#NotJustAStory: Μία «ιστορία» που κι εσύ μπορεί να έχεις κάπου ακούσει

Καλοκαίρι της Γ’ Λυκείου, το αφόρητο άγχος των Πανελλαδικών, τα καθημερινά πήγαινε-έλα από το σπίτι στο φροντιστήριο και πάλι πίσω, τα ακούραστα ξενύχτια που μας έβρισκαν σκυμμένες πάνω από σημειώσεις και βιβλία, ανήκαν πλέον στο παρελθόν. Ήταν Ιούλιος και παρέα με τις φίλες μου σαλπάραμε για τις πρώτες μας ενήλικες διακοπές, έτοιμες να ζήσουμε μία ξέφρενη εβδομάδα ανεξαρτησίας, στον απόλυτο προορισμό για κάθε εν δυνάμει φοιτητή που μόλις είχε «κλείσει» 12 χρόνια στα θρανία. Η Πάρος ήταν για εμάς ο επίγειος «παράδεισος» όπου θα μπορούσαμε να πραγματοποιήσουμε τις καλοκαιρινές διακοπές που ονειρευόμασταν και σχεδιάζαμε όλους τους προηγούμενους μήνες.

Πιάνοντας λιμάνι στην Παροικία και για τις επόμενες πέντε ημέρες, η πραγματικότητα που ζούσαμε ξεπερνούσε ακόμη και τις πιο τρελές προσδοκίες μας. Όλα αυτά όμως άλλαξαν, όταν γνωρίσαμε την παρέα του Π., ενός τύπου λίγα χρόνια μεγαλύτερου από εμάς, ο οποίος επί τρεις ημέρες φλέρταρε αδυσώπητα τη φίλη μου Α. και τελικά, τη νύχτα πριν την αναχώρησή μας, την προσκάλεσε να κοιμηθούν υπό τον ήχο των κυμάτων με sleeping bag και θέα τα αστέρια. Το επόμενο πρωί, βρήκαμε την Α. να στέκεται βουρκωμένη μπροστά από την πόρτα του ενοικιαζόμενου δωματίου που μας φιλοξενούσε, παρακαλώντας μας να αλλάξουμε τα ακτοπλοϊκά και να επιστρέψουμε στην Αθήνα με το επόμενο πλοίο.

Ήθελα να πιστεύω πως αυτό το περιστατικό είχε διαγραφεί διαπαντός από το μυαλό μου, ώσπου λίγες ημέρες πριν και δέκα χρόνια μετά από εκείνες τις διακοπές, το YouTube μου έβγαλε στα προτεινόμενα ένα βίντεο με τον αινιγματικό τίτλο «Δεν είναι απλά μια ιστορία…». Και όντως, 1.40’ αργότερα ήξερα πως αυτό που είχα παρακολουθήσει δεν ήταν απλά μία ιστορία. Ήταν η αληθινή ιστορία της Α. ειπωμένη από την… άλλη πλευρά. Η ιστορία της παιδικής μου φίλης μέσα από την αποτρόπαια ομολογία ενός άγνωστου τύπου, ο οποίος στη δική της ιστορία λεγόταν Π.

Διαβάστε περισσότερα στο Teen.queen.gr