Μάρκος Λεζές: Η υποκριτική και ο στρατός

«Το 1975 βγήκα από τη σχολή του Γρηγόρη Βαφή. Μου έδωσαν και υποτροφία να σπουδάσω στο εξωτερικό. Ο πατέρας μου ήταν αντιστασιακός, στο αεροδρόμιο με βουτάει η Αερονομία και υπηρέτησα. Ενώ ήθελα να σπουδάσω, αλλά η Χούντα είχε άλλα σχέδια. Τριάντα μήνες έκανα στρατό. Με είχαν βάλει και δακτυλογράφο. Έτσι ήξερα πολλά top secrets και μου απαγόρευσαν να φύγω από την Ελλάδα για τα επόμενα πέντε χρόνια. Βγήκα το 1975 στο θέατρο. Στην επιθεώρηση του Λαζαρίδη "Γέλιο χωρίς καπέλο".
Εκεί άρχισε να λάμπει το ταλέντο μου. Με είδαν οι σκηνοθέτες και άρχισαν να μου δίνουν ρολάκια και νουμεράκια σε παραστάσεις . Πώς αποφάσισα να γίνω ηθοποιό; Εγώ ήμουν από επαρχία, μοναχοπαίδι. Ο μπαμπάς μου είχε αρτοποιείο. Όνειρο του ήταν να γίνω καθηγητής, Να πάω να σπουδάσω φιλόλογοι. Τίποτα δεν μου έλειψε. Εκείνα τα χρόνια μόλις έγινα 18 είχα αυτοκίνητο. Του είπα ψέματα ότι γράφτηκα στο πανεπιστήμιο. Δεν πήγα ποτέ βέβαια. Εγώ ήθελα να πάω στη δραματική σχολή. Τι ερεθίσματα είχα στην επαρχία; Οχι, δεν βλέπαμε θέατρο. Ο κινηματογράφος με μάγεψε. Έβλεπα τον Τζέρι Λιούις και ήθελα να γίνω Τζέρι Λιούις. Τρελαινόμουν. Έβλεπα τον Στιβ ΜακΚουίν και πήγαινα στο περιβόλι να μιμηθώ το παίξιμό του. Μέσα από την καρδούλα μου έμαθα εγώ να παίζω. Και τον Μπεν Χουρ έπαιζα στο περιβόλι. Είχα φίλους. Τους έκανα τα σκετσάκια από τις ταινίες "Χοντρός Λιγνός"» τόνισε στο Πρώτο Θέμα.