Αθηνά Πρασσά: «Δέχτηκα να λάβω μέρος σε αυτό το πείραμα εντελώς τυχαία»
Η Αθηνά Πρασσά είναι πτυχιούχος της Αγγλικής Φιλολογίας και έλαβε μέρος σε ένα πείραμα για το οποίο μίλησε σε συνέντευξή της.
Ένα χρόνο το αμερικανικό πρακτορείο ειδήσεων «Associated Press» παρακολουθεί και καταγράφει τις προσπάθειες πέντε πτυχιούχων από διαφορετικές χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης να βρουν δουλειά σε περίοδο οικονομικής κρίσης. Στη χώρα μας επελέγη η μελαχρινή πτυχιούχος.
«Δέχτηκα να λάβω μέρος σε αυτό το πείραμα εντελώς τυχαία. Έδινα ένα από τα τελευταία μου μαθήματα στη σχολή και η καθηγήτρια μας είπε πως μια δημοσιογράφος αναζητούσε κάποιον Έλληνα για το συγκεκριμένο ρεπορτάζ. Ήμουν η μόνη που σήκωσα πρώτη το χέρι μου για να συμμετάσχω. Ζητούσαν κάποιο νέο που να μην ξέρει ούτε ο ίδιος ακριβώς τα σχέδιά του για το μέλλον για να μην είναι προβλέψιμη η εξέλιξή του. Τα πρώτα γυρίσματα έγιναν στις αρχές Ιουλίου και έκτοτε επικοινωνώ με τους δημοσιογράφους είτε τηλεφωνικά είτε με e-mail ώστε να ενημερώνω για τις εξελίξεις στην καθημερινότητά μου».
Η Αθηνά μένει στη Λήμνο και ανέφερε πώς είναι η ζωή εκεί τώρα με την κρίση. «Η κατάσταση στη Λήμνο δεν έχει σχέση με την Αθήνα ως προς το πώς βιώνεις την κρίση. Στην Αθήνα έμενα μόνη μου κι έπρεπε να προσέχω διαρκώς τα έξοδά μου. Πριν από την κρίση οι γονείς μου μού έστελναν εκατό ευρώ την εβδομάδα. Το ποσό μού έφτανε ακόμα και για τις συνήθεις φοιτητικές πολυτέλειες: να βγω δηλαδή για ένα ποτό και καμία βόλτα. Όταν όμως η κρίση γενικεύτηκε, οι γονείς μου δεν μπορούσαν να μου στέλνουν πάνω από 50 ευρώ την εβδομάδα. Το ζήτημα ήταν και ψυχολογικό καθώς πρέπει να μάθεις στη στιγμή να αλλάξεις μία καθημερινότητα όπως την είχες συνηθίσει», δήλωσε στην εφημερίδα «Πρώτο Θέμα». Μάλιστα εξομολογήθηκε ότι σύντομα θα επιστρέψει Αθήνα για αναζήτηση δουλειάς καθώς στην επαρχία τα πράγματα είναι πιο δύσκολα από την πόλη.
«Η κατάσταση στη Λήμνο δεν έχει σχέση με την Αθήνα ως προς το πώς βιώνεις την κρίση. Στην Αθήνα έμενα μόνη μου κι έπρεπε να προσέχω διαρκώς τα έξοδά μου. Πριν από την κρίση οι γονείς μου μού έστελναν εκατό ευρώ την εβδομάδα. Το ποσό μού έφτανε ακόμα και για τις συνήθεις φοιτητικές πολυτέλειες: να βγω δηλαδή για ένα ποτό και καμία βόλτα. Όταν όμως η κρίση γενικεύτηκε, οι γονείς μου δεν μπορούσαν να μου στέλνουν πάνω από 50 ευρώ την εβδομάδα. Το ζήτημα ήταν και ψυχολογικό καθώς πρέπει να μάθεις στη στιγμή να αλλάξεις μία καθημερινότητα όπως την είχες συνηθίσει».
