Κατάθεση ψυχής του Κωνσταντίνου για τη μητέρα του: «Eνιωσα να φεύγει ένα κοµµάτι της ψυχής µου...»

Ιδού µερικοί από τους τίτλους: «Η ζωή είναι να την παίρνεις στην πλάκα. Άµα την πάρεις σοβαρά, βγάζεις γέλιο». «Η αρχή της ζωής είναι το πουθενά. ∆εν είναι µια ευχάριστη διαδροµή. Ένας αγώνας δρόµου είναι, όπου κανείς δεν σκέφτεται το τέρµα». «Οι αναµνήσεις είναι ζωντανά κύτταρα στον εγκέφαλο. Μόνο οι νεκροί λησµονάνε». «Τίποτα δεν είναι πιο γοητευτικό από το άπειρο, αρκεί να έχεις φτερά». «Άµα κοιτάς µπροστά, βλέπεις τον ορίζοντα. Άµα κοιτάς πίσω, βλέπεις µόνο τα ίχνη από τις πατηµασιές σου». «Οι σκέψεις είναι η τροφή του νου: άλλοτε τον δηλητηριάζουν µε τοξίνες και άλλοτε τον δυναµώνουν και τον ελευθερώνουν». «Όπως κλείνει η αυλαία αργά...».
Όταν ήταν µικρός, όπως είχε αποκαλύψει σε συνέντευξη στη Real, του άρεσε να φτιάχνει ιστορίες και να τις παρουσιάζει στους φίλους του, γι’ αυτό και του είχαν δώσει το παρατσούκλι «ο Φαντασίας». Κάνει και σε αυτό αναφορά στο βιβλίο του. «Αυτό το παρατσούκλι έµελλε να µε ακολουθήσει σε όλη µου τη ζωή. Ήταν αυτό που µου έδινε τη δυνατότητα να γράψω σενάρια, θεατρικά έργα και τώρα αυτό το βιβλίο. Που χάρη σε αυτό θα ζούσα πολλές όµορφες και δηµιουργικές στιγµές. Ήµουν ο Φαντασίας. Με αποκαλούσαν κι έτσι οι πιτσιρικάδες φίλοι µου. Ηµουν δεν ήµουν 14 χρόνων και κατάφερνα να µαζεύω τα παιδιά της γειτονιάς γύρω µου. Αλλα καθισµένα στο πεζοδρόµιο, άλλα στα µαρµάρινα σκαλάκια των σπιτιών, σούρουπο συνήθως, να τους λέω φανταστικές ιστορίες...».
Στις σελίδες του «Showtime» άλλοτε γελάς κι άλλοτε συγκινείσαι. Ο Γιώργος Κωνσταντίνου προχωράει σε µια κατάθεση ψυχής, φωτίζοντας όλες τις πτυχές του. Η µητέρα του, όπως τονίζει, «υπήρξε φάρος στη ζωή µου και δεν θα µπορούσα να µην κάνω αναφορά από καρδιάς σε εκείνη, όπως και στα δύο µου παιδιά, που µου έδωσαν δύναµη να συνεχίσω µπροστά». Να τι σηµειώνει για εκείνη µε τρυφερότητα: «Έχω κρατήσει µια φράση της µητέρας µου, που δείχνει την απέραντη αγάπη της για µένα: “∆εν θέλω να πεθάνω, γιατί δεν θα σε βλέπω”, µου έλεγε. Αυτά τα λόγια µε ακολουθούσαν για καιρό, αφότου έφυγε. Έφυγε. Πόσο απλά µπορώ να το λέω τώρα. Τότε ένιωσα να φεύγει κι ένα κοµµάτι της ψυχής µου µαζί της. Ευτυχώς που ήρθε η µικρή µου αγάπη, η κόρη µου, και το ξαναέβαλε στη θέση του. Έχω έναν γιο, που αγαπώ πολύ. Αυτός έµοιασε σε µένα - εξωτερικά τουλάχιστον. Όταν τον κοιτάζω, νοµίζω ότι είναι εκείνος ο ψηλός σγουροµάλλης της πλατείας Βάθη, που βλέπω σε κάποιες παλιές φωτογραφίες µου».