Ελισάβετ Κωνσταντινίδου: «Ένιωσα μεγάλη θλίψη όταν επισκέφθηκα την Πόλη»

Έχεις πάει στην Πόλη;

«Ναι. Και έπαθα deja vu. Έβλεπα την Ελλάδα παντού. Έψαχνα όμως τους Έλληνες και δεν τους έβρισκα πουθενά. Ένιωσα μεγάλη θλίψη. Φεύγοντας είπα "Αντίο Πόλη, δεν θα ξανάρθω. Τέλος!" Έλα όμως που τα πράγματα δεν τελειώνουν όπως νομίζουμε… Τώρα θα ξανακάνω οπωσδήποτε άλλο ένα ταξίδι στην Κωνσταντινούπολη».

Ο ρόλος σε ταξίδεψε;

«Κυρίως στην ψυχή μου. Η Λωξάντρα είναι μια γυναίκα λαϊκή, δεν είναι καλλιεργημένη. Κουβαλάει ωστόσο τη σοφία του ανθρώπου που έχει ψαχτεί. Στον τρόπο που σκέφτεται, στο βλέμμα με το οποίο αγγίζει τα φυτά, τους ανθρώπους, το φαγητό… Στον τρόπο που ψαχουλεύει τις αισθήσεις της».

Έχει και μια αφέλεια, η συμπεριφορά της είναι άδολη.

«Και σ' αυτό μοιάζουμε. Είναι φορές που είπα "Γιατί ήμουν τόσο ανοιχτή σε κάποιους ανθρώπους; Γιατί στάθηκα απέναντί τους τόσο αθώα;" Δεν μπορώ όμως να κάνω διαφορετικά, γιατί έτσι είμαι». Μου εκμυστηρεύεται ακόμη ότι και το φαγητό το χρησιμοποιεί όπως η Λωξάντρα. «Σαν δόλωμα!» μου κλείνει το μάτι πονηρά. «Για να μαζεύω γύρω απ' το τραπέζι αυτούς που αγαπώ. Αυτόν που του μαγειρεύεις, τον φροντίζεις και τον περιποιείσαι, να το ξέρεις, τον έχεις δικό σου». Με κοιτάει όλο νόημα. «Τρελαίνομαι να μαγειρεύω για φίλους. Και το φαγητό το θέλω νόστιμο. Δεν με νοιάζει να έχει και λίγο παραπάνω λάδι. Και μπόλικα μπαχαρικά!». Στο σπίτι όπου μεγάλωσε, το κυριακάτικο τραπέζι ήταν θεσμός. «Κάθε Κυριακή τρώγαμε στου παππού και της γιαγιάς, που έμεναν από κάτω. Μελιτζάνες με κρέας, χοντρό μακαρόνι με κόκορα, ντολμάδες πολύ ιδιαίτερους... Μεγάλωσα με ποντιακά φαγητά. Ένα σπίτι όλο μυρωδιές!», δήλωσε στον «φιλελεύθερο».