Βίκυ Βολιώτη: "Η εφηβεία μου στιγματίστηκε από την αρρώστια του μπαμπά μου"

Πόσο κοντά είναι η οικογένεια Γουέστον στην κλασική ελληνική οικογένεια;
«Ο θεατής θα αναγνωρίσει πράγματα της δικής του οικογένειας. Η ελληνική οικογένεια έχει έντονο αυτό το στοιχείο, γιατί οι γονείς είναι πολύ καπελωτικοί, κάτι που έχει και τη θετική του πλευρά, γιατί δεν είναι μόνο καταπιεστική, αλλά δημιουργεί και ένα πέπλο ασφαλείας»

Μίλησε μας για τον ρόλο της Αϊβι...
«Είναι το μεσαίο παιδί της οικογένειας που έχει παραμείνει στο πατρικό, αναλαμβάνοντας το καθήκον να προσέχει τους γονείς, θυσιάζοντας τα όνειρα της»

Πώς ήσουν ως παιδί;
«Ήμουν ένα πολύ δυναμικό παιδί, πολύ εξωστρεφές, αλλά δεν ήμουν ανυπάκουο. Δεν με τρόμαζε τίποτα, δεν φοβόμουν τίποτα. Ήθελα να γευτώ τη ζωή»

Τώρα είσαι ατρόμητη;
«Δυστυχώς όχι. Από παιδί άλλαξα αρκετά. Νομίζω ότι οι συνθήκες με έφεραν σε μία μεγαλύτερη ωριμότητα από ό,τι έπρεπε για την ηλικία μου. Στα δεκαέξι μου έχασα τον πατέρα μου από καρκίνο. Ήταν άρρωστος για ένα διάστημα δύο ετών πριν πεθάνει, οπότε μοιραία αυτό συνετέλεσε σε μια ωριμότητα και σε μια μελαγχολία. Υπήρχε μια κατάσταση στο σπίτι η οποία δεν επέτρεπε την ανέμελη ζωή. Η εφηβεία μου στιγματίστηκε από την αρρώστια του μπαμπά μου και για τον λόγο αυτό δεν ήμουν ένα αντιδραστικό παιδί. Τη μητέρα μου την έχασα πριν από πέντε χρόνια και έχω μείνει με τον αδερφό μου, ο οποίος μένει μόνιμα στην Αμερική και, από ό,τι καταλαβαίνετε, η απόσταση δεν επιτρέπει να είμαστε όσο κοντά θα θέλαμε», λέει η ηθοποιός στην εφημερίδα Αγορά.