Λευτέρης Παπανικολάου Γκιωνάκης: «Ο παππούς μου Γιάννης Γκιωνάκης»

Ο Λυετέρης δεν θα ξεχάσει ποτέ τα λόγια του παππού του: «Η συμβουλή που μου έδινε ήταν “κάνε ό,τι δουλειά θες, αρκεί να είσαι ο καλύτερος”. Στο σπίτι ήταν όπως στις ταινίες του. Μπορεί να ήταν λίγο νευρικός και εξωστρεφής, αλλά δεν υπήρξε ποτέ αυστηρός. Και η μητέρα μου κι εγώ ό,τι θέλαμε μας το παρείχε. Έδινε πάρα πολλά πράγματα στην οικογένειά του. Τότε βεβαίως ήταν άλλες οι εποχές και έβγαιναν πολύ πιο εύκολα τα χρήματα».Γυρνώντας τον χρόνο πίσω θυμάται τις αντιδράσεις των δικών του, όταν τους ανακοίνωσε ότι θέλει να ασχοληθεί με τα καλλιτεχνικά: «Και η μητέρα μου και ο πατέρας μου και ο παππούς μου, όταν τους είπα ότι θέλω να ακολουθήσω τα επαγγέλματά τους, μου είπαν και τα αρνητικά αλλά και τα θετικά. Είχα βεβαίως το ελεύθερο στην επιλογή και δεν είχα καμιά πίεση στο τι θα κάνω, αλλά θυμάμαι ότι μου είπαν πως “δυο φορές τον χρόνο θα είσαι άνεργος, λεφτά τόσα πολλά δεν κυκλοφορούν και τώρα ειδικά είναι πιο δύσκολα”. Εμένα βεβαίως δεν με ένοιαζε, γιατί από το να έκανα κάτι που δεν μ’ αρέσει προτιμώ να κάνω αυτό που επέλεξα και ας είμαι άνεργος δύο φορές τον χρόνο. Ναι, υπάρχουν δυσκολίες, πληρώνω ένα τίμημα σε κάποια πράγματα, αλλά πάντοτε βρίσκω την άκρη και θα χτυπήσει το τηλέφωνο και θα δουλέψω». Όσο για την τελική επιλογή του να γίνει σκηνοθέτης, στον παππού του δεν πολυάρεσε: «Η άποψή του ήταν να σπουδάσω και υποκριτική, γιατί θα είναι πιο εύκολο και από επαγγελματικής άποψης αλλά και επειδή τόσο εκείνος όσο και η μητέρα μου ήταν ηθοποιοί. Αλλά δεν προσπάθησε να μου αλλάξει γνώμη. Τελικά, όταν τελείωσα τις σπουδές μου στη σκηνοθεσία, πήγα στην υποκριτική». Το επίθετό του είναι ιστορία στον χώρο του θεάματος και από το μυαλό του δεν φεύγει η ημέρα που πέθανε ο παππούς του. «Μια ζωή, ακόμα και τώρα, με ρωτάνε “είσαι εγγονός του Γκιωνάκη;”, επειδή έχω και το επώνυμο της μητέρας μου και σε όλους κάνει εντύπωση. Δεν είχα συνειδητοποιήσει ότι σε κάποιους έκανε τόσο μεγάλη αίσθηση το όνομά μου αλλά και τη μεγάλη αγάπη που έχει ο κόσμος στον παππού μου. Μέχρι την ημέρα που ο παππούς πέθανε και μέσα σε είκοσι δευτερόλεπτα το τηλέφωνο χτυπούσε ασταμάτητα από φίλους, αγνώστους και γνωστούς, κανάλια και ραδιόφωνα. Το σπίτι είχε γίνει λες και πρόκειται να βγει ο πλανητάρχης για να κάνει κάποια δήλωση. Ηταν δυσάρεστο όμως, γιατί υπήρχε ο αναβρασμός και η θλίψη για τον χαμό του παππού και ξαφνικά έπρεπε να δώσω απαντήσεις σε όλον αυτόν τον κόσμο».
Πηγή:Espresso