Νινέτα Λεµπέση: Η Αλίκη και το Πολυτεχνείο

«Πώς πέρασαν είκοσι χρόνια; Σαν να ήταν χθες που ήµασταν στο Ιατρικό Κέντρο και µας έλεγε πόσο πολύ ήθελε να πάει ξανά στον Θεολόγο, στο εξοχικό της, να δει τη θάλασσα. Είχε µπει πλέον στην τελική ευθεία και όµως, ήθελε να το σκάσει για λίγο και να πάει εκεί. Το Αλικάκι µου! Φίλη καρδιάς. Θυµάµαι τόσα από αυτή. Ήµασταν στο θερινό ‘‘Αθήναιον’’, στις καρέκλες του καφέ. Είχε έρθει να µε πάρει και περιµέναµε να τελειώσει η παράσταση. Οταν τέλειωσε, ήρθε ένα παλικάρι και γονάτισε µπροστά της. “∆εν θα το θυµάστε, αλλά τότε στο Πολυτεχνείο, µε τα γεγονότα, µε είχατε βάλει κρυφά στο θέατρο ‘‘Αλίκη’’ µαζί µε άλλα παιδιά! Μας σώσατε”. Τα µάτια της γέµισαν δάκρυα. “Είσαι µάρτυρας Νινέτα, ε; Το άκουσες, γιατί ξέρεις τι έλεγαν για µένα’’. Κι ακόµα θυµάµαι ένα ξεκαρδιστικό περιστατικό. Περιµέναµε τον Λάκη Λαζόπουλο να έρθει να µας πάρει από τον Θεολόγο, για να πάµε στη Λάρισα να δούµε την ‘‘Ιφιγένεια εν Ταύροις’’ του φίλου µας του Κώστα Τσιάνου. Αργούσε και αποφασίσαµε να φύγουµε µόνες. Είχα πατήσει τσίτα το γκάζι και στον δρόµο µάς σταµάτησε ένας τροχονόµος. Της λέω: “Βάλε τα δυνατά σου”. Toν φωνάζει απ’ τη θέση του συνοδηγού, εκείνος τη βλέπει και... παγώνει. Εκείνη του κάνει νάζια. “Έχετε δίκιο! Γράψτε µε, αλλά δώστε γραµµή και σε συναδέλφους σας να µη µας σταµατήσουν γιατί δεν θα προλάβουµε”. Σε όλη τη διαδροµή, από τα µπλόκα που υπήρχαν µας χαιρετούσαν. Περνούσε η Αλίκη που όλοι αγαπούσαν πολύ» είπε η Νινέτα Λεμπέση, επιστήθια φίλη της Αλίκης, στη real.