Ντάνη Γιαννακοπούλου: «Ήθελα να νιώσω πιο ασφαλής»

«Ναι, είναι η πρώτη φορά που κάνω τηλεόραση. Δεν το περίμενα, έγινε ξαφνικά. Με τον Λευτέρη Παπαπέτρου και τον Χρήστο Χατζηπαναγιώτη είχαμε συνεργαστεί ξανά στο θέατρο πριν από δύο χρόνια στην παράσταση «Ντόλλυ η προξενήτρα». Το καλοκαίρι πήγαινα στο Λαύριο να πάρω το καράβι για την Τζια και στη διαδρομή με πήραν τηλέφωνο και μου ζήτησαν, αν γίνεται να επιστρέψω στην Αθήνα. Ετσι κι έγινε» τόνισε στο TV Έθνος.

-Πώς ένιωσες στα πρώτα γυρίσματα; Πρόκειται για μια διαφορετική διαδικασία απ’ ό,τι είχες συνηθίσει με την εμπειρία που είχες μέχρι τώρα στο θέατρο.»

Για να πω την αλήθεια, δεν ήταν καθόλου εύκολο, δυσκολεύτηκα. Σκεφτόμουν πώς είναι δυνατόν να λένε πως η τηλεόραση είναι εύκολη. Ηταν δύσκολο να καταλάβω το ότι απευθύνεσαι στους θεατές μέσα από την κάμερα. Επίσης, ήταν περίεργη αίσθηση ότι γύρω μου υπήρχαν 35 άτομα, το συνεργείο. Η τηλεόραση θέλει ακρίβεια, τον απόλυτο έλεγχο των εκφραστικών σου μέσων, όχι πως δεν ισχύει αυτό στο θέατρο, αλλά είναι διαφορετικός ο τρόπος δουλειάς. Ακόμη και οι χρόνοι που έχεις για να επεξεργαστείς έναν ρόλο, είναι διαφορετικοί. Εγώ δηλαδή που προερχόμουν από τον χώρο του θεάτρου και είχαμε συνηθίσει να κάνουμε τρεις μήνες πρόβα, ήταν περίεργο που έπρεπε να μάθω τα λόγια μου κατευθείαν και να παίξω έχοντας κάνει μία ή δύο πρόβες.»

-Ποιες σκηνές σε δυσκόλεψαν περισσότερο;

«Είναι κάποιες σκηνές που περιγράφουν τον ερωτικό πόθο που υπάρχει ανάμεσα στον Φάνη και στη Νεφέλη. Αυτές οι σκηνές για εμένα ήταν πολύ δύσκολες. Είμαι ντροπαλή, μου ήταν δύσκολο να είμαι με τα εσώρουχα, αλλά ήταν όλοι πολύ υποστηρικτικοί. Γιατί δεν είχες ασχοληθεί νωρίτερα με την τηλεόραση; Δεν είχε προκύψει. Δεν ξέρω γιατί. Νομίζω πως ήθελα να αποκτήσω περισσότερη εμπειρία. Θεωρώ ότι ένας ηθοποιός που μόλις έχει βγει από τη σχολή και κάνει σίριαλ ούτε ο ίδιος μπορεί να διαχειριστεί αυτό που του προσφέρει η τηλεόραση και δεν έχει την υποκριτική εμπειρία για να στηρίξει αυτό που του δίνεται. Μου είχαν γίνει δύο προτάσεις όταν τελείωσα τη σχολή, αλλά το απέφυγα. Τότε έκανα και παιδικό θέατρο, οπότε δεν προλάβαινα. Ήθελα να νιώσω πιο ασφαλής με την υποκριτική μου, με εμένα.»