Ζέτα Μακρυπούλια: Μιλά για τα παιδικά της χρόνια και για άγνωστες πτυχές της ζωής της

«Είµαι παραδοσιακή. Ο πατέρας µου γνώρισε τη µητέρα µου και πήγε κατευθείαν και τη ζήτησε σε γάµο. Μοιάζω και στους δύο. Έχω πάρει κι από τους δύο, και εξωτερικά και εσωτερικά. Έχω πάρει κοµµάτια τους, τα χούγια τους. Α, τα µάτια µου, δεν είναι δικά τους. Είναι ολόιδια του παππού µου. Τον παρατηρούσα τον παππού µου. Ήταν άρρωστος πολύ καιρό και καθόµουν δίπλα του. Τα µάτια του ήταν όµοια µε τα δικά µου. Από τους δικούς µου πήρα την εργατικότητα και την αισιοδοξία για την έκβαση της τελικής µάχης. Ό,τι είναι κακό θα περάσει. Στο τέλος θα θριαµβεύσει το καλό. Πήρα το πείσµα, αλλά και µία αµφίσηµη υποµονή. Αρετή και ελάττωµα µαζί. Η υποµονή στις µέρες µας παρεξηγείται. Την περνάνε για υποτέλεια.
Στα παιδικά µου χρόνια διάβασα Πηνελόπη ∆έλτα και µου διάβαζαν Ιούλιο Βερν. Ο πατέρας µου, τα βράδια για να κοιµηθούµε, µας έκανε αυτοσχέδια παράσταση Καραγκιόζη. Ήταν τρέλα! Μεγαλώνοντας, ανακάλυψα µόνη µου τους θησαυρούς των βιβλίων. Κυρίως τον Ντοστογέφσκι. Αλλά ανεξήγητα είχα και µία ροπή σε βιβλία που ασχολούνται µε τη µεταφυσική. Μερικά βιβλία δεν τα τελείωνα αµέσως. Το βιβλίο, ας πούµε, «Οι παλιές αγάπες πάνε στον παράδεισο», έκανα τρία χρόνια να το τελειώσω (σ.σ.: γέλια). Μην το γράψεις όµως αυτό».

Πηγή: Real