Αλέξια: «Ακούω στο αυτοκίνητο τους σταθμούς και φρίττω με την άσχημη μουσική που παίζουν»

«Στο Λος Άντζελες ψάχνουμε οι Έλληνες ο ένας τον άλλον και γινόμαστε μια παρέα. Είναι ωραία να φέρνεις τον κόσμο μαζί Να είμαστε κοντά ο ένας στον άλλον. Δεν είναι ξένα έτσι, είναι οικεία. Όποτε ακούμε ότι έχει έρθει κάποιος Έλληνας τρέχουμε να τον γνωρίσουμε ή να τον δούμε» τόνισε στο Πρώτο Θέμα.

Στην Αθήνα τα τελευταία χρόνια οι Έλληνες διχάζονται και διαλέγουν στρατόπεδα. Δεν είναι ενωμένοι, γκρινιάζουν μονίμως και φυσικά δεν είναι ευτυχισμένοι. «Πονάω που βλέπω τον κόσμο να υποφέρει, όπως και ότι δέχονται αδιαμαρτύρητα να ακριβαίνουν τα πάντα ενώ μειώνεται ο μισθό τους. Και στη δική μου ζωή υπάρχουν λόγοι να μην είμαι χαρούμενη, εκπαίδευσα, όμως, τον εαυτό μου να θέλει να είναι καλά. Θυμάμαι στην Κύπρο να λένε ότι "το γέλιο της Παρασκευής είναι το κλάμα του Σαββάτου". Μεγάλωσα, διάβασα, είδα ότι είναι επιλογή μας να είμαστε χαρούμενοι. Όμως αυτό θέλει δύναμη και γενναιοδωρία και όχι να είμαστε γεμάτοι έπαρση, θέλει να μάθεις να βλέπεις το καλό. Μια λύση για τη λύπη είναι να πραγματοποιεί τις επιθυμίες σου. Να κάνεις μικρά πράγματα που έχουν αξία για σένα».

Δύναμη πιστεύει ότι έχει και το τραγούδι: «Μικρή ήθελα να σπουδάσω ψυχολόγος. Ή να ασχοληθώ με τη γλώσσα μας. Μετά τη Eurovision (1981) ένας φίλος μου πρότεινε να σπουδάσω μουσική στο Μπέρκλι στη Βοστόνη, Πέντε χρόνια φοίτησα εκεί. Ήμουν μέλος και σε γκόσπελ χορωδία. Η μουσική αυτή έχει να κάνει με τον πόνο, την αγάπη και τη συγχώρεση, τραγουδάν για να απαλύνει ο πόνος και όχι για να πουλήσεις δίσκους και να βγεις σε νυχτερινή κέντρα. Τότε ήταν που κατάλαβα ότι η μουσική μπορεί να δυναμώσει την ψυχή και το πνεύμα, ότι σου δίνει δύναμη. Τώρα που είμαι στην Αθήνα ακούω στο αυτοκίνητο τους ραδιοφωνικούς σταθμούς και φρίττω με την άσχημη μουσική που παίζουν».