#Womanism: Το κίνημα που οφείλεις να συμμετέχεις ως γυναίκα

Σβήνεις τα κεράκια στην τούρτα, ανοίγεις τα μάτια και πριν προλάβεις να το συνειδητοποιήσεις, «ξυπνάς» και είσαι σχεδόν 30. Μένεις στο σπίτι που από μικρή ονειρευόσουν να μένεις, οδηγείς ένα αυτοκίνητο που πάει «ασορτί» με την προσωπικότητά σου και φυσικά τη… γκαρνταρόμπα σου, η οποία «αγκαλιάζει» κομψά τις ατέλειες στο σώμα σου. Σε αγαπάς, για αυτό σε προσέχεις και ξεκλέβεις τακτικά χρόνο για ένα χορταστικό τρέξιμο με την κολλητή σου ή κάποιο δίωρο session Pilates. Μπαίνεις νωρίς το πρωί και φεύγεις αργά το βράδυ από το γραφείο, με αήττητο ύφος, το οποίο επιβεβαιώνει πως σήμερα, πάλι ήταν μία ανέλπιστα δημιουργική ημέρα για εσένα. Προσπαθείς να μην ξεστομίζεις υπερβολές αλλά η ζωή σου, μετά από αρκετά «σκοτεινά» αδιέξοδα και απότομα σκαμπανεβάσματα, κατάφερε να σε φέρει (ή έστω να έρθει) στο σημείο που εσύ πάντα ήθελες.

Μπορεί το ασταμάτητο multitasking να σου ανέβαζε κάθε τόσο τον πήχη, οι δεκάδες ρόλοι που κλήθηκες να υποστηρίξεις, να αυξήθηκαν και να σε έκαναν να «χάσεις» προσωρινά τη μπάλα, όμως, σαν άλλη επιδέξια ακροβάτισσα, κατάφερες να «ισορροπήσεις» στο σκοινί και να περάσεις στην άλλη πλευρά της… ενηλικίωσης. Εκεί όπου έχεις τον απόλυτο έλεγχο και είσαι η κυρίαρχος του εαυτού σου!

Τέτοιες βαθυστόχαστες σκέψεις έκανα το βράδυ στο μεταίχμιο των γενεθλίων μου. Κοιτώντας πίσω, προσπαθούσα να καταλάβω πως τελικά κατάφερα να φτάσω μέχρι εδώ. «Εδώ» που κάποτε δεν με είχα ικανή πως θα έφτανα. Και για να είμαι ειλικρινής, ίσως όντως μερικές φορές να μην φάνηκα ικανή, ευτυχώς όμως, ήταν πάντα κάποια άλλη εκεί για εμένα. Πάντα, από όταν ήμουν πολύ μικρή ακόμη, σε κάθε δύσβατο ανηφορικό μονοπάτι, θυμάμαι μία γυναίκα δίπλα μου, να μου δίνει με τον τρόπο της δύναμη, να με «σπρώχνει» να συνεχίσω, να αντιμετωπίζω την κάθε πρόκληση όπως οφείλει μία «αθλήτρια» της ζωής.

Διαβάστε περισσότερα στο Queen.gr