Μιχάλης Σεΐτης: «Όταν κοίταξα κάτω από το σεντόνι αντιλήφθηκα ότι μου έλειπε το ένα πόδι»

Εκείνος τότε μιλούσε συνεχώς για τον Κώστα Κεντέρη, τον μεγαλύτερο -κατά τη γνώμη του-Έλληνα αθλητή, τον οποίο είχε θέσει ως στόχο να διαδεχτεί - και όλα έδειχναν ότι θα το πετύχαινε εφόσον είχε αρχίσει να διακρίνεται στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα. Όμως οι αόρατες δυνάμεις που καθορίζουν την τύχη καθενός θέλησαν να παίξουν ένα αφάνταστα σκληρό παιχνίδι στον Μιχάλη Σεΐτη.

Το 2013, επιστρέφοντας από κάποια νυχτερινή έξοδο με μια δανεική μοτοσικλέτα, σε ένα σημείο με κακό φωτισμό στο. κέντρο της Ρόδου, έπεσε πάνω στους πάγκους της λαΐκής αγοράς που είχαν στηθεί για την επόμενη μέρα. Στο νοσοκομείο διακομίστηκε σχεδόν ημιθανής, με φριχτούς πόνους και ακατάσχετη αιμορραγία στο ένα πόδι.

«Ξύπνησα δύο ημέρες μετά το ατύχημα. Όταν κοίταξα κάτω από το σεντόνι αντιλήφθηκα ότι μου έλειπε το ένα πόδι. Δεν χρειάστηκε να με ενημερώσει κάποιος για τα κακά μαντάτα, τα είχα δει και νιώσει μόνος μου. Οι γιατροί έκαναν το καλύτερο, αλλά δεν υπήρχε σωτηρία-ή θα ζούσα ή θα έχανα το πόδι μου. Τη στιγμή που το συνειδητοποίτισα αυτό ένιωσα ευτυχής. Διότι όχι μόνο ζούσα, αλλά ήθελα πλέον να δώσω στη ζωή ου ένα ουσιαστικό νόημα. Δεν είχε περάσει ούτε μήνας όταν βρέθηκα και πάλι στους αγωνιστικούς χώρους, φορώντας φόρμες και παπούτσια με σπάικς. Ήμουν πιο ώριμος και πιο συνειδητοποιημένος. Διψούσα για υψηλές επιδόσεις και ρεκόρ» τόνισε στο Πρώτο Θέμα.

«Όπως δεν με τρομάζει και το μεταλλικό μέλος μου, καθώς το θεωρώ αναπόσπαστο κομμάτι πια του σώματός μου. Όταν έχεις καλό μεταβολισμό τα μεταβολίζεις όλα, τα καλά και τα κακά. Η ουσία είναι να μη θρηνείς πάνω από το χυμένο γάλα, αλλά να ενεργοποιήσεις μέχρι και το τελευταίο σου κύτταρο. Το ατύχημα ήταν ένας τρόπος για να αντιληφθώ ότι τίποτα στη ζωή δεν είναι δεδομένο. Ούτε η επιτυχία, ούτε η υγεία, ούτι και η ίδια η ζωή. Όσο πιο γρήγορα υιοθετήσουμε αυτή την άποψη τόσο πιο κοντά στην ευτυχία θα βρεθούμε»