Γνωστός ηθοποιός δηλώνει: «Πέρασα δύσκολα με τη μητριά και τον πατέρα μου» (photos)

Οι γονείς του χώρισαν σε ηλικία 2 ετών κάτι που τον δυσκόλεψε. Μάλιστα, αναφέρθηκε στις όχι και τόσο καλές σχέσεις με τη μητριά του, αλλά και στις κακές σχέσεις με τον πατέρα του.

Πρωταγωνιστείς στο έργο «Ο Όσκαρ και η θεία Ρόουζ».

Είμαστε μαζί με τη Μαρία Αλιφέρη, κάθε Σάββατο και Κυριακή, μέχρι τις 2 Φεβρουαρίου, με ένα έργο του Έρικ Εμάνουελ Σμιθ, του πιο αναγνωρισμέ­νου και πετυχημένου Ευρωπαίου εν ζωή συγγραφέα. Έχω την τύχη να είμαι με τη Μαρία, που μα3 συνδέει φιλία πολλών χρόνων, έχουμε παίξει και παλιά μαζί, έχουμε κάνει και περιοδεία, διακοπές, ξενύχτια κι έχουμε ένα δικό μας κώδικα επικοινωνίας. Το έργο είναι αισιόδοξο, με πολλές κωμικές νότες και ανάσες μέσα.

Βλέπουμε τη ζωή μέσα από τα μάτια του μικρού Όσκαρ, τις τελευταίες 12 μέρες του, γιατί «φεύγει», έχει λευχαιμία και βρίσκεται στο νοσοκομείο. Παρόλο που ο θάνατος είναι δεδομένος, κάθε μέρα που περνάει είναι 10 χρόνια, κι έτσι αρχίζει να μεγαλώνει. Στο έργο πήρα την τόλμη να τον σκηνοθετήσω. Ο Όσκαρ μου άνοι­ξε πολλά «παράθυρα» στον τρόπο σκέψης, αλλά και πολλά «παράθυρα» στη ζωή. Είμαι πολύ κοντά στα παιδιά, στον ψυχισμό τους, ίσως γιατί δεν υπήρξα παιδί.

Γιατί λες ότι δεν υπήρξες παιδί;

Είναι προσωπική μου η ανάγκη να διαιωνίζω ένα παιδί. Όταν δεν έχεις παίξει από παιδί, όταν δεν έχεις περάσει ανέμελα παιδικά χρόνια, αυτό σε κάνει να είσαι στρυφνός, στυφός ή σε κάνει να θέλεις να το παρατείνει. Εμένα λειτούργησε στο να θέλω να το παρατείνω, με όλα τα υπέρ και τα κατά. Τα παιδιά λένε τα πράγματα με το όνομα τους. Η δική μου η ζωή τα έφερε αλλιώς τα πράγματα.

Δηλαδή;

Οι γονείς μου χώρισαν όταν ήμουν 2 ετών, δεν τους θυμάμαι καθόλου μαζί και για λόγους που ακόμα δεν έχω καταλάβει ή έχω προσπαθήσει να αποκωδικοποιήσω, αλλά ουσιαστικές απαντήσεις δεν έχω πάρει. Μάλλον έγινα ένα «μπαλάκι», όχι βέβαια από τη μάνα μου, όσο από τον πατέρα μου. Ήμουν βάρος; Δεν ξέρω... Πέρασα δύσκολα παιδικά χρόνια.

Όταν με πήρε ο πατέρας μου, πέρασα πολύ δύσκολα με τη μητριά μου. Είναι πολύ ξεκάθαρο στα παραμύθια ότι η μητριά δεν υπήρξε ποτέ καλή, όσο κι αν προσπαθούν να μας αλλάξουν τη γνώμη γι' αυτό, είναι μια ξένη, ξεκάθαρα. Αν δεν θέλει να κάνει ωραία τη ζωή ενός παι­διού, εκείνο περνάει πάρα πολύ δύσκολα. Υπήρχαν πολλά γεγο­νότα... Κάποια στιγμή μου πέταξε ένα βιβλίο στο κεφάλι, μου άνοιξε το αφτί, έτρεχαν αίματα, πηγαίναμε σε ιατροδικαστές... αλλά και πολλά άλλα. Υπάρχει μήνυση στη μητέρα μου, κατά αρπαγής ανηλίκου, κι αυτό συνέ­βη όταν ήμουν 11 χρονών.

ΔΕΣ ΤΗ GALLERY - 5 PHOTOS

Γιατί έγινε η μήνυση στη μη­τέρα σου;

Γιατί έφυγα από το σπίτι όταν η μητριά μου εκσφενδόνισε ένα βι­βλίο στο κεφάλι μου κι εγώ έφυγα και πήγα στη γιαγιά μου. Για τρεις μέρες ήμασταν άφαντοι σε όλη την Αθήνα. Η μήνυση εκδικάστηκε, η μητέρα μου αθωώθη­κε, εννοείται. Τον 1,5 χρόνο που έμεινα στον πατέρα μου είχα την τύχη να με διαβάζει δάσκαλος και ήταν η παρέα μου στο τέλος του μαθήματος κι έτσι του έλεγα τα γεγονότα της ημέρας, όσα συνέβαιναν. Ο δάσκαλος ενοικίαζε ένα από τα σπίτια του πατέρα μου. Στο δικαστήριο, ο Γώτης, ο πατέρας μου, τον πήρε για μάρτυρα υπερασπίσης. Ο άνθρωπος είπε τα γε­γονότα, πράγμα που ούτε η Ιωάννα δεν ήξερε ότι θα συμβεί.

Ποια είναι η Ιωάννα;

Η μητέρα μου.

Δεν τη φωνάζεις «μαμά»;

Με γέννησε στα 18 δ, είχαμε πολύ μι­κρή διαφορά ηλικίας, μεγαλώσα­με μαζί, εκείνη ήταν 28 κι εγώ 10, οπότε, δεν μου... έβγαινε το «μαμά». Έτσι, τη λέω «Ιωάννα». Οι ζωές μας είναι παράλληλες, έχει παντρευτεί δύο φορές, έχει τη δική της ζωή, όπως κι εγώ τη δική μου. Είναι η μάνα μου που μου στάθηκε σαν βράχος. Είναι δύσκολο μια μάνα να μεγαλώνει μόνη της ένα παιδί.

Γιατί δεν έμεινες με τη μητέρα σου;

Ήταν έτσι προκαθορισμένο και συνεννοημένο να πάω στον Γιώτη μέχρι τα 18 μου, θεωρητικά έτσι ήταν μοιρασμένο το θέμα, αλλά δεν έγινε έτσι και γύρω στα 12 μου έγινε το δικαστήριο κι έφυγα.

Κακοποιήθηκες ψυχολογικά;

Δεν ξέρω αν είναι κακοποίηση ή ψυχικός βιασμός, ξέρω ότι είναι η ζωή μου και μ' έφερε να τα αντιμε­τωπίζω, δεν υπήρξα παιδί. Έβλεπα άλλα παιδάκια στα λούνα παρκ, έπαιζαν και ήταν ανέμελα, εγώ δεν το είχα αυτό. Δεν ήθελα αδελφό ή αδελφή, μου έφταναν τα προβλήματα που είχα, δεν θα ήθε­λα άλλα, εννοώντας ότι δεν θα ήθελα άλλη έγνοια, να σκέφτομαι και να προβληματίζομαι τι θα συμ­βεί. Δεν υπήρξα συνομήλικος με τους συνομήλικούς μου και αυτό δεν συμ­βαίνει ούτε τώρα.. Υπήρχε μια απότομη και αυτόματη ωρίμανση, μέσα από τα γεγονότα, η οποία δεν ήταν της ηλικίας μου και ήταν επίπονη.

Όταν ρώτησα γιατί χώρισαν οι δικοί μου, τον οποίο λόγο δεν θέλω να αναφέρω, από την πλευρά της μητέρας μου το κατανόησα απόλυτα, ενώ ο πατέρας μου με έκανε να κλαίω γοερά, θυμάμαι τη μητέρα μου να του λέει: «Φτάνει, δεν τον βλέπεις ότι δεν αντέχει άλλο, φτάνει». Με διεκδικού­σε μόνο και μόνο για να κάνει κόντρες στη μητέρα μου. Είμαι πολύ κοντά στα παιδιά που μεγαλώνουν στα ιδρύματα.

Πηγή: Λοιπόν