Νικολόπουλος: Περιοδεία σε Ελλάδα και Κύπρο

Ο Χρήστος Νικολόπουλος θα περιοδεύσει σε όλη την Ελλάδα και την Κύπρο με ένα πρόγραμμα που μόνο ο Χρήστος ξέρει να επιμελείται. Από τους τελευταίους «της φυλής των λαϊκών συνθετών», ο Χ. Νικολόπουλος γεννιέται και μεγαλώνει στο Καψοχώρι Ημαθίας, και η «γηγενής» αυτή καταγωγή προσδίδει την ενστικτώδη λαϊκότητα που χαρακτηρίζει τα τραγούδια του. Στην δεκαετία του ΄60 που ανδρώνεται, κυριαρχούν τα Μακεδονίτικα του τόπου του και τα λαϊκά του Καζαντζίδη. Από μικρός φανερώνει την μουσική του κλίση, και με πείσμα καταφέρνει να μάθει μπουζούκι, μελετώντας ώρες μόνος του, αυτοδίδακτος στην ουσία. Σαν «μπουζουξής» θα μπει και στο επάγγελμα, τελειώνοντας το «πανεπιστήμιο» των πανηγυριών και των λαϊκών συγκροτημάτων. Στην Αθήνα κατεβαίνει το ΄63 για να βρεθεί δύο χρόνια μετά, το ΄65, να παίζει στο πλευρό του Σ. Καζαντζίδη. Στο πλευρό του Καζαντζίδη θα μείνει ως την οριστική αποχώρηση του τραγουδιστή από τις πίστες το ΄66. Ακολουθούν συνεργασίες σε μαγαζιά με τα σημαντικότερα ονόματα, από την Π. Πάνου και την Μαρινέλλα, τον Βοσκόπουλο και τον Μπιθικώτση, αλλά και τον Μ. Χιώτη ως και τον Σ. Παγιουμτζή. Αυτά τα πρώτα χρόνια συνεργάζεται με τους σημαντικότερους συνθέτες της εποχής σε δισκογραφήσεις τραγουδιών τους, μαθητεύοντας αλλά και καταθέτοντας την δεξιοτεχνική του ικανότητα στο μπουζούκι, που σαν όργανο, έχει πια περίοπτη θέση στις ορχήστρες. Το να δουλεύει με τον Μ. Θεοδωράκη, τον Μ. Λοΐζο, τον Γ. Ζαμπέτα, τον Χ. Λεοντή και τον Δ. Μούτση, αλλά και με θρύλους όπως ο Β. Τσιτσάνης ή στις τελευταίες ηχογραφήσεις του Μ. Βαμβακάρη, εκπαιδεύεται οξύνοντας την συνθετική του ικανότητα. Τα πρώτα τραγούδια θα έρθουν τέλη του ΄60, με το «Νυχτερίδες κι αράχνες» τραγουδισμένο από τον Σ. Καζαντζίδη το ΄69, να ξαφνιάζει. Θα ακολουθήσουν τραγούδια κλασσικά πια, παρότι της πρώιμης περιόδου, όπως «Στο Σταυροδρόμι» με τον Π. Γαβαλά, ή το «Νύχτα στάσου» σε στίχους Πυθαγόρα το ‘72 με τη Λ. Διαμάντη. Το 1975, σημαδεύεται από την συνεργασία με τον Σ. Καζαντζίδη στο «Υπάρχω», από τις καλύτερες στιγμές του τραγουδιστή και οριακή για την εξέλιξη του Χ. Νικολόπουλου. Η δεκαετία του ΄80 είναι αυτή, που απογειώνει την δημιουργικότητά του και συνηγορεί στην αποδοχή του, απ’ όλους ανεξαιρέτως, ως του σημαντικότερου λαϊκού συνθέτη. Στην εκπνοή της τρίτης δεκαετίας του στο τραγούδι, ο Χ. Νικολόπουλος, δείχνει αστείρευτος. Με ορχηστρικούς δίσκους («Ανατολικά της Ευρώπης», «Κυκλάμινα του Ολύμπου»), αλλά και προσωπικούς («Ανθη Ευλαβείας» ΄96). Συναυλίες στο Ηρώδειο και στο Μέγαρο Μουσικής, αλλά και τιμητικά αφιερώματα. Διατρέχει έναν και μόνο κίνδυνο: του πνιγμού του στην ίδια του την παραγωγικότητα. Και θα ήταν κρίμα, σε μια εποχή που όλοι πνίγονται στα ρηχά του «λίγο», να πνιγεί εκείνος στα βαθειά του «πολύ». Κι ας έχει αποδείξει πως ξέρει καλό κολύμπι. To 2010 κυκλοφόρησε νέο cd με τον Μανώλη Λιδάκη και με τίτλο «Ολα δικά μας και όλα ξένα».