Πέτρος Φιλιππίδης: Είναι άγριος ο αγώνας της επιβίωσης. Πόσες δυνάμεις να έχει κανείς και για πόσο;

Σε βρίσκω στις πρόβες της «Λυσιστράτης» και το πρώτο που θέλω να ρωτήσω είναι αν μας περιμένει μια ακόμα «πειραγμένη» ανάγνωση της ή μια κλασική...

Δεν μου αρέσει να βάζω «ταμπέλες» σε τίποτα και για κανέναν λόγο, κυρίως μάλιστα σε μια παράσταση. Η ανάγνωση που κάνει στο έργο ο Γιάννης Μπέζος σκηνοθετώντας το φωτίζει την καρδιά του, τα μηνύματά του, την ψίχα του, χωρίς να το καπελώνει με τις γνωστές «σκηνοθετίτιδες» που έχουν γίνει πλέον ο κανόνας και όχι η εξαίρεσή του. Δεν έχω αντίρρηση να κάνει ο καθένας την όποια ανάγνωση θέλει, αλλά φτάσαμε να μη γνωρίζουμε ποιο έργο βλέπουμε... Και τι πάει να πει «η παράστασή μας είναι βασισμένη στο τάδε έργο;». Γράψε ένα άλλο έργο αν θέλεις μην ποδοπατάς ένα σπουδαίο κείμενο για να θορυβήσεις και να ακουστείς. Αυτά που λέει ο Αριστοφάνης εδώ και 2.500 χρόνια είναι πολύ πιο σημαντικά από αυτά που θέλει να πει ο όποιος «δημιουργός» που δεν ξέρει τι του γίνεται! Οι περισσότεροι που αποδομούν κείμενα το κάνουν έχοντας άγνοια τι θέλουν να εκφράσουν αυτά.

Τι μπορείς να μου «προδώσεις» για τη δική σας παράσταση; Θα έχει επίκαιρα στοιχεία;

Θα είναι μια μοντέρνα παράσταση, θα έχει σύγχρονα κοστούμια, θα φωτίζει την πολιτική διάσταση του κειμένου, θα υπογραμμίζει τα ισχυρά μηνύματά του, απογειώνοντας φυσικά τις ζηλευτές κωμικές σκηνές του. Κάποιοι επιλέγουν να αφήσουν σε δεύτερη μοίρα την εποχή που εκτυλίσσεται το έργο, στην καρδιά του Πελοποννησιακού Πολέμου, που πλέον δεν υπάρχουν χρήματα και καταρρέουν τα πάντα, με τους πολίτες να είναι σε πανικό και αδιέξοδο. Σου θυμίζει κάτι αυτό; Σε πανικό και αδιέξοδο δεν είμαστε και τώρα; Πώς λοιπόν, να σταθείς μόνο στις κωμικές σκηνές του και να μη δεις πως πρόκειται για ένα βαθύτατα πολιτικό έργο; Το θέμα είναι να κατά δείξεις-αναδείξεις και τα δύο και ο Γιάννης το πετυχαίνει με θαυμαστό τρόπο στην παράσταση που ετοιμάζουμε.

Κι εσύ καλείσαι να ερμηνεύσεις τη Λυσιστράτη.

Και είμαι ευτυχής για το καινούργιο μου στοίχημα, αφού η ηρωίδα αυτή είναι ένα μεγάλο συμβολικό και πολιτικό πρό
σωπο της παγκόσμιας κωμωδίας. Ηταν ιδιοφυής ιδέα του Αριστοφάνη να βάλει μια γυναίκα απέναντι στον πόλεμο, στα «πρέπει» της εποχής μια αντίσυμβατική ύπαρξη-ίνδαλμα να συνασπιστεί με τις γυναίκες της πόλης της της αντιπάλου Σπάρτης αλλά και των άλλων πόλεων, και να διαμηνύσουν στους άντρες πως αν δεν φροντίσουν για την ειρήνη, θα προχωρήσουν σε σεξουαλική αποχή. Δίνουν τον αγώνα τους μάχονται σθεναρά προχωρώντας παράλληλα σε αποκλεισμό του δημόσιου ταμείου που χρηματοδοτεί τους πολέμους και στη συνέχεια, έπειτα από αψιμαχίες έρχεται να φέρει τη λύση η συμφιλίωση...

Οι ήρωες είναι σε πανικό, αλλά αντέχουν...

Όπως αντέχουμε και εμείς στα άπειρα δεινά μας... Όπως αντέχει ο Έλληνας που του έχουν κόψει τα χέρια και τον έχουν πετάξει στη θάλασσα κι αυτός προσπαθεί νσ κολυμπήσει και να σωθεί. Δεν το βάζει κάτω. «Για πόσο;», θα μου πεις. Και η φουρτούνα μεγαλώνει, ο αγώνας γίνεται πιο δύσκολος...

Πηγή: Real