Ο ομογενής πυγμάχος Γιώργος Σωτηρόπουλος παγκόσμιος πρωταθλητής UFC 116
Ο Γιώργος Σωτηρόπουλος ήταν αποφασισμένος να κάνει πραγματικότητα τα όνειρά του. Με μόνα του όπλα τις… μπουνιές και την αγάπη του για την πυγμαχία, χωρίς δεκάρα στην τσέπη, αγωνίστηκε τα τελευταία 10 χρόνια. Σήμερα Γιώργος Σωτηρόπουλος είναι ο πρώτος αυστραλός πυγμάχος που φέρει τον τίτλο του παγκόσμιου πρωταθλητή του UFC.
Στον αγώνα που έγινε την Κυριακή στο Λος Άντζελες με αντίπαλο τον Κερτ Πελεγκρίνο, ο Γιώργος θριάμβευσε και σήμερα είναι ο παγκόσμιος πρωταθλητής του UFC στην κατηγορία 70 κιλών. Ο δρόμος του για την κορυφή ήταν πολύ δύσκολος. Ο ομογενής από το Geelong της Βικτώριας, αναγκάστηκε να ζήσει σε τρώγλες, να επιβιώσει με μία χούφτα ρύζι την ημέρα, να μη γνωρίζει αν την επόμενη μέρα θα βρει δύο δεκάρες για να φάει ένα πιάτο φαΐ. Ο 32χρονος πυγμάχος, λίγες μόλις ώρες πριν τον αγώνα της δικαίωσης, μοιράζεται τις εμπειρίες που καθόρισαν την πορεία του…«Ο κόσμος σήμερα βλέπει τα φώτα της δημοσιότητας και τον Γιώργο, τον λαμπρό πυγμάχο, όμως η ζωή δεν μου τα έδωσε όλα αυτά χωρίς αιματηρές θυσίες», λέει το παιδί των μεταναστών από το Geelong της Βικτώριας, που δεν επέλεξε τις τράπεζες για να κάνει καριέρα, αλλά τις πυγμαχικές πίστες του κόσμου. «Στο Γκουάμ και τη Βραζιλία κοιμόμουν για μήνες σε τρώγλες, χωρίς κρεβάτι και με την αγωνία του πώς θα εξοικονομήσω τα χρήματα για το επόμενο γεύμα μου. Η μόνη μου παρηγοριά το όνειρό μου και οι ώρες που περνούσα πάνω στο ρινγκ. Μόνο εκεί ηρεμούσα, μόνο εκεί ξεχνιόμουν».Ο Γιώργος που έμαθε από μικρός στην βιοπάλη, καθότι παιδί βιοπαλαιστών και θα μπορούσε, καθ’ ότι πτυχιούχος Οικονομικών, αποφάσισε να οργανωθεί οικονομικά και να κυνηγήσει με μεγαλύτερη πίστη το όνειρό του.Δούλευε, μάζευε όσα χρήματα χρειαζόταν και στη συνέχεια ταξίδευε, πάλευε στρώνοντας μόνος του το χαλί που θα τον οδηγούσε στην εκπλήρωση των στόχων του. «Έμεινα πέντε μήνες στην Νέα Υόρκη για να προπονηθώ και τα μόνα χρήματα που είχα ήταν $500, ούτε δεκάρα παραπάνω. Κοιμόμουν σε ένα δωμάτιο που βρισκόταν στο πίσω μέρος ενός πλυντηρίου. Δεν μίλησα ποτέ πριν γι’ αυτό. Η σιωπή ήταν απαραίτητη, αλλά και πηγή δύναμης για μένα», λέει σήμερα.Ο ίδιος παρομοιάζει τον δύσκολο δρόμο που διάλεξε όπως την ζωή της χελώνας. «Η ζωή του πυγμάχου είναι όπως η ζωή μίας χελωνίτσας. Γεννιέται κάπου σε μία ακρογιαλιά και πρέπει να καταφέρει να γλιτώσει από τα αρπαχτικά πουλιά για να βουτήξει στα νερά της θάλασσας. Αν τα καταφέρει πρέπει μετά να κολυμπήσει ενάντια σε ισχυρά θαλάσσια ρεύματα και όλα αυτά για να φτάσει στα κοπάδια των καρχαριών».«Οι δικοί μου θα ήθελαν να με δουν να κάνω οικογένεια, να δουλέψω στην τράπεζα να ζήσω μία άλλη ζωή, όχι την ζωή που εγώ ονειρεύτηκα για μένα. Δούλεψα για ένα χρόνο σε μία ναυτιλιακή εταιρία. Δεν ήμουν ευτυχισμένος. Και δεν μου έφταιγε η δουλειά. Την δική μου ζωή επέλεξα να την ζήσω όπως ήθελα εγώ» λέει ο ομογενής, όνομα και πράγμα, βιοπαλαιστής και η ζωή όπως όλα δείχνουν τον δικαιώνει.
ΠΗΓΗ "Νέος κόσμος"
