Λουκία Πιστιόλα: «Το θέατρο μου πρόσφερε πολλές χαρές, μεγάλη αυτογνωσία, καθόλου χρήματα»
H Λουκία Πιστιόλα σπάνια δίνει συνεντεύξεις. Οχι από έπαρση ή καπρίτοιο. Περισσότερο από συστολή και ένα ήθος παλιάς κοπής.
Η ίδια δηλώνει ότι πάντα αναρωτιόταν τι μπορεί να ενδιαφέρει το κοινό η γνώμη ή η προσωπική ζωή των ηθοποιών. «Μεγαλωμένη σε ένα αστικό περιβάλλον όπου τα "εν οίκω μη εν δήμω", αντιμετώπιζα την εκτός σκηνής έκθεση με πολλές επιφυλάξεις, καχυποψία και φόβο. Σήμερα, στα 60 μου πια χρόνια, το ίδιο νιώθω», είπε.
Πίσω στον χρόνο, στο μπακάλικο του Κώστα Πιστιόλα στην πλατεία Χατζοπούλου, στο κέντρο του Αγρινίου, οι πελάτες έβρισκαν ρύζι από το δέλτα του Αχελώου, μια ποικιλία αδιαπραγμάτευτης ποιότητας, καθώς και διαλεχτά όσπρια. Μέσα στα προϊόντα με τα αρώματα της ελληνικής γης μεγάλωσαν τα επτά παιδιά του Κώστα και της Λουκίας Πιστιόλα. Η ηθοποιός ανήκει στη δεύτερη γενιά της οικογένειας των ιδρυτών της εταιρείας τροφίμων Agrino. Τι θυμάται από τη συνονόματη γιαγιά της; «Μια λέξη θα μπορούσε πλήρως να τη χαρακτηρίσει: Συμπόνια. Συμπονετική ακόμα και με τους εχθρούς, μου δίδαξε τη δύναμη της καλοσύνης και της αγάπης. Είμαι περήφανη που φέρω το όνομα της».
Ο μεγαλύτερος γιος της οικογένειας, ο Στράτος, ιδρυτής της Αgrino, ήταν ο πατέρας της. «Μεγάλωσα με έναν υπέροχο πατέρα που αγαπούσε πολύ τον χορό, το θέατρο και τη μουσική κι αυτός ήταν που με μύησε στον μαγικό κόσμο της τέχνης. Λίγο ο ναρκισσισμός ενός όμορφου κοριτσιού, λίγο η επαφή μου και η αγάπη μου για την ποίηση και τη λογοτεχνία, σε συνδυασμό με μια ικανή δόση φαντασιοπληξίας, λίγο η αντίδραση στην αυταρχικότητα της μητέρας μου και στην εμμονή της να σπουδάσω Νομικά, δημιούργησαν το κατάλληλο έδαφος ώστε να οδηγηθώ, όπως χιλιάδες κορίτσια, στη δραματική σχολή. Ετσι, αφελώς, ξεκίνησε ο δρόμος μου στο θέατρο, που μου πρόσφερε πολλές χαρές, μεγάλη αυτογνωσία, καθόλου χρήματα και βεβαίως αν δεν υπήρχαν οι πλάτες της οικογένειας μου τα πράγματα θα ήταν πολύ πιο δύσκολα, όπως είναι για όλους τους ηθοποιούς σε αυτή τη χώρα. Είμαι όμως, ευγνώμων στο θέατρο, ήταν εκεί όταν το χρειάστηκα ακόμα και όταν λόγω των παιδιών μου το εγκατέλειψα για αρκετά χρόνια. Είμαι ευγνώμων και στην τηλεόραση, παρότι δεν τη συμπαθώ ιδιαίτερα, γιατί παρ' όλα αυτά μου έδωσε τη δυνατότητα να στηριχθώ οικονομικά στις δικές μου δυνάμεις και να μη νιώθω ότι με ζουν οι γονείς μου». Για εκείνη, άλλωστε, η δύναμη που άντλησε από το οικογενειακό περιβάλλον της ήταν περισσότερο συναισθηματικής μορφής παρά υλικής:
«Ανήκω σε ισχυρή οικογένεια και δεν εννοώ από την άποψη του πλούτου ή της φήμης αλλά των δεσμών αίματος. Καθώς είμαι δε το μεγαλύτερο παιδί από αδέρφια και ξαδέρφια, λειτουργώ πάντα "μητρικά" απέναντι τους, αγαπώντας τους και νιώθοντας περήφανη γι' αυτά που έχουν καταφέρει μετά τους γονείς μας, είπε στο Gala.
