Χαρδαβέλλας: «Ήταν στους λεµφαδένες, είχε προχωρήσει πολύ. 70% ποσοστό να «φύγω» και 30% να ζήσω»

Πού βρήκατε τη δύναµη για να παλέψετε;

Εγώ έχω µεγαλώσει µόνος µου, δεν είχα γονείς. «Φύγανε» οι γονείς µου όταν ήµουνα µηνών. Βρέθηκα από πολύ µικρός να παλεύω µόνος µου. Τα παιδιά που µεγαλώνουν µε αυτόν τον τρόπο ξέρουν να µάχονται. Ήθελα πάντα να γίνω δηµοσιογράφος. ∆εν είχα γνωριµίες, αλλά τελικά τα κατάφερα. Πάλεψα τον καρκίνο µε την ψυχή µου, όπως παλεύω όλα τα πράγµατα. Νίκησα τον καρκίνο γιατί το πίστεψα.

Ο µεγαλύτερος φόβος σας ήταν να µη µείνει µόνος ο Κωνσταντίνος;

Φυσικά. Έχω πάει περίπου σε 30 εµπόλεµες περιοχές. Μόλις γεννήθηκε ο Κωνσταντίνος, επειδή φοβήθηκα µήπως σκοτωθώ και µείνει µόνος του, σταµάτησα. Όταν έµαθα ότι έχω καρκίνο, το πρώτο πράγµα που σκέφτηκα ήταν τι θα γίνει αν τον αφήσω µόνο του. Και αυτός ο στόχος µού έδινε δύναµη για να συνεχίσω και να παλεύω την αρρώστια. Ήταν πάρα πολύ δύσκολη η κατάστασή µου, δεν ήταν εύκολος καρκίνος. Ήταν στους λεµφαδένες, είχε προχωρήσει πολύ, είχα περίπου πέντε όγκους. Υπήρχε 70% ποσοστό να «φύγω» και 30% να ζήσω.

∆εν σταµατήσατε ποτέ τη δουλειά.

Το καλοκαίρι του 2009 είχα να αντιµετωπίσω τρία θηρία. Το πρώτο ήταν η οικονοµική κρίση που ξεκινούσε, το δεύτερο η κατάρρευση του Alter και τέλος ο καρκίνος. Αρχές Σεπτέµβρη ξεκίνησα τις χηµειοθεραπείες και µπήκα στο στούντιο για να κάνω τις «Πύλες του ανεξήγητου» και τον «Αθέατο κόσµο». Μιλάµε για τρίωρες εκποµπές που έκανα έχοντας χάσει 40 κιλά, κατάχλωµος. Ζαλιζόµουν στο στούντιο και προσπαθούσα να κρατηθώ για να µην καταρρεύσω.
Η ενασχόλησή σας µε τέτοιου είδους µεταφυσικά θέµατα, είχε να κάνει µε αυτό που βιώνατε;
Η αλήθεια είναι ότι δεν τα πίστευα αυτά τα πράγµατα και ξεκίνησα να κάνω την εκποµπή περισσότερο για να δω και εγώ τι γίνεται. Οταν άρχισε η περιπέτειά µου µε τον καρκίνο συνέβησαν ανεξήγητα πράγµατα, όπως, για παράδειγµα, ξαφνικά, εκεί που κατέρρεε το ανοσοποιητικό µου σύστηµα, χωρίς καµιά ιατρική παρέµβαση, άλλαζαν οι µετρήσεις. Σε αυτές τις περιπτώσεις αναρωτιέσαι ποιος ευθύνεται γι’ αυτό; Θυµάµαι ότι στις εκποµπές µού εξιστορούσαν πράγµατα που έβλεπαν από τη στιγµιαία αναχώρησή τους από αυτή τη ζωή, φως, τούνελ... Ολο αυτό το πράγµα µε επηρέαζε γιατί δεν ήξερα αν θα ζήσω. Με τον καρκίνο συµβαίνει το εξής: πρέπει να περάσει µία πενταετία τουλάχιστον για να σιγουρευτείς ότι όλα πάνε καλά. Ο καρκίνος δεν φεύγει ποτέ. Είναι εκεί και τον κοιµίζεις, τον φυλακίζεις, τον βάζεις σε µια σπηλιά, όπως λέω. Χτίζεις απλά µια τσιµεντένια πόρτα και ελπίζεις να µην ξαναβγεί.

Πηγή: Real