Καραμπέτη: «Το ίδιον του Έλληνα είναι να στέκεται στο αρνητικό που «πουλάει» και όχι στο καλό»

Θεωρήθηκε έξυπνη ιδέα ότι άλλαξε χώρο πλοκής στο ανέβασµα της «Ορέστειάς» του.

Εγώ τη βρήκα ιδιοφυή την επιλογή του να τοποθετήσει την παράσταση στην περίοδο του Β’ Παγκοσµίου Πολέµου και του ελληνικού Εµφυλίου. Θέτει τον αιώνιο Αισχύλο στο σήµερα και µεταφέρει µαγικά τον πρώτο πόλεµο των Ελλήνων, τον Τρωικό, µέσα στον χωροχρόνο του τελευταίου ελληνικού πολέµου, του αιµατηρού µας Εµφυλίου. Ο Ορέστης, ο Αγαµέµνονας, η Κλυταιµνήστρα, η Ηλέκτρα, ο Αίγισθος, η Κασσάνδρα, η Αθηνά και ο Απόλλωνας βρίσκονται µέσα µας. Είναι εδώ, ζωντανοί. Σε κάθε πόλη και κάθε µέρος, κάθε χωριό µικρό ή µεγάλο αυτού του τόπου, αντιπροσωπεύοντας το βαθύ κοινωνικό βίωµα της συλλογικής µας µνήµης, που µια µέρα θα µας απελευθερώσει από τα δεσµά του διχασµού. Ιδιοφυής σύλληψη!

Το πρωτοποριακό ανέβασµα του Χουβαρδά, ωστόσο, έφερε επιθέσεις από κάποιους κριτικούς.

Όπως έφερε και θερµότατες, εγκωµιαστικές κριτικές, αλλά το ίδιον του Έλληνα είναι να στέκεται στο αρνητικό που «πουλάει» και όχι στο καλό. Ίσως αυτό πληρώνουµε γενικά... Ο καθένας µπορεί να έχει τη γνώµη του και να την εκφράζει, αλλά κάποιοι χάνουν το µέτρο σε όλο αυτό και κάνουν αγριότατες επιθέσεις σε πρόσωπα, προτείνοντάς τους ακόµα και να αλλάξουν δουλειά! Θεωρώ άδικο να θες να κανιβαλίσεις κάποιον, ο οποίος ήρθε να προτείνει κάτι που µπορεί να µη σου αρέσει. Μπορείς να εκφράσεις τις όποιες ενστάσεις σου, αλλά όχι µε κακεντρέχεια και προκατάληψη και δη για έναν δηµιουργό που έχει ιστορία χρόνων πίσω του και ξέρουµε όλοι πως έχει δουλέψει τόσο σκληρά για να φτάσει εδώ που έχει φτάσει. Το βρήκα άδικο, χωρίς να θέλω να ονοµατίσω κριτικούς. Πάντως, για να µη φλυαρώ, αυτό που µας δυναµώνει είναι το ότι η παράστασή µας γεµίζει τα θέατρα στα οποία παρουσιάζεται και αποθεώνεται από το κοινό µε γερά «µπράβο». Ίσως αυτοί εκτιµούν περισσότερο από κάποιους ειδήµονες την τόσο σκληρή δουλειά που έχουµε κάνει γι’ αυτή την παράσταση.

Πηγή: Real