Ιωάννης Παπαζήσης: «Επιτέλους γεύομαι ότι κάνω»

Ποιο είναι το απόγειο, για έναν ηθοποιό; Θεωρείς ότι έφτασες σε αυτό το κομμάτι της επαγγελματικής σου πορείας;
«Είμαι πολύ μικρός ακόμη, για να απαντήσω. Αυτή τη στιγμή, νιώθω πως ό,τι λέω, θα μεταβάλλεται με την εξέλιξη των χρόνων. Δεν ξέρω ακόμη το φινάλε, το υποπτεύομαι. Γεύομαι ότι κάνω, επιτέλους, τα πράγματα που αγαπάω. Είχα ένα παράξενο επαγγελματικό ξεκίνημα, με πολύ κινηματογράφο και τηλεόραση, για να φτάσω επιτέλους στην ειλικρινή μου αγάπη, το θέατρο».

Γιατί είναι τόσο μεγάλο το "κόλλημα" με το θέατρο;
«Ο κινηματογράφος και η τηλεόραση έχουν ανάγκη την ύπαρξη συγκεκριμένων τεχνικών πραγμάτων. Χρήματα, μηχανήματα και ισχυρά σενάρια, είναι απαραίτητα για ένα καλό αποτέλεσμα. Αντίθετα, στο θέατρο, ένας ηθοποιός μπορεί να πάρει μια κιμωλία και να σου φτιάξει μια παράσταση. Μαγεία! Δεν θα ξεχάσω ποτέ την Νένα Μεντή, στην παράσταση "Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου". Το μεγαλείο της απλότητας. Η πιο αγαπημένη μου, δηλαδή, παράσταση, είχε φτιαχτεί από μια γυναίκα πάνω στην σκηνή, ένα κρεβάτι και μια καρέκλα».

Νιώθεις καθημερινά την ανάγκη, να αποδεικνύεις το αποτέλεσμα της δουλειάς σου;
«Αυτό νομίζω ότι είναι κάτι, που υπάρχει πάντα. Είσαι νεκρός, αν δεν έχεις την ανάγκη να απευθυνθείς στο πλήθος, για να αποδείξεις πράγματα. Νιώθω ότι λειτουργώ, μόνο, όταν έχω ανάγκη να αποδείξω. Κάνω τα πάντα, για να φτάσω στον πάτο, να είμαι χάλια και μόνο τότε έχω να πω κάτι. Είμαι άνθρωπος των αντιφάσεων και όταν είμαι άσχημα, λειτουργώ πολύ καλύτερα στην σκηνή. Έχω πολύ έντονο θυμό, τον οποίο εξωτερικεύω στην σκηνή. Αν δω ότι κάτι δεν λειτουργεί στο κοινό, πεισμώνω και προσπαθώ για καλύτερο αποτέλεσμα. Μπορεί να ακούγεται τρελό, αλλά ναι, πρέπει να είσαι τρελός για να βρεθείς πάνω στην σκηνή», δήλωσε στο beater.