Βάνα Μπάρμπα: «Η κρίση μας συνέτισε όλους. Έπεσε και χάθηκε ο εγωισμός μας»

«Πραγματοποιήσαμε μια μεγάλη συναυλία σε συνεργασία με την Περιφέρεια Αττικής. Δημιουργήσαμε μαζί ένα σωματείο που ονομάζεται "Δύναμη ζωής και αγάπη". Σε αυτό το σωματείο τυγχάνει να είμαι πρόεδρος και με τη συμμετοχή φίλων έχουμε κάνει μια ομάδα και προσπαθούμε να βοηθάμε τον κόσμο που έχει ανάγκη. Προσφέροντας στους άλλους, βοηθάμε εμάς και την ψυχή μας. Η πρώτη δραστηριότητά μας ήταν να μοιράσουμε φάρμακα στα παιδικά χωριά SOS στη Βάρη, κατόπιν επισκεφτήκαμε τις γυναικείες φυλακές της Θήβας, όπου τραγούδησε ο Λευτέρης Πανταζής. Πραγματοποιήσαμε τη μεγάλη συναυλία για τα παιδιά των προσφύγων. Ζητήσαμε από τον κόσμο' να μας φέρει είδη πρώτης ανάγκης. Γνωρίζω ότι ο κόσμος έχει κουραστεί από τα πολλά δικά του προβλήματα, όπως κι εγώ, αλλά επιμένουμε να είμαστε άνθρωποι...Το προσφυγικό μας θέμα εγώ το αγκαλιάζω, κι ας μου ρίχνουν οι άλλοι γιαούρτια και ας με βρίζουν... Και συνεχίζουμε ό,τι κάνουμε να το αγκαλιάζουμε με αγάπη» τόνισε στο Full Life.

-Η αποτυχία σε ενοχλεί;

«Όχι, είναι μέρος της ζωής μας. Με ενοχλεί μόνο στην εγωιστική και τη ναρκισσιστική μου πλευρά, θέλω να πιστεύω ότι η αποτυχία μας κάνει καλύτερους ανθρώπους».

-Τις επιλογές στη ζωή και στη καριέρα σου τις πήρες βασισμένη στο ένστικτο, τη λογική, την καρδιά;

«Πιο πολύ στα νιάτα μου εμπιστευόμουν την καρδιά και το ένστικτο. Τώρα λειτουργώ με τη λογική. Οι συμβιβασμοί με το "λίγο" και το "δεν ξέρω" με κούραζε και με έκανε να βαριέμαι».

-Αν ξαναγυρνούσες το ρολόι και ξαναζούσες τη ζωή σου, θα έκανες κάτι άλλο;

«Ναι, θα προσπαθούσα να μου προσφέρω ασφάλεια. Ταλαιπωρούμαι τώρα που μεγαλώνω. Το μόνο που θα έκανα θα ήταν να σκεφτώ και να κρατήσω κάποια χρήματα στην άκρη. Ξαναβρίσκω τον εαυτό μου, στην ηλικία που είμαι, με την καινούργια ζωή μου, αισθάνομαι πιο δυνατή και πιο χρήσιμη. Μου αρέσει να δημιουργώ και να δουλεύω, αλλά παράλληλα νιώθω ανασφαλής. θα φρόντιζα τότε ένα κομμάτι από τα νιάτα μου, που έφυγαν με ασυδοσία, να κάλυπτα το κομμάτι της ανασφάλειας που έχω τώρα. Να μην ήμουν τόσο σπάταλη, τόσο υπερβολική σε όλα. Η κρίση μας συνέτισε όλους.

Έπεσε και χάθηκε ο εγωισμός μας. Το πρώτο διάστημα νομίσαμε οι περισσότεροι ότι συνέβη μόνο σ' εμάς και κρυφτήκαμε νοιώθοντας ντροπή, να μη μας δουν και μάθουν πώς περνάμε. Χωθήκαμε στα λαγούμια, χάνονται παρέες και φιλούν. Όταν συνειδητοποιήσαμε ότι δεν ήμασταν μόνον εμείς, βγήκαμε ξανά στο φως μετρώντας τις απώλειες του καθενός μας τώρα πια όλοι πάμε χεράκι χεράκι».