Έλντα Πανοπούλου στο gossip-tv: «Πάντα θα υπάρχει αυτή η πληγή μέσα μου, δεν θα σβήσει ποτέ»

Tην Έλντα Πανοπούλου την γνωρίζω πάνω από 20 χρόνια. Σχεδόν από τα πρώτα βήματά μου στο χώρο της δημοσιογραφίας. Έχουμε περάσει μαζί ατέλειωτες ώρες συζήτησης… Πάσχα στη Μήλο με τον Γιώργο Αλκαίο και το δεξί της χέρι, Φωτεινή Μπαρμπίτσα και φίλους μας, έχουμε ζήσει ξενύχτια, πρόβες, γέλια, χαρές, συγκινήσεις, κλάματα. Μία σχέση αγάπης και αλληλοεκτίμησης…

Πριν από μερικές ημέρες τη συνάντησα στην Αυτοκίνηση, λίγο πριν την πρεμιέρα τους με τον Γιώργο Αλκαίο. Θα συνυπάρξουν μουσικά και θα συνθέσουν μία ατμόσφαιρα παρέας, χαράς και γλεντιού. Εκεί, λοιπόν, σε έναν από τους καναπέδες του μαγαζιού, ανοίξαμε και πάλι την ψυχή μας και μιλήσαμε για το νέο εγχείρημα που ετοιμάζουν με τον Γιώργο, για την ορφάνια που νιώθει από τότε που έφυγαν από τη ζωή οι γονείς της, για την Ανώτερη Δραματική σχολή της, Melissa, για την παραβατικότητα των νέων και -φυσικά- για την τηλεόραση.

Έλντα, σε ευχαριστώ που για ακόμη μία φορά μού άνοιξες την ψυχή σου, με δίδαξες από τα λόγια σου και με έκανες να φύγω γεμάτη σκέψεις από την κουβέντα μας...

Η καρμική σχέση με τον Γιώργο Αλκαίο

• Γιατί τώρα και γιατί με τον Γιώργο;

Αυτή την ιστορία την πρωτοπιάσαμε το 2004 και εσύ είσαι ένας από τους ανθρώπους που το ξέρει πολύ καλά αυτό. Πριν από 20 χρόνια. Κάτι τέτοιο είχαμε σχεδιάσει και τότε. Δεν προλάβαμε, όμως, να το υλοποιήσουμε διότι μεσολάβησαν και κάποια γεγονότα, όχι αναμεταξύ μας, αλλά και στους δυο μας, οπότε αυτό εκείνη τη στιγμή χάθηκε. Ο Γιώργος έφυγε πήγε στη Μήλο και όλα αυτά τα χρόνια εγώ προσπαθούσα να δω αν αυτό θα πετύχει με κάποιον άλλον. Έχω κάνει τέτοιου είδους μουσικά πράγματα και έχουν πάει πολύ καλά. Και είχα και πολύ ωραίες συνεργασίες, με την Ελένη Πέτα, με τη Δέσποινα Ολυμπίου, με τη Σοφία Βόσσου, τον Χρίστο Αντωνιάδη και είχαν πάει πάρα πολύ καλά. Αυτό, όμως, που ονειρευόμουνα με τον Γιώργο και ξέρω ότι και ο Γιώργος ονειρευόταν να το κάνουμε μαζί, ήρθε τώρα η στιγμή να γίνει και είμαστε ευτυχισμένοι που το πετυχαίνουμε. Δεν ξέρω τι θα βγει στο τέλος. Εμείς νιώθουμε ότι έχουμε ένα υπέροχο θέαμα.

• Είναι λίγο καρμική η σχέση σας…

Ναι, είναι λιγάκι.

• Επειδή έχουμε περάσει πολλά πράγματα εμείς, ξέρω ότι εμφανιζόσουνα στη ζωή του πάντα σε ένα κομβικό, για εκείνον, σημείο.

Δίκαιο έχεις. Έτσι έχει γίνει. Δεν ξέρω γιατί. Εγώ πάντοτε τον νοιαζόμουν τον Γιώργο. Ο Γιώργος είναι ένα παιδί, έχει τραύματα. Όλοι έχουμε, θα μου πεις. Τα δικά του, όμως, τραύματα, ας πούμε ότι τα ένιωθα και με πείραζαν και πολύ και αυτό είναι κάτι που ήθελα να το παλέψω μαζί με τον Γιώργο. Βέβαια, είναι ένας αυτάρκης άνθρωπος. Έχει διαχειριστεί δύσκολα πράγματα στη ζωή του με έναν τρόπο μοναδικό. Και με μία απίστευτη αξιοπρέπεια... Νομίζω ότι αυτό που χαρακτηρίζει τον Γιώργο είναι αυτή η απίστευτη αξιοπρέπειά του. Κάποιοι μπορεί να το μεταφράσουν και σαν εγωισμό. Δεν είναι εγωισμός, είναι πολύ αξιοπρεπής. Δε θέλει να νιώσει αυτός που είναι απέναντί του ότι χρειάζεται ή έχει ανάγκη να τον συνδράμει ή να του δώσει το οτιδήποτε. Θέλει να είναι αυτάρκης. Έχει κάνει δύσκολα πράγματα. Ούτε η Μήλος ήταν εύκολο πράγμα. Εσύ που τον ξέρεις τόσα πολλά χρόνια, γνωρίζεις ακριβώς τι εννοώ. Και πετυχαίνει. Βάζει τον στόχο του και πετυχαίνει. Θέλω να ελπίζω ότι αυτός ο στόχος εδώ -γιατί είναι στόχος του Γιώργου όσο και δικός μου- είναι ακόμη ένας από αυτούς που θα πετύχει.

Η πληγή της ορφάνιας

• Πότε έχασες τους γονείς σου;

Η μαμά μου έφυγε το 2016. Ήταν, βέβαια, πλήρης ημερών. Φτάσαμε τα 90 και ήμασταν πολύ ευτυχισμένοι για αυτό. Εγώ ήθελα να την έχω και μέχρι τα 100. Πολλές φορές ακούω τους ανθρώπους να λένε ‘’εσύ δεν είσαι μάνα’’, ‘’εσύ δεν είσαι πατέρας, δεν μπορείς να καταλάβεις’’… Αυτό είναι τόσο ψευδές γιατί όλοι είχαμε και έχουμε μάνα και πατέρα. Άρα, τη μητρική και την πατρική αγάπη την έχουμε βιώσει όλοι μας. Ξέρουμε τί είναι. Είτε γιατί γίναμε γονείς, είτε από τους δικούς μας γονείς, έτσι όπως μας αγαπούσαν. Οπότε, όταν μείνει ο άνθρωπος μόνος, γιατί στην ουσία μένεις μόνος όταν οι γονείς σου φύγουν από τη ζωή, αυτή είναι η δική μου αίσθηση. Αυτό είναι το δικό μου βίωμα. Φίλους; Ναι. Έναν ή δύο ξεχωριστούς; Ναι. Που θα σε στηρίξουν στα πάντα; Ναι. Αυτό υπάρχει. Όμως, η απώλεια της απόλυτης αγάπης που είναι η αγάπη των γονιών για τα παιδιά τους, είναι ένα τραύμα. Δεν ξέρω, επουλώνεται ποτέ; Εγώ νομίζω, όχι.

Δεν μπορώ να σου πω ότι κάποια στιγμή θα σταματήσω να νοσταλγώ το βλέμμα του πατέρα μου, το χάδι της μάνας μου

• Πένθησες την μαμά σου; Ή το έχεις ακόμη βάρος στη ψυχή σου;

Δεν τελειώνει ποτέ. Σε κάθε στιγμή. Να τώρα που είμαι κρυωμένη, ξέρεις πόσες φορές νοστάλγησα το χέρι της μάνας μου στο μέτωπό μου; Θα μου πεις, είσαι μωρό; Όχι, δεν είμαι μωρό. Είναι κάτι που δεν μπορεί να σβήσει από τον άνθρωπο και όταν έχεις καλή σχέση, όταν είχες την ευλογία να έχεις γονείς που το άπαν στη ζωή τους και το πιο πολύτιμο πράγμα ήταν τα παιδιά τους, και αυτό το ένιωσες και το βίωσες παρ’ όλες τις συγκρούσεις, τις πρώτες επαναστάσεις, ποτέ δεν φεύγει από το μυαλό μας και την ψυχή μας αυτή η άδολη αγάπη… Η άνευ όρων αγάπη που παίρνουμε από τους γονείς μας. Άρα, αυτό δεν μπορεί να σβήσει ποτέ. Δεν μπορώ να σου πω ότι κάποια στιγμή θα σταματήσω να νοσταλγώ το βλέμμα του πατέρα μου, το χάδι της μάνας μου. Δε νομίζω ότι θα έρθει ποτέ αυτή η στιγμή. Εύχομαι ο Θεός να με οδηγήσει σε βαθιά γεράματα. Θα ήθελα να ζήσω, πολύ, αγαπάω τη ζωή και αγαπάω τους ανθρώπους. Όσα χρόνια θέλει να μου δώσει ο Θεός, πάντα θα υπάρχει αυτή η πληγή μέσα μου που θα λέει ‘’δεν είναι κοντά σου η μάνα σου, δεν είναι κοντά σου ο πατέρας σου’’. Αυτό δε θα σβήσει ποτέ.

Η παραβατικότητα στις νέες ηλικίες και ο θυμός

• Έρχεσαι καθημερινά σε επαφή με πολλά και νέα παιδιά. Πώς βλέπεις όλη αυτή την παραβατικότητα στις νέες ηλικίες; Πού οφείλεται;

Προσπαθώ να την καταλάβω. Το αν την δικαιολογώ ή όχι είναι πολύ μεγάλη συζήτηση. Έχω την αίσθηση ότι έχουμε βάλει όλοι ένα χεράκι προκειμένου να φτάσουν οι νέοι άνθρωποι σε αυτή την παραβατικότητα.

Τι εννοείς;

Είναι θυμωμένα τα παιδιά. Γιατί βγαίνουν σε μία κοινωνία, που ό,τι ελπίδες και όνειρα έχουν, βαθιά μέσα τους γνωρίζουν ότι δεν θα πραγματοποιηθούν. Δεν υπάρχουν οι ευκαιρίες που υπήρχαν σε εμάς. Δεν υπάρχουν και αυτό είναι αντικειμενικό. Κάποτε εμείς δουλεύαμε, όσοι θέλαμε να δουλέψουμε πολύ, μπορούσαμε να δημιουργήσουμε περιουσία. Μπορούσαμε να εξασφαλίσουμε τη ζωή μας. Μπορούσαμε να πούμε ότι μετά από 25-30 χρόνια συνεχόμενης εργασίας μπορώ να καθίσω και μπορώ να ζήσω. Αυτά τα παιδιά σήμερα πολεμούν με έναν αόρατο εχθρό. Γιατί είναι αόρατη η ανεργία. Δεν το βλέπεις. Δεν είναι μπροστά ο εχθρός που έρχεται με ένα πιστόλι να σε πυροβολήσει και να σε σκοτώσει. Είναι όμως κάτι που σε κυκλώνει και αποτυπώνεται στην καθημερινότητά τους. Όταν δεν έχουν τα 5 ευρώ για να κεράσουν το κορίτσι τους. Όταν δεν έχουν τα 200 ευρώ για να πάνε τις διακοπές που θέλουν. Παίζει ρόλο και το πώς μεγαλώνουν. Στη δική μας τη γενιά, δεν υπήρχε αυτή η βιαιότητα στα παιχνίδια. Δεν υπήρχε κανένας φίλος ή φίλη μου που να μεγαλώνει βλέποντας να αποκεφαλίζονται τα καρτούν. Δεν μεγαλώσαμε έχοντας τα μουτράκια μας κολλημένα στην οθόνη ενός υπολογιστή ή ενός λάπτοπ.

Ένα παιδί που μεγαλώνει χωρίς παραμύθια, θα γίνει σίγουρα ένα δυστυχισμένος άνθρωπος

• Στη σχολή έχεις παρατηρήσει κάποια από τα νέα παιδιά που έρχονται να γραφτούν να έχουν επιθετικότητα ή να έχουν αυτή την τάση;

Αυτό είναι κάτι που δε θα το διαπιστώσεις εύκολα σε νέους ανθρώπους που αγαπούν το θέατρο. Γιατί το θέατρο δίνει σε κάθε παιδί μια ιδιαίτερη πνευματικότητα και έναν ιδιαίτερο ψυχισμό. Ένα παιδί που αποφασίζει να πάει να σπουδάσει υποκριτική σημαίνει ότι οι ευαισθησίες του είναι τόσο υψηλές που πολύ δύσκολα θα οδηγηθεί σε μία παραβατική συμπεριφορά. Έχει την ανάγκη να εκφράσει αυτά τα συναισθήματα που μέσα του είναι καταπιεσμένα αυτά που τον πονάνε, αυτά που τον θλίβουν, αυτά που τον οδηγούν σε αδιέξοδο. Δεν είναι η παραβατικότητα το χαρακτηριστικό τους. Σε κάποιες, πολύ λίγες περιπτώσεις από το διάβα των ετών, από το 2005 μέχρι σήμερα, έχω συναντήσει, κάποιες τέτοιες περιπτώσεις, πολύ λίγες ομολογώ, απλώς με έναν τρόπο εξηγείς σε αυτό το παιδί ότι αυτή η σχολή δε σου ταιριάζει και θα πρέπει να πας σε άλλη σχολή. Άλλωστε, υπάρχουν κανόνες και κάποιες σχολές κάποια πράγματα δεν τα σηκώνουν. Μία από αυτές είμαι και εγώ. Δεν είναι το σύνηθες. Αλλά το συναντάω έξω, το βλέπω στην καθημερινότητά μου. Είναι θλιβερό, είναι στενάχωρο. Αυτά τα παιδιά, αν τα ρωτήσεις γιατί θέλεις να επιτεθείς, ψάχνοντας θα φτάσεις σε αυτό το γιατί. Θα τη βρεις την πηγή αυτής της επιθετικότητας. Απλώς είμαστε πολυάσχολοι και δεν καθόμαστε να το ρωτήσουμε αυτό σε κανέναν νέο άνθρωπο και αυτά τα θυμώνει τα παιδιά ακόμη περισσότερο και πολεμούν, ξαναλέω, με έναν αόρατο εχθρό. Είναι περικυκλωμένα από αόρατους εχθρούς. Η έλλειψη παιδείας είναι πρωταρχικό. Δεν έχουν τα παιδιά την παιδεία που εμείς είχαμε. Δεν έχουν τους δασκάλους που εμείς είχαμε. Κοίταξε τι φαύλος κύκλος δημιουργείται. Υπάρχουν δάσκαλοι, καθηγητές που λένε ‘’μα εγώ δε θέλω να εξηγήσω σε ένα παιδί τι είναι αυτό που κάνει γιατί μετά θα έρθει ο γονιός του και θα μου πει τι κάθεσαι και κάνεις;’’. Και θα μου πει ‘’θα του κάνεις εσύ παρατήρηση που δεν είσαι η μαμά του και ο μπαμπάς του;’’ .Οπότε προτιμάει να το ξεχάσει. Όταν ο δάσκαλος το ξεχνάει, το παιδί αποκτάει ένα επιπλέον βίωμα απόρριψης. Γιατί νιώθουν την απόρριψη από τους γονείς τους χωρίς να φταίνε γιατί πρέπει να δουλέψουν για να φέρουν τα υλικά πράγματα και ξεχνάνε ότι δεν είναι το πρώτο τα υλικά πράγματα που πρέπει να φέρεις σε ένα παιδί. Το πρώτο είναι η επαφή, η αγκαλιά, το παραμύθι το βράδυ. Αυτό είναι που έχουμε στερήσει από τα παιδιά μας. Ένα παιδί που μεγαλώνει χωρίς παραμύθια, θα γίνει σίγουρα ένα δυστυχισμένος άνθρωπος. Η φαντασία είναι που μας ανοίγει δρόμους. Η φαντασία μας είναι αυτή που μας κάνει να βλέπουμε τα όνειρά μας να πραγματοποιούνται. Και όταν βλέπεις τα όνειρά σου να πραγματοποιούνται, έχεις ελπίδα και διάθεση να παλέψεις. Τα παιδιά θέλουν αγκαλιά και θέλουν και όριο γιατί αγκαλιά χωρίς όριο σημαίνει ασυδοσία. Έχουν αρχίσει και συγχέονται οι έννοιες και μπερδεύονται πολύ. Από τη διδασκαλική μου εμπειρία θέλω να σου πω με ασφάλεια ότι τα παιδιά, όταν τους θέτεις όρια, αντιλαμβάνονται ότι τα αγαπάς και ότι νοιάζεσαι για αυτά.

Η ψυχαγωγία και η απουσία από την τηλεόραση

• Έκανες μία από τις πιο επιτυχημένες πρωινές εκπομπές. Ο Ανδρέας Μικρούτσικος μου είπε σε μία συνέντευξη ότι δεν υπάρχει πλέον ψυχαγωγική εκπομπή. Συμφωνείς με αυτό; Πώς βλέπεις την πρωινή ζώνη;

Είναι μία συζήτηση δύσκολη γιατί δεν μου αρέσει να γίνομαι δυσάρεστη. Δεν το επεδίωξα ποτέ, ούτε νεότερη, που δε βουτάει τη γλώσσα στη σοφία και μιλάει ανεξέλεγκτα, ούτε τώρα που έχω μεγαλώσει. Τι ήταν αυτό που ξέραμε εμείς τότε; Αυτό που ήξερα εγώ ήταν ότι έπρεπε να είμαι 2 ώρες νωρίτερα από την έναρξη της εκπομπής, ήξερα ότι έπρεπε να είμαι έτοιμη, πανέτοιμη και να έχω βρει τη χαρά, όσο και αν δεν είχα κοιμηθεί, για να γελάει ο κόσμος και να χαίρεται. Ήξερα ότι το μεσημέρι, μετά την εκπομπή έπρεπε να κάνω 2-3 ώρες σύσκεψη και ας πήγαινα απευθείας στην παράσταση για να βρω σκετς, νούμερα, να βρω τρόπους να γελάσει ο κόσμος. Πάλευα κάθε μέρα να ξεκινήσει το πρωινό μου κάνοντας τον κόσμο να γελάσει. Το κόνσεπτι ήταν μία παρέα, μία συντροφιά για τον κόσμο που μας έβλεπε από το σπίτι. Προετοιμαζόμασταν για τον καλεσμένο μας, να του κάνουμε εκπλήξεις, να τον έχουμε σε όλη τη διάρκεια της εκπομπής.

Είναι εύκολη η κριτική, είναι δύσκολη η αυτοκριτική

Η Έλντα έχει αποκοπεί με τη θέλησή της ή την απέκοψαν; Γιατί δεν είσαι στην τηλεόραση και δεν μιλάω μόνο για μία εκπομπή, μιλάω και για κάποια σειρά…

(γελάει) Δεν κάνεις στον σωστό άνθρωπο την ερώτηση. Σε άλλους ανθρώπους πρέπει να την κάνεις αυτή την ερώτηση. Δεν ξέρω τι να σου απαντήσω. Αν μου έρθει μία πρόταση που δε θα με προσβάλλει και δε θα προσβάλλει και το κοινό που θα την παρακολουθήσει, με πολύ μεγάλη μου χαρά θα την κάνω.

Σε φοβούνται;

Τι να σου πω; Μπορεί; Τον φόβο μου να έχουν.