«Ήταν εποχές που έπρεπε το πρωί να αποχαιρετώ αγαπηµένα πρόσωπα και το βράδυ να ανεβαίνω στη σκηνή»

Ο Γιώργος Κιμούλης σε μία συγκλονιστική εξομολόγηση, θυμάται αυτές τις στιγμές με πολλή θλίψη... Διαβάστε απόσπασμα από τη συνέντευξή του...

Πάμε στο «Ψηλά από τη γέφυρα», που έγινε η... γέφυρα για να βρεθείς στο Εθνικό. Τι σε κέντρισε σε αυτό το έργο του Μίλερ;

Το ίδιο του το θέµα. Η αντίληψη που έχουν οι άνθρωποι περί κτητικότητας. Πολλοί πέφτουν στην παγίδα να θεωρούν δικά τους όχι µόνο κάποια άψυχα αντικείµενα, αλλά και ανθρώπους. ∆εν υπάρχει µεγαλύτερη αρρώστια από την ανάγκη κτητικότητας.

Με σκηνοθέτιδα τη Νικαίτη Κοντούρη.

Ναι. Ηταν µια απόφαση που την πήραµε όλοι µαζί. Παρόλο που η Νικαίτη είχε σκηνοθετήσει ξανά αυτό το έργο και είναι λογικό για έναν καλλιτέχνη να προτιµά να σκηνοθετεί έργα µε τα οποία δεν έχει έρθει ξανά σε επαφή. Μπόρεσε, όµως, να δει το έργο αυτό µε µια άλλη µατιά. Τον καιρό που έτρεχαν οι τελικές πρόβες, η Νικαίτη έχασε τον σύντροφο της ζωής της, μα έμεινε όρθια στη θέση της.

Πόσο σκληρό είναι αυτό που βιώνετε οι άνθρωποι του θεάτρου;

Η Νικαίτη πέρασε (και περνάει) µια πάρα πολύ δύσκολη περίοδο. Το να δηµιουργείς ένα καλλιτεχνικό έργο και να ζεις παράλληλα την πορεία προς το τέλος του αγαπηµένου σου προσώπου είναι από τα πιο βίαια πράγµατα που µπορεί να σου συµβούν.

Σου έχει συμβεί έπειτα από μια απώλεια να πρέπει να βγεις στη σκηνή και να παίξεις;

Ναι. Με όλους τους ανθρώπους που αγαπούσα πολύ. ∆υστυχώς, ήταν εποχές που έπρεπε το πρωί να αποχαιρετώ αγαπηµένα πρόσωπα και το βράδυ να ανεβαίνω στη σκηνή. Πώς διαχειρίζεσαι την απώλεια, αλήθεια; ∆εν τη διαχειρίζεσαι. Μερικές στιγµές νιώθεις σχεδόν σαν να τους προδίδεις. Και δεν αντέχεται. Ιδίως αν το έργο σού απαγορεύει οποιαδήποτε ατµόσφαιρα πένθους. Είναι σκληρό. Κάποιες άλλες στιγµές -όταν η ίδια η παράσταση στο επιτρέπει- πενθείς σε όλη τη διάρκειά της. Μου έτυχε όταν έπαιζα τον «Άµλετ» τη νύχτα που έφυγε ο Χορν.

«Αυτοί που αγάπησαν πενθούν για όλη τους τη ζωή», έγραφε ο Χειμωνάς καθώς μετέφραζε τη «Μήδεια».

Γιατί οι νεκροί ζουν στο στόµα των ζωντανών. Κάθε φορά που µιλάς γι’ αυτούς έρχονται ξανά στη ζωή.

Υπάρχουν σήμερα ακριβοί ποιητές, όπως ο Χειμωνάς;

Ακριβοί ποιητές θα υπάρχουν πάντα. Το θέµα είναι το κατά πόσο εµείς τους εκτιµούµε κάνοντας τα ποιήµατά τους δικά µας.

Πηγή: Real