Τατιάνα Λύγαρη: «Δεν μας αξίζει αυτός ο τόσο χαρισματικός τόπος»
Υπάρχουν στιγμές που η Τατιάνα Λυγάρη νιώθει -πάνω ή κάτω από τη σκηνή- να της τρέχουν δάκρυα και να θέλετε να ξεσπάσει;
«Εκτός σκηνής, ναι. Πριν σας είπα για την αλλαγή βλέμματος μέσω του τρένου. Η αλήθεια είναι ότι έκλαιγα πολύ περισσότερο στο παρελθόν, αλλά πλέον μέσα από αυτήν τη διαδικασία έμαθα να συγκρατώ τον εαυτό μου και να μην κλαίω πια, γιατί δεν θέλω να δείχνω στους γύρω μου και στους συνεργάτες, που παλεύουμε για να επιβιώσουμε και να κρατήσουμε το όραμά μας ζωντανό, αδύναμη. Πιστεύουμε σ’ αυτόν τον χώρο και παλεύουμε να τον διατηρήσουμε αναλλοίωτο μέσα στην 20ετία που λειτουργεί, αφού γύρω μας άλλαξαν όλα κι εμείς προσπαθούμε να κάνουμε αυτό που κάναμε πριν από 20 χρόνια. Με μηδενικά έσοδα -μπορώ να το πω ευθαρσώς- και με τα ίδια έξοδα που υπήρχαν πάντα»
Επιχορηγήσεις δεν παίρνει;
«Οπως κάθε πολιτιστικός οργανισμός, τα μισά του έσοδα πρέπει να τα βρίσκει από αλλού και όχι από τα εισιτήριά του. Δεν βγαίνει από τα εισιτήρια! Και βεβαίως, επειδή οι καιροί αλλάζουν, είναι πολύ πιο δύσκολο να επιβιώσουμε, γιατί δεν υπάρχει η δυνατότητα αυτής της στήριξης, η οποία ήταν στο παρελθόν για την τέχνη και τον πολιτισμό μεγαλύτερη και περισσότερη. Κι εκείνο που θέλω να πω είναι πως, αν κλαίω -και έχω κλάψει και πολύ πρόσφατα-, κλαίω από τον παραλογισμό που επικρατεί πλέον στις ανθρώπινες συμπεριφορές και στη δομή του πολιτειακού και του κρατικού μηχανισμού. Υπάρχει κάτι το παράλογο μέσα στην προσπάθεια να ανασυγκροτηθούν πράγματα ή και να γίνουν, ενώ δεν βελτιώνεται στην πραγματικότητα κάτι, γιατί πάντα ο Ελληνας θα βρει τον τρόπο να ξεγλιστρήσει από το να ακολουθήσει πιστά τον νόμο»
Αυτό την εξοργίζει ή απλώς παρακολουθεί τις καταστάσεις στωικά;
«Με εξοργίζει και με θλίβει. Γιατί είμαι μια πολίτης και προσπαθώ να είμαι σωστή απέναντι στο κράτος, με σωστή συμπεριφορά και τοποθέτηση και, όταν δεν αντιμετωπίζομαι ή δεν αντιμετωπίζω κάτι λογικό από την άλλη πλευρά, και αυτή η προσπάθειά μου πηγαίνει στον βρόντο, εκεί χτυπάω το κεφάλι μου στον τοίχο. Είναι αδιέξοδο, είναι άδικο και μπροστά στην αδικία και σε αυτό το παράλογο πραγματικά σηκώνω τα χέρια ψηλά. Ο θυμός είναι τεράστιος»
Ποιος φταίει γι’ αυτό;
«Με θλίβει και με στενοχωρεί ότι ζούμε πράγματι στην ωραιότερη χώρα του κόσμου, αλλά δεν της αξίζει αυτός ο λαός! Το λέμε όλοι μας και είναι τετριμμένο και μπανάλ. Πλέον είτε οι πολιτικοί είτε οι καλλιτέχνες έχουν μια γλώσσα για να μιλήσουν στο κοινό, αυτή του χαϊδέματος. Εγώ πραγματικά δεν έχω λόγο να μην πω ότι δεν μας αξίζει αυτός ο τόσο χαρισματικός τόπος. Μερικές φορές απορώ πώς αυτός ο λαός που κάποτε διέπρεψε, που έχει περάσει αυτούς τους πολέμους και τις κακουχίες, που μεγαλούργησε σε στιγμές της Ιστορίας, πώς αυτός ο λαός μπορεί να έχει αυτό το πρόσωπο, το οποίο βλέπουμε καθημερινά...», λέει στην espresso.
