Tάκης Ζαχαράτος: «Η δουλειά του μίμου πάει πιο βαθιά από του ηθοποιού»

Ο Τάκης Ζαχαράτος ξεκαθαρίζει σχεδόν αμέσως ότι δεν είναι ηθοποιός αλλά μίμος, θέλοντας να δώσει το προσωπικό του στίγμα σε αυτό που κάνει. Εδώ και περίπου τριάντα χρόνια συνεχίζει το μοναχικό του ταξίδι - από αθλητής στην ενόργανη γυμναστική, βρήκε το ταλέντο του στην κομμωτική και τελικά τον κέρδισε η σκηνή. Και μάλλον δεν γεννήθηκε τυχαία στην Πάτρα, την πόλη που έχει παράδοση στο κέφι και τις μεταμφιέσεις.

Ηθοποιός ή μίμος; Τι είναι ο Τάκης Ζαχαράτος;

«Πρόσφατα η Σοφία Σπυράτου, που σκηνοθετεί και την παράσταση, το είπε πολύ σωστά: "Ο Τάκης δεν είναι ηθοποιός, είναι μίμος". Ετσι είναι. Οταν παίζεις την Μπλανς Ντιμπουά, μπορείς να την παίξεις όπως θες. Οταν μιμείσαι, όταν πρέπει να αντιγράψεις με ακρίβεια, βγαίνουν από μέσα άλλα πράγματα που είναι πέρα από την υποκριτική - την εμπεριέχουν. Πας πιο βαθιά από τον ηθοποιό. Είσαι σαν ακροβάτης, όχι πάνω σε σχοινί, αλλά πάνω σε... τρίχα. Οπως όταν πυροβολείς έναν στόχο, πρέπει να φτάσεις στο κέντρο, ούτε πιο δω ούτε πιο κει. Ο ηθοποιός μπορεί να μετακινηθεί. Η δουλειά του μίμου έχει ακρίβεια, είναι πιο βαθιά από του ηθοποιού».

Αλλωστε προηγείται η μίμηση του θεάτρου...

«Είχα συναντήσει παλαιότερα τον κορυφαίο Μαρσέλ Μαρσό στο Ηρώδειο και μου είχε πει ότι είμαι πολύ τυχερός γιατί έχω γεννηθεί στη χώρα που γέννησε τη μίμηση. Γιατί η μίμηση γέννησε το θέατρο. Μέσα από αυτά τα ταξίδια των ανθρώπων, εμβαθύνοντας, πήρα πληροφορίες και για εμένα. Δεν θα πω ότι έγινα καλύτερος άνθρωπος, αλλά πιο πλούσιος».

«Ελα μια βόλτα»: Τι περιλαμβάνει η παράσταση στο Αλσος;

«Απ' όλα. Ο,τι μας έχει συμβεί. Πρωταγωνιστής είναι ο Νίκος Χαρδαλιάς. Τον θεωρώ τον σουπερστάρ της εποχής και sex symbol. Μαζί με τον Τσιόδρα, που είναι κόντρα ρόλος, φτιάχνουν ένα απίστευτο ντουέτο. Ο καθένας τους έχει άλλο κοινό, το γήπεδο όμως το γεμίζουν. Επίσης, στην παράσταση έρχονται όλες οι ξένες πολιτικές προσωπικότητες και τους παίρνω συνέντευξη - Μπόρις Τζόνσον, Ντόναλντ Τραμπ, Μέρκελ, Ερντογάν, Μελάνια, αλλά και οι σέξι άνδρες της Βουλής και όλοι εκείνοι που με αφορμή έναν κωδικό ήταν όλη μέρα στον δρόμο».

Αρα μιλάμε για επιθεώρηση…

«Ναι, έχει καθαρά επιθεωρησιακά χαρακτηριστικά. Αλλωστε εγώ πάντα παίζω με την επικαιρότητα. Τώρα είναι ο κορονοϊός και όλα όσα μας συνέβησαν. Γιατί εγώ πιστεύω πως κάτι άσχημο ή αρνητικό έχει και κάτι πολύ καλό, ένα κουκούτσι, που αν το βρεις, κρύβει ένα δώρο τεράστιο.

Παλαιότερα δεν είχα ασχοληθεί τόσο με την πολιτική. Αλλά τα τελευταία χρόνια με τα μνημόνια, τα capital control, η πολιτική ήταν η σταρ, με αποτέλεσμα κάποια πρόσωπα-αστέρια που πρωταγωνιστούσαν να γίνουν δεύτεροι ρόλοι. Επρεπε να γίνω Λαγκάρντ, Τσίπρας. Ολο αυτό με έβαλε σε μια διεργασία, μου άνοιξε έναν χώρο μέσα να ζωγραφίσω, να πάρω τα χρώματα μου και να παίξω και εκεί. Και ήταν απελευθερωτικό, αναζωογονητικό, εξελικτικό».

Πως «χτίζετε» μια μίμηση;

«Υπάρχουν κλασικές περσόνες, τις οποίες προσπαθώ, με έναν τρόπο, να ανανεώνω μέσα στα χρόνια. Οσο για τους νέους χαρακτήρες, είναι ερωτικό αυτό που συμβαίνει, Σαν να με επιλέγουν. Εχω αποκτήσει ένα θάρρος ή θράσος στο να κάνω φιγούρες που δεν μου μοιάζουν καθόλου. Εχω μια ευκολία με την γκριμάτσα. Χρειάζομαι μόνο να τονίσω τα μάτια μου. Το σκίτσο το δημιουργώ με τους μυς μου. Και παρατηρώ πολύ τους ανθρώπους. Οι καθημερινοί άνθρωποι είναι για εμένα σουπερστάρ. Τους βιντεοσκοπώ με το μυαλό μου, παίρνω πληροφορίες. Γιατί όλοι εμείς που ανεβαίνουμε σε μια σκηνή ξέρουμε ότι κάνουμε έναν ρόλο».

Από ποιο χαρακτηριστικό ξεκινάτε;

«Από τη φωνή. Είναι, για εμένα, ο κωδικός της ψυχής του άλλου, ο τόνος, το ηχείο, το χρώμα του. Ο τρόπος με τον οποίο μιλάει κάποιος είναι ό,τι κουβαλάει, ο ήχος του. Τον ήχο του ερωτεύομαι... Και μετά κάνω μια βουτιά, σαν βατραχάνθρωπος, μέσα στον άλλον. Επειτα βγαίνω και καταδύομαι σε εμένα για να δω τι υπάρχει εκεί μέσα που μπορεί να ενωθεί - ποια υλικά, πέρα από τα εξωτερικά: Τι θέλει να πει, για ποιον λόγο είναι εκεί», είπε στο BHMAgazino.