Oι άγριες νύχτες του “Studio 54”

Υπήρχε και άλλος εξώστης για τους σεξουαλικά "περιπετειώδεις", όπου τα μάτια σου μέσα στο μισοσκόταδο μπορούσαν να διακρίνουν πολλά όργανα, πολλές στάσεις, πολλή γύμνια ορισμένες φορές και τα αυτιά σου να ακούσουν πολλούς αναστεναγμούς, σεξουαλικούς βεβαίως. Για τους περισσότερους από εμάς, το σεξ στα θεωρεία του κέντρου δεν ήταν κάτι που μας ενδιέφερε. Στο "54" άλλωστε γινόταν πάντα η προκαταρκτική δουλειά, η οποία συνεχιζόταν μετά στα σπίτια. Υπήρχαν όμως και πολλοί, μα πάρα πολλοί διεστραμμένοι, εάν μπορούμε να τους αποκαλέσουμε έτσι, και πολλοί επιδειξίες που αρέσκοντο στον επί τόπου έρωτα. Και οφείλω να διευκρινίσω ότι ανάμεσά τους υπήρχαν γυναίκες και άντρες, ομοσέξουαλ και μπαϊσέξουαλ.

Το μεγάλο μυστικό της επιτυχίας του κλαμπ ήταν βέβαια η 'δυσκολία' στην είσοδο, όπου αν δεν ήταν κανείς πολύ γνωστός, πολύς ωραίος ή πολύ περίεργος, δεν έμπαινε. Το κέντρο μέσα μπορεί να ήταν άδειο και από έξω να γινόταν σκοτωμός, μέσα όμως έμπαιναν μόνον όσοι ήταν 'κάποιοι'. Τρεις σωματοφύλακες μαζί με τον Στιβ Ρούμπελ, που στεκόταν πάνω σε μια καρέκλα γιατί ήταν κοντός, επιθεωρούσαν κάθε βράδυ το συγκεντρωμένο πλήθος και με το δάκτυλο έδειχναν ποιος θα περάσει. Μπορεί να ήσουν ένα πολύ σημαντικό πρόσωπο, χωρίς όμως κοσμική εμφάνιση έμενες απ' έξω.

Μια μέρα μου τηλεφώνησε μια φίλη μου από το Παρίσι, η Αταλάντα Πολίτη, η σημερινή Κόμισσα ντε Καστελάν, ότι βρισκόταν στη Νέα Υόρκη μαζί με τη φίλη της Χριστίνα Ωνάση και ήθελαν να έλθουν μαζί μας στο "54" διότι, όπως μου είπε, είχαν δυσκολία να περάσουν την είσοδο. Την προηγούμενη φορά που είχαν πάει, οι πορτιέρηδες δεν είχαν πιστέψει ότι η Χριστίνα ήταν η Ωνάση και μάλιστα κάποιος τους είπε ότι αν αυτή είναι η κόρη του Ωνάση, εκείνος ήταν ο Ροδόλφο Βαλεντίνο! Όταν τελικά συστήσαμε τις δύο κοπέλες στον Στιβ, εκείνος κατσάδιασε όλο το προσωπικό και από εκείνη την ημέρα όλο το κέντρο ήταν δικό τους. Η Χριστίνα Ωνάση, τόσο απλή και με χιούμορ, και η ωραία Αταλάντα κατέκτησαν το "Studio" και πήραν και κάρτες για να μπαίνουν ανενόχλητες. Αυτές οι κάρτες ήταν σπάνιες και ούτε εμείς είχαμε, παρόλο που δεν τις είχαμε ανάγκη.

Μια φορά μπαίνοντας με παρέα είδα στην ουρά τον Αζναβούρ, τον οποίοι οι σωματοφύλακες δεν αναγνώρισαν, παρόλο που με τον καιρό είχαν αρχίσει να μαθαίνουν, και έτσι τον πήρα μαζί μου με έναν κύριο και μια κυρία που τον συνόδευαν. Μετά τον σύστησα στον Στιβ, που του ζήτησε συγγνώμη. Αυτά γίνονταν πολύ συχνά και όσο περνούσε ο καιρός τα πράγματα στην είσοδο γίνονταν και δυσκολότερα."