Άλκις Κούρκουλος: «Δεν μου κληροδότησε εργοστάσιο ο πατέρας μου»
Μπορεί το Εθνικό θέατρο να το νιώθει σαν σπίτι του ο Άλκις Κούρκουλος, αυτό όμως δεν συμβαίνει εξαιτίας της μακρόχρονης πορείας του αείμνηστου πατέρα του Νίκου Κούρκουλου στο παρελθόν ως καλλιτεχνικού διευθυντή του αλλά επειδή ο ίδιος ο Άλκις συνεχίζει τις παραστάσεις εκεί για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά.
«Καταρχήν, το τι αισθάνομαι εγώ για το Εθνικό δεν έχει καμιά σχέση με τον πατέρα μου. Δεν μου ανήκει καμιά σκηνή επειδή εκείνος ήταν ηθοποιός ή διευθυντής του για πάνω από μια δεκαετία. Δεν μου κληροδότησε εργοστάσιο» ξεκαθαρίζει ο ηθοποιός στη real και συνεχίζει: «Η τέχνη του θεάτρου απαιτεί παρουσία στη σκηνή και δουλειά που δεν σταματά ποτέ. Πριν από την πρόταση του Χατζάκη, είχα να παίξω 13 χρόνια στο Εθνικό. Όσο το διηύθυνε ο πατέρας μου απέφευγα να παίζω. Στην αρχή έλεγα ηλιθιωδώς «όχι» στους σκηνοθέτες που με πλησίαζαν, λες και θα μου κάνανε χάρη, λες και δεν είχα δουλειά στο ελεύθερο θέατρο... Ώσπου, κάποια στιγμή, τα 'βαλα με τον εαυτό μου. «Τι είναι αυτό το ταμπού με τον πατέρα μου;», αναρωτήθηκα. «Κι άμα εκείνος κάτσει μια ζωή στο Εθνικό, εγώ δεν θα μπορέσω ποτέ να βρεθώ εκεί;». Έτσι έπαιξα στο «Καρναβάλι του έρωτα», με τον σπουδαίο σκηνοθέτη Ν. Μαστοράκη, και στο «Μιζερέρε» του Κ. Τσιάνου. Γιατί ήθελα να δοκιμαστώ στο είδος του μιούζικαλ, σε πράγματα που δεν μπορούσα να κάνω εκτός Εθνικού. Σήμερα δεν ακολουθώ τον Χατζάκη. Είναι φίλος μου -πριν ακόμη φύγει για το ΚΘΒΕ- και τον εμπιστεύομαι. Μ' αρέσει η δουλειά του, ο πλουραλισμός ρεπερτορίου και προσώπων που επιχειρεί να εισάγει στο Εθνικό».
Το γεγονός ότι τελευταία καλείσαι να υποδυθείς ρόλους «ζεν πρεμιέ» σε παραγωγές που αναμένεται να έχουν «εμπορική» επιτυχία -λόγω τηλεοπτικής προϊστορίας- αισθάνεσαι πως περιορίζει σ' έναν βαθμό τις υποκριτικές σου δυνατότητες;
«Δεν το βλέπω έτσι. Εξάλλου, έχω κάνει και διαφορετικά πράγματα. Έχω παίξει με την Οικονομίδου, τον Καταλειφό, σε μικρά θέατρα, σε τρύπες... Κάθε ρόλος έχει τις δυσκολίες του. Ο τωρινός, ο ζωγράφος Νάσος Ανάστης που περιφέρεται σαν ωραίος, δεν είναι ένας τύπος αλλά ένας χαρακτήρας που πρέπει να τον δημιουργήσεις, αφού το έργο είναι διασκευή μυθιστορήματος. Εγώ δεν βάζω ταμπέλες. Ο σχεδιασμός του θεάτρου περιλαμβάνει και καθίσματα, άρα και θεατές. Υπάρχει κάποιος απ' αυτούς που αποκαλούνται «μη εμπορικοί» που δεν θέλει να παίζει με γεμάτο το θέατρό του; Και μήπως δεν είναι «εμπορικός» ο τρόπος με τον οποίο ανεβαίνουν ξανά και ξανά παραστάσεις με «καλλιτεχνική» πρόφαση; Τι θα πει «εμπορικό»; Τι θα πει «τηλεοπτικός» ή «κινηματογραφικός» ηθοποιός, όπως με χαρακτηρίζουν; Αναρωτήθηκαν ποτέ πόσα σίριαλ, πόσες ταινίες έχω κάνει σε σχέση με παραστάσεις στο θέατρο; Ελάχιστα».
