Λούλης: «Θα με “έπνιγε” να ήμουν σε μια δουλίτσα στο Δημόσιο»

Ποια ανάγκη σου καλύπτει το θέατρο;

Είναι ένας χώρος κι ένας τόπος όπου μπορώ να παίζω με σοβαρό τρόπο. Να σαχλαμαρίζω, μη περνώντας καλά. Γιατί δεν το κάνω «για να περνάω καλά». Παίρνω μεγάλη χαρά, εκείνην όμως όπου δίνω όλο μου τον εαυτό. Όσο κι αν σου φανεί παράξενο, βγαίνοντας από τον εαυτό μου, τον μαθαίνω όλο και πιο πολύ. Φορώντας μία μάσκα, λες πιο εύκολα την αλήθεια…

Αυτό σου δίνει την «πολυτέλεια» να κρύβεσαι μέσα στους ρόλους σου. Έτσι;

Ακριβώς αυτό! Μέσα από το κρύψιμο όμως, φανερώνομαι. Όπως μια μάσκα σε ελευθερώνει και λες πιο εύκολα την αλήθεια, έτσι και ο ρόλος. Είναι μία δουλειά έκθεσης και αυτό μου δίνει άγρια χαρά. Βγάζω προς τα έξω κρυφούς τομείς του εαυτού μου χωρίς ενοχές.

Κατάφερες να υιοθετήσεις στοιχεία από ρόλους που σου έλειπαν και ζήλευες;

Μα, όταν κάνεις έναν ρόλο, παίρνεις στοιχεία που έχεις κι εσύ μέσα σου και μπορεί να μην το ξέρεις. Δε γίνεται να υιοθετήσεις κάτι ξένο, κάτι που δεν είσαι. Μπορεί να τα έχεις κρυφά και καταπιεσμένα. Ο ρόλος, λοιπόν, είναι η αφορμή για να τα βγάλεις προς τα έξω. Εκτός αν ανασύρεις κάποιο τέρας από μέσα σου και σε πνίξει όλο αυτό. Είναι και θέμα ισορροπίας.

Οι γονείς σου σε απέτρεψαν ποτέ να κάνεις αυτή τη δουλειά;

Ποτέ. Στην αρχή είχαν τις ανησυχίες τους, δεν ήξεραν κάτι από τον χώρο. Δεν είχαν επαφή. Θεωρούσαν ότι είναι κάτι που δεν έχει σιγουριά και εξασφάλιση. Δίκιο είχαν. Αλλά στα 20 μου, τότε που αποφάσισα να γίνω ηθοποιός, είχα ήδη καταλάβει πως όλα είναι ρευστά έτσι κι αλλιώς. Μόνο ο θάνατος είναι σίγουρος. Και μια δουλειά πιο σταθερή, αλλά μη δημιουργική, όπως π.χ. μια δουλίτσα στο δημόσιο, το διαχρονικό όνειρο του Έλληνα, θα με έπνιγε. Επέλεξα το θέατρο γιατί το αγάπησα, μου καλύπτει το ψώνιο μου, τη ματαιοδοξία μου, μου δίνει χαρά…