Ζωή Λάσκαρη: «Είμαι πάρα πολύ μεγάλη για να μην έχω τρακ και αγωνία»

"Το θέατρο είναι πάντα η πρώτη φορά", μου είχατε πει σε παλαιότερη κουβέντα μας. "Δεν τίθεται θέμα πείρας και εμπειρίας χρόνων στο σανίδι"....αισθάνεστε πως νεότεροι συνάδελφοί σας, μέσα από τις θεατρικές δουλειές τους, λειτουργούν με τον ίδιο τρόπο; Ή μήπως το "άγραφο χαρτί", "μουντζουρώνει" ο κομπασμός μεγάλων επιτυχιών που έχουν από πολύ νωρίς;

«Δεν ξέρω πώς αισθάνονται οι νεότεροι συνάδελφοι μου. Αυτό θα στο απαντήσουν εκείνοι. Μπορώ να σου μιλήσω μονάχα για εμένα, άλλωστε μόνο εμένα εκπροσωπώ όταν μιλώ. Με κάθε σκηνοθέτη αισθάνομαι άγραφο χαρτί και κάθε μου δουλειά είναι σαν να βγαίνω στη σκηνή για πρώτη φορά. Αυτό δεν νομίζω να αλλάξει ποτέ. Στην πρεμιέρα των "Ωραίων Χρόνων" ήμουν τρακαρισμένη από νωρίς το πρωί. Το στομάχι μου είχε διπλώσει. Έτρεμα. Μιλώντας για τον εαυτό τους κάποιοι μπορεί να λένε: "είμαι πολύ μεγάλος για να έχω τρακ και αγωνία". Ε, λοιπόν εγώ λέω: "είμαι πάρα πολύ μεγάλη για να μην έχω τρακ και αγωνία"», δήλωσε στο outnow.