«Μια δύναμη μ’ έφερε αντιμέτωπη με την πραγματικότητα. Μια φωνή μου φώναζε να μην σταματήσω να ζω»

Η Δήμητρα Μεταλλινού μίλησε για όσα βίωσε και πώς αντιμετώπισε τα δύσκολα.

Πώς μεγάλωσες; Παιδικά χρονιά;

Μεγάλωσα με πολλές στερήσεις της οικογενείας μου γιατί πάντα ήθελαν να κάνω αυτά που αγαπούσα. Μια οικογένεια αγροτική από τον Ορχομενό με σπούδασε και μου έδωσε όλα τα εφόδια που ήθελα για να κάνω κάτι στην ζωή μου. Προσπάθησα μαζί με τις σπουδές μου να δουλεύω κιόλας ως τραγουδίστρια γι' αυτό και αποφάσισα να έρθω στην Αθήνα. Πολλές οι δυσκολίες όμως. Πράγματα και καταστάσεις που δεν τις περίμενα.

Στην Αθήνα πως κατάφερες να ζεις;

Πάρα πολύ δύσκολα. Πολλά τα έξοδα. Υπήρχαν μέρες που δεν είχα ούτε για ψωμί. Ούτε 5 ευρώ για να φάω. Δεν μίλαγα φυσικά για να μην τους στεναχωρήσω. Για να μην του φοβίσω κι από την άλλη για να μην μου πουν να γυρίσω πίσω. Έτρωγα μόνο ψωμί κι αυτό αν είχα να πάρω.

Δεν είχες προταθείς για δουλειά;

Οι προτάσεις για δουλειά άργησαν να έρθουν. Με ζητούσαν τα μαγαζιά με πολύ καλές συνεργασίες και αξιόλογους ανθρώπους. Μου ζητούσαν πράγματα που εγώ δεν μπορούσα να δεχτώ. Περίεργες απαιτήσεις ενοχλήσεις παράλογες και όπως καταλαβαίνεις εγώ όλο αυτό δεν το άντεχα. Είπα πολλά όχι που δεν μετανιώνω αλλά αυτά τα όχι έφεραν λύπη, στεναχώρια καθόλου δουλειά, νεύρωση, με αποτέλεσμα να είμαι πάλι χάλια και στο μηδέν. Απόλυτο μηδέν. Ανασφάλεια αβεβαιότητα καθόλου χρήματα και φυσικά όπως καταλαβαίνεις αυτό θα με χτύπαγε κάπου.

Αρρώστησες; Πέρασες κάτι που αφορά την υγεία σου;

Δεν άργησε να έρθει λοιπόν η νεύρωση στομάχου και στην συνέχεια η νευρική ανορεξία να μου χτυπάει την πόρτα. Καμία τροφή δεν μπορούσε να δεχτεί ο οργανισμός μου πια. Ό,τι έτρωγα κατέληγε έξω, πολλά φάρμακα, ανυπεράσπιστη στο έλεος και φυσικά υπερήφανη για να ζητήσω βοήθεια από κάπου. Αυτή την περηφάνια την πλήρωσα ακριβά. Έλεγα όποιος έχει όπλο ας με πυροβολήσει να σταματήσω να πονάω. Έβλεπα την μαμά μου να παρακαλάει τον Θεό να μην πεθάνω. Ο γιατρός που με παρακολουθούσε με ταρακούνησε μόλις έφτασα να ζυγίζω 39 κιλά λίγο πριν φτάσω στο τέλος.

Τι ήταν αυτό που σε έκανε να αλλάξεις; Πιστεύεις στον Θεό;;

Μια δύναμη. Δεν ξέρω κάτι μαγικό με έφερε αντιμέτωπη με την πραγματικότητα. Μια φωνή μου φώναζε να μην το βάλω κάτω να μην σταματήσω να ζω. Είναι άδικο όλο αυτό που ζούσα. Κατάφερα λοιπόν να σηκωθώ ένα χρόνο μετά από το κρεβάτι του πόνου. Ο γιατρός μου είπε: “στο τσακ έπιασες το σωσίβιο και σώθηκες”. Σαν να ήρθε μια δύναμη και με έσωσε. Ναι πιστεύω στο Θεό και πιστεύω πως μ' αγαπάει.

Πηγή: ΧΑΙ