι θα αποτύχουμε. Ομως, το κοινό αγκάλιασε αυτή την παράσταση, που υπερασπιζόταν την αγάπη και τον ρομαντισμό. Η εποχή μας είναι κυνική, όμως οι άνθρωποι δεν έπαθαν μετάλλαξη για να έχουν ανάγκη μόνο από κυνικό χιούμορ».

Συμφωνεί, ωστόσο, ότι αυτός που έχει σκληρύνει είναι ο δημόσιος λόγος. Όχι μόνο μεταξύ πολιτικών, αλλά και στα κοινωνικά δίκτυα. «Εκεί, ο καθένας αναμετράται με τη σημαντικότητα του. Πολλοί πιστεύουν ότι μόνο η δική τους άποψη είναι σωστή. Νομίζουν μάλιστα ότι είναι η μόνη ηθική. Ζούμε σε μια εποχή βιαστικών, απερίσκεπτων μονολόγων. Ο διάλογος δεν είναι στα καλύτερα του».

Σε αυτήν ακριβώς την εποχή, πολλοί θεωρούν ότι η πολιτική θυμίζει περισσότερο από ποτέ θέατρο. «Διαφωνώ. Οταν ακούω έναν πολιτικό να κατηγορεί κάποιον άλλον ότι παίζει θέατρο, νιώθω ένα περίεργο τσίμπημα. Ας έλεγε, τουλάχιστον, ότι παίζει κακό θέατρο. Αλλά, για να προσβάλλει τη θεατρική τέχνη εν γένει, μάλλον την αγνοεί. Συνήθως ένας πολιτικός προσπαθεί να γίνει ένας καλός ηθοποιός. Ποτέ δεν τα καταφέρνει και το δείχνουν οι καταστάσεις» ανέφερε στα Παραπολιτικά.

Τι γνώμη έχει για τη νοσταλγική τάση που υπάρχει στο θέατρο τα τελευταία χρόνια; «Μερικές παραστάσεις είναι πολύ ωραίες, αλλά αυτή η ειδυλλιακή αντιμετώπιση του παρελθόντος δεν μπορεί να κρατήσει για πολύ καιρό. Ευελπιστώ ότι θα υπάρξει κάτι νέο, που θα δημιουργήσει στις επόμενες γενιές τις δικές τους αναμνήσεις».

Ο Βασίλης Χαραλαμπόπουλος εξελίσσεται ως ένας από τους ελάχιστους κωμικούς που είναι πειστικοί και σε δραματικούς ρόλους. Είναι ζήτημα χαρακτήρα, άσκησης, εμπειριών; «Είναι ζήτημα φυσικής ανάγκης. Προσπαθώ κάθε φορά να βγάλω μια αλήθεια για έναν άνθρωπο και η αλήθεια περιέχει και την κωμωδία και το δράμα. Αλλωστε, τα παθήματα ενός χαρακτήρα μπορεί για το κοινό να βγάζουν γέλιο, αλλά εκείνος περνάει ένα δράμα»