Έκρυβε επί έναν χρόνο από την μητέρα της ότι «έφυγε» ο αδερφός της!

Η πιο επώδυνη ημέρα σου;
«Η μέρα που έχασα τον αδελφό μου. Έχουν φύγει από τη ζωή όλοι οι δικοί μου άνθρωποι. Πρώτα έχασα τον αδελφό μου. Την ημέρα που γέννησα το γιο μου πέθανε η μητέρα μου και έπειτα έφυγε ο μπαμπάς μου. Δεν πρόλαβα να γνωρίσω γιαγιάδες και παππούδες γιατί οι γονείς μου με έφεραν στον κόσμο σε μεγάλη ηλικία. Είναι δύσκολο να είσαι μόνος. Έχω ζήσει επίσης ένα δύσκολο διαζύγιο. Έφυγα σε μία πολύ ευαίσθητη ηλικία και πήγα να μείνω στην Ελλάδα προκειμένου να είμαι κοντά στον αδελφό μου και με το που έφτασα πέθανε», περιγράφει η Μαρία Εκμεκτσίογλου.
"Έφυγε" ξαφνικά ο αδελφός σου;
«Από αυτοκινητιστικό δυστύχημα στα Καμμένα Βούρλα. Είχε τρέλα με την Αθήνα. Ένα βράδυ που έβρεχε, αποφάσισε να ταξιδέψει με το αμάξι του στην Αθήνα, διασχίζοντας ουσιαστικά έναν άγνωστο δρόμο. Θυμάμαι του είχα αναφέρει "Μην ξεκινάς. Βρέχει. Δεν έχεις πάει ποτέ στην Αθήνα. Είναι νύχτα." Πέθανε σε ένα τροχαίο οδηγώντας με 60 χιλιόμετρα. Αν έτρεχε δε θα σκοτωνόταν. Ήταν βαρύ το πλήγμα του θανάτου του. Ήταν άνθρωπος της περιπέτειας όπως και ο μπαμπάς μου. Δε θα ξεχάσω ποτέ τη βάρκα που είχε ο μπαμπάς μου. Όποτε μπαίναμε με τον αδελφό μου βγαίναμε στη Μαύρη Θάλασσα και μας γύριζαν πίσω οι ψαράδες»
Σε σημάδεψε ο θάνατος του ;
«Ήταν κομβικό σημείο της ζωής μου. Από εκείνη την ημέρα αποφάσισα ότι ζούμε μόνο για το τώρα. Δεν αξίζει να κρατάμε κακία σε κανένα, να στεναχωριόμαστε για τίποτα, να μισούμε, ακόμα και αυτούς που μας πείραξαν. Πρέπει να συγχωρούμε τους πάντες γιατί η ζωή είναι μόνο ...το σήμερα»
Πόσο διάστημα απαιτήθηκε προκειμένου να ξεπεράσεις την απώλειά του;
«Δεν ξεπερνιέται. Είναι το αίμα μου. Θα σου πω κάτι σημαδιακό. Δεν πήγα στην κηδεία του. Δεν ήθελα να δω να μπαίνει στο χώμα. Γι' αυτό το λόγο νομίζω ότι κάπου ζει ακόμα. Έλεγα "Έφυγε με τη μηχανή του! Είναι σε ένα άλλο μέρος του πλανήτη". Όταν με ειδοποίησαν το πρώτο πράγμα που ρώτησα είναι αν πόνεσε. Μου ανέφεραν "Όχι. Δεν ένιωσε τίποτα". Ήταν μετωπική σύγκρουση από ένα λεωφορείο που προσπερνούσε μία νταλίκα»
Φαντάζομαι ότι για τους γονείς σου θα ήταν πολύ βαρύ πλήγμα;
«Από τη μητέρα μου το κρύψαμε επί ένα χρόνο. Του είχε τεράστια αδυναμία. Ο αδελφός μου ήταν μεγαλύτερος μου δεκαπέντε χρόνια και η μαμά μου επειδή ήταν ουσιαστικά το μοναχοπαίδι της επί πολλά έτη του είχε πολύ μεγάλη αγάπη. Της το κρύψαμε. Της λέγαμε "Είναι τραυματισμένος". Έπειτα της αναφέραμε "Τον πήγαμε στο Λονδίνο" Αργότερα είπαμε "Θα τον μεταφέρουμε στην Αμερική". Οι γονείς μου ζούσαν στην Κωνσταντινούπολη. Με το έμαθε η μαμά μου ότι πέθανε εντάθηκαν οι ενοχλήσεις στην καρδιά της. Δεν άντεξε αυτή την απώλεια», εξομολογείται στο Πρώτο θέμα.