Αλμπέρτο Εσκενάζυ: «Δεν έχω κανέναν»

Γεννημένος στη Θεσσαλονίκη νιώθει υπερήφανος για τον τόπο που μεγάλωσε.

«Είμαι γέννημα θρέμμα Θεσσαλονικιός και πολύ περήφανος για την καταγωγή μου. Όχι εθνικιστικά. Είναι μια από τις πιο πολιτισμικές πόλεις. Μεγάλωσα εκεί και ήρθα στην Αθήνα σε ηλικία 20 ετών για να φοιτήσω στη δραματική σχολή του Εθνικού Θεάτρου»

Πώς ήταν τα παιδικά σας χρόνια;

«Όπως όλου του κόσμου. Ήμουν από μια οικογένεια χωρίς δικό μας σπίτι, στο νοίκι. Έχασα πολύ νωρίς τον μπαμπά μου. Παλέψαμε και τα καταφέραμε»

Έχετε αδέλφια;

«Μια αδελφή που δεν ζει πια δυστυχώς κι έτσι δεν έχω κανέναν, γιατί πριν από εκείνη «έφυγε» και η μητέρα μου. Έχω, όμως, τη δική μου οικογένεια»

Ήσασταν καλός μαθητής;

«Όχι, αντιθέτως, πολύ κακός. Δεν διάβαζα, είχα άλλες ανησυχίες. Έπρεπε να ανακαλύψω το θέατρο για να αρχίσω να μορφώνομαι. Μορφώθηκα με άλλον τρόπο, λογοτεχνικά και ουσιαστικά, γιατί νομίζω ότι αυτό ήταν που με ενδιέφερε»

Ήσυχος ή άτακτος;

«Πολύ άτακτος»

Κι όμως φαίνεστε άνθρωπος χαμηλών τόνων.

«Γιατί, μεγαλώνοντας, ηρεμείς. Αλλά πιτσιρικάς ήμουν ζωηρός. Στην τάξη μου έκανα μιμήσεις στους καθηγητές κι εν ώρα μαθήματος και εκτός. Ήμουν κωμικούλης»

Ήσασταν και η ψυχή της παρέας;

«Ναι, αυτό μπορώ να το πω»

Και ως έφηβος;

«Ακόμη χειρότερα. Μηχανάκια και τέτοια πράγματα»

Φαντάζομαι, είχατε και τότε μεγάλη επιτυχία στα κορίτσια.

«Γιατί οι υπόλοιποι δεν είχαν; Ήμασταν μια ωραία παρέα και πολύ αγαπημένοι φίλοι. Όταν ανεβαίνω στη Θεσσαλονίκη, τους βλέπω. Δεν έχω και πολλούς συγγενείς. Οι φίλοι μού έμειναν»

Η Θεσσαλονίκη έχει το ίδιο άρωμα με τότε;

«Το άρωμα αυτό δεν αλλάζει. Γι’ αυτό και αποφάσισα λογοτεχνικά να γράψω όλη την ιστορία της κατά τη διάρκεια του 20ού αιώνα»