Καραμπέτη: «Το 2008, την ημέρα που έφυγε από τη ζωή ο πατέρας μου, ήμασταν σε πρόβες με...»

Στην ερώτηση, τι της έμαθε το θέατρο για τη ζωή μετά από δύο εικοσαετίες πάνω στο σανίδι, η αγαπημένη ηθοποιός απάντησε: «Νομίζω ότι αυτό που με ώθησε στην τέχνη ήταν η ανάγκη μου να δώσω απαντήσεις στα μεγάλα ερωτήματα. Βέβαια, μέσω της τέχνης κατανοείς πολλά για τα ανθρώπινα, αλλά απάντηση στα μεγάλα μυστήρια δεν παίρνεις. Θυμάμαι πάντα αυτόν το στίχο του Σεφέρη: «Πώς πεθαίνει ένας άνδρας παράξενο, κανένας δεν το συλλογίστηκε». Η τέχνη έχει απλώς τον τρόπο να παρηγορεί ή να εντείνει κάποια συναισθήματα. Το 2008, την ημέρα που έφυγε από τη ζωή ο πατέρας μου, ήμασταν σε πρόβες με τη Ρούλα Πατεράκη για τους δύο Οιδίποδες (επί Κολωνώ και Τύραννο). Αφού ανέβηκα στον Έβρο να τον αποχαιρετήσω, το ίδιο βράδυ ερμήνευσα τον τρομερό μονόλογο-αποχαιρετισμό της Αντιγόνης. Ακόμα και τώρα συγκινούμαι όταν το σκέφτομαι. Κάποιες φορές δημιουργείται μια περίεργη σύνδεση με τους ρόλους που ερμηνεύουμε. Ο άνθρωπος, για να συμφιλιωθεί με το γιατί και το πώς της ζωής, με το μυστήριό της, ψάχνει να βρει δρόμους και απευθύνεται στη θρησκεία, τη φιλοσοφία, κάνει αναγωγές στο μεταφυσικό. Παλιότερα ήμουν πιο ρεαλίστρια και σκεφτόμουν ότι είμαστε εδώ και κάποια στιγμή θα φύγουμε. Όπως λέει και ο γιατρός στον «Γλάρο», κάθε ζωή πρέπει να έχει το τέλος της».

Πηγή: athinorama