Ο Λεωνίδας Καλφαγιάννης στο gossip-tv: Τα Νεοκλασικά,το ατύχημα που τον δυνάμωσε και η εξομολόγηση
Αντισυμβατικός, μακριά από κάθε μορφή κατεστημένου και «φορεμένης» υποχρέωσης, ανήσυχο πνεύμα με δημιουργικές αναζητήσεις που πάντα τον έκαναν να ξεχωρίζει. Αυτός είναι ο Λεωνίδας Καλφαγιάννης, ο οποίος μετά από περίπου δυο χρόνια τηλεοπτικής αποχής, επιστρέφει απόψε μέσα από τα Νεοκλασικά του Alpha και την ταινία «Μιας πεντάρας νιάτα».
Ηθοποιός με αξίες, αναγεννημένος μέσα από την Τέχνη, όπως ο ίδιος έμαθε να την ορίζει, ο Λεωνίδας Καλφαγιάννης έρχεται ως άλλος «Δημήτρης Δαμάσκος» για να αποδείξει πως το παρελθόν έχει άμεση σύνδεση με το σήμερα, όταν αυτό αποδίδεται με σεβασμό, πίστη και ανιδιοτέλεια.
Αυτός ο ωραίος τύπος έχει το ταλέντο να μεταδίδει το «φως» του μέσα από μια ξεχωριστή και μεστή σκέψη αναφορικά με το τι είναι αυτό που τελικά κάνει τον άνθρωπο να βιώνει ακόμη και τις πιο δύσκολες καταστάσεις με δύναμη ψυχής και μετατρέποντας, όπως χαρακτηριστικά ο ίδιος μου είπε τα «δάκρυα στο πάτωμα… σε χαμόγελα».
Τον είχα στο μυαλό μου ως έναν ηθοποιό μη εύκολα προσεγγίσιμο, η αλήθεια όμως είναι πολύ μακριά από αυτό αφού ακούγοντάς τον να μιλά για τη δική του πορεία, τα δικά του βιώματα, τις δυσκολίες που μετέτρεψε σε προσδοκίες και ευκαιρίες, δίνει ένα γερό μάθημα σε όλους όσοι θεωρούν πως η υπομονή δεν είναι αρετή!
Ο Λεωνίδας Καλφαγιάννης είναι αυτό που θα δεις και δεν θα χρειαστεί να αναλύσεις τίποτα πίσω από τις λέξεις του, είναι ο ηθοποιός που πάντα επέλεγε ξεχωριστές συνεργασίες, όμορφους ανθρώπους να τον περιβάλλουν και αυτός φυσικά είναι ο λόγος που κάθε ρόλος του έχει αφήσει το δικό του αποτύπωμα.
Αυτή τη φορά μέσα από τα Νεοκλασικά, καλείται να υποδυθεί έναν ήρωα «έξω» από αυτό που είχε συνηθίσει να κάνει, ένα «στοίχημα» ουσιαστικά με τον ίδιο του τον εαυτό. Ήρθε και «κούμπωσε» αυτή η όμορφη συνεργασία σε μια περίοδο που ο ίδιος αισθάνεται υπεύθυνος απέναντι στο τηλεοπτικό κοινό που θέλει να δει και να απολαύσει μια δουλειά ωραία, δεμένη και με στοιχεία που κάνουν τον τηλεθεατή να νιώσει ικανοποίηση και χαρά με το θέαμα.
- Επιστρέφεις μετά από μικρό διάστημα αποχής μέσα από τα Νεοκλασικά, μια δουλειά ιδιαίτερη και ξεχωριστή. Πώς έγινε η πρόταση;
«Δέχτηκα ένα τηλεφώνημα από την εταιρεία παραγωγής, τους «Αργοναύτες» και τον σκηνοθέτη Χρήστο Δήμα. Μου είπαν πως υπάρχει κάτι, που παρόμοιο δεν είχα ξανακάνει, αλλά ήθελαν πολύ να το δοκιμάσω. Τον ρόλο του Δημήτρη του Δαμάσκου στο «Μιας πεντάρας νιάτα», που είναι σοβαρός, κουστουμάτος, έχει μια αντιπροσωπεία αυτοκινήτων, έχει έναν άλλο αέρα, κουβαλάει έναν τελείως άλλο κόσμο σε σχέση με αυτούς που ως τώρα έχω κληθεί να υπερασπιστώ στους ρόλους μου. Οπότε όταν το διάβασα μου άρεσε πάρα πολύ η ιδέα και αμέσως είπα «ναι». Χαρά μου να βρεθώ με ένα τέτοιο έργο, σε μια τόσο ωραία τηλεοπτική συνάντηση»
- Κρύβει κινδύνους μια τέτοια κίνηση αναφορικά με τη μεταφορά της ταινίας στη μικρή οθόνη μέσα από μια πιο μοντέρνα εκδοχή;
«Όταν με πήραν τηλέφωνο, έκατσα και είδα την ταινία. Την είχα ξαναδεί στο παρελθόν αλλά δεν την θυμόμουν καλά. Βέβαια δεν θα κάναμε αναπαράσταση αλλά νέα απόδοση του θεατρικού έργου των Πρετεντέρη- Γιαλαμά. O Alpha κάνοντας την κίνηση να δημιουργήσει τα «Νεοκλασικά», πήρε μια όμορφη ευθύνη θα έλεγα, να μεταφέρει ιστορίες γραμμένες το 50', μιας δεκαετίας με άλλα ήθη, άλλες συνήθειες και άλλα κοινωνικά πλαίσια, στο 2022 μια εποχή με άλλους ρυθμούς, άλλους τρόπους έκφρασης, άλλα φίλτρα προσέγγισης. Τεχνικά λοιπόν θα έπρεπε όλα να γίνουν με πιο γρήγορο τρόπο, πιο τηλεοπτικό αλλά που να «πατάει» και σε κινηματογραφικά δεδομένα. Δημιουργικα θα έπρεπε όλοι μας να είμαστε συγκεντρωμένοι, με σεβασμό στο παρελθόν, να αποδώσουμε την ιστορία στις σημερινές της διαστάσεις, στον παρόντα χρόνο χωρίς να γίνουμε υπερβολικοί αλλά ούτε και βαρετοί. Πρέπει ο σκηνοθέτης, που στην προκειμένη είναι ο Χρήστος Δήμας, να είναι "μαμούνι", να είναι της λεπτομέρειας, να ακούει να μιλάει και να βλέπει σε δυο χρόνους και να τους παντρεύει με γρήγορους ρυθμούς αλλά και ευγένεια για να πάρει το καλύτερο αποτέλεσμα από τους ηθοποιούς του και τους τεχνικούς του. Να βγει ένα αποτέλεσμα σεβόμενο τη δουλειά ενός θεατρικού κειμένου του ’50, που μετά έγινε κινηματογραφική ταινία και να το μεταφέρει στο σήμερα, με τέτοιο τρόπο που να μην προσβάλει τα προηγούμενα ήθη. Η πρώτη κουβέντα που κάναμε ήταν ότι πρέπει να γίνει διακριτικά, δηλαδή ακόμη και το μεγάλο αστείο που μπορεί όντως τότε να ήταν αστείο, τώρα να προσπαθήσουμε να είμαστε προσεκτικοί γιατί υπάρχουν πράγματα γύρω μας που πλέον τα βλέπουμε διαφορετικά»
- Είσαι από τους ηθοποιούς που πάντα επέλεγες τις δουλειές που ήθελες να κάνεις και μέσα από αυτές έχεις αφήσει το αποτύπωμα σου. Η καλή μυθοπλασία του παρελθόντος φαίνεται πως έχει επιστρέψει με πολύ «δυνατές» δουλειές
«Έτσι ακριβώς είναι. Τη χρονιά που εγώ βγήκα ,το 2005,υπήρχαν άλλες συνθήκες στην τηλεόραση, στη μυθοπλασία. Ήταν άλλα τα χρόνια. Νομίζω ότι έχουμε κάνει ένα βήμα μπροστά. Βλέπω νέα παιδιά που τους απασχολεί να κάνουν ωραία πράγματα και όχι απλώς να βρεθούν σε παραγωγές και να έχουν έναν ρόλο. Βλέπω προσπάθειες από τα κανάλια να στηρίξουν πλέον Έλληνες σεναριογράφους και να μην παίρνουν «δανεικά» σενάρια. Σιγά σιγά αποκτούμε τη συνείδηση που πρέπει να έχουμε απέναντι στον κόσμο καθώς περιμένει κάτι καλό. Νομίζω ότι πάμε καλά. Πιστεύω πραγματικά, αν δεν γίνεται ήδη ,ότι ο κόσμος θα ξανασυνδεθεί με την μυθοπλασία, έχει ανάγκη ο άνθρωπος τον μύθο, το παραμύθι για να συνεχίσει... για να κοιμηθεί το βράδυ ήρεμος, πως και κάποιος άλλος σκέφτεται σαν αυτόν. Είναι ανάγκη να διατηρήσουμε, εμείς οι ηθοποιοί, τον Μύθο ζωντανό»
- Και ξέρεις… αντιλαμβάνομαι πως και το τηλεοπτικό κοινό έχει γίνει πιο υπεύθυνο…
«Εμείς θα το κάνουμε υπεύθυνο. Για αυτό λέω πως κι εμείς αποκτάμε μια συνείδηση της ευθύνης και πρέπει να αλλάξουμε προς αυτό. Αν είμαστε εμείς υπεύθυνοι θα κάνουμε και ένα κοινό υπεύθυνο»
- Έχεις τοποθετηθεί δημόσια, έχεις μιλήσει για τη δική σου εμπειρία αλλά επειδή θεωρώ πως πλέον έχει φτάσει το θέμα εκεί που πρέπει, θα ήθελα να μου πεις αν πιστεύεις πως όλο αυτό που συνέβη, θα βάλει μελλοντικά ένα φραγμό... Θα υπάρχουν δεύτερες και τρίτες σκέψεις σε ανθρώπους που θεωρούσαν ότι έχουν εξουσία;
«Αυτό θέλω να πιστεύω. Αυτό που έγινε έπρεπε να συμβεί ώστε από εδώ και πέρα πράγματι, όσοι είναι να κριθούν, να κριθούν και όσοι καλύφθηκαν να μείνουν εκεί που είναι, έτσι ώστε να υπάρχει χώρος για τους ανθρώπους εκείνους που είναι έτοιμοι από καιρό. Να βρεθούμε σε μια πιο δημιουργική διαδικασία, χωρίς να φοβόμαστε μήπως κάποιος, κάπου, μας σταματήσει, επειδή μπορεί και θέλει να ασκήσει την εξουσία του πάνω μας, επειδή έτσι ξύπνησε το πρωί. Όχι, νομίζω πως ό, τι έγινε… έγινε. Ο κάθε κατεργάρης στον πάγκο του για το καλό της ιδιότητας που ασκεί ο καθένας σε αυτόν τον χώρο, είτε λέγεται ηθοποιός, είτε παραγωγός, είτε σκηνοθέτης, είτε ακόμη δημοσιογράφος ή παρουσιαστής. Αυτή είναι η δουλειά μας, είμαστε εδώ για να δίνουμε μια προοπτική στους ανθρώπους, αυτούς που θέλουν να δουν τον εαυτό τους μέσα από εμάς για να γίνουν καλύτεροι. Όλοι μαζί, μέσα από τον πολιτισμό και την τέχνη μπορούμε να έχουμε έναν κοινό τόπο. Στον βαθμό που ο καθένας μπορεί και του επιτρέπεται. Και νομίζω πως πάμε καλά»
- Να σε πάω λίγο στη δυσάρεστη περίοδο που έζησες με το ατύχημα
«Το πέρασα ζόρικα γιατί ήταν και στα δυο πόδια. Δυο διαφορετικά σπασίματα, πράγμα που σημαίνει πως όταν πήγαινε να γίνει καλά το ένα, χάλαγε το άλλο. Και ήταν ακόμα πιο ζόρικο γιατί (ενώ κανονικά ήταν να περπατήσω στους 4-6 μήνες) περπάτησα στον 1 μήνα. Θέλοντας και μη. Και εξηγώ. Εκείνη την εποχή ήμουν στη σειρά «Για πάντα παιδιά» ( το ατύχημα έγινε ένα δεκάλεπτο πριν το γενικό όρντινο ). Με το ατύχημα μου επί της ουσίας, θα άφηνα πολλούς ανθρώπους χωρίς δουλειά. Εκεί λοιπόν ήταν η δοκιμασία μου. Ήμουν σε μια περίεργη φάση της προσωπικής μου ζωής, όντας σε δουλειά, έσπασα και τα δυο πόδια… κι όμως σε ένα μήνα περπάτησα γιατί αυτό χρειαζόταν. Υπήρχαν πάρα πολλά άτομα που δούλευαν για αυτό το σίριαλ. Σηκώθηκα και ξεκίνησα γυρίσματα για το καλό όλων και το δικό μου φυσικά, που μου έδινε μια αίσθηση φυσιολογικότητας αν και με τόσο σοβαρή ζημιά. Για αυτό λέω πως αυτή η περίοδος ήταν μεν δύσκολη, ήταν όμως και μια φωτεινή περίοδος για μένα γιατί μου δίδαξε πολλά. Έχει μετρήσει το πάτωμα πολλά δάκρυα μου. Δεν πίστευα ποτέ ότι θα με ρίξει το οτιδήποτε. Το έζησα κι αυτό. Οπότε τώρα προχωρώ. Το καθετί θέλει το χρόνο του. Εμείς πρέπει να ηρεμήσουμε και να πάμε μαζί με τον χρόνο. Σοφία λέει για τον άνθρωπο είναι να ξέρει πότε να σιωπά και πότε να μιλά. Ο καιρός του "σιγάν" και ο καιρός του "λαλειν". Ας πούμε πως πέρασα τον καιρό του σιγάν, διδάχτηκα μέσα από τις δοκιμασίες μου»
Απόψε θα τον απολαύσουμε στα Νεοκλασικά
Το αξέχαστο θεατρικό έργο «Μιας πεντάρας νιάτα» των Ασημάκη Γιαλαμά και Κώστα Πρετεντέρη σε διασκευή σεναρίου Κωνσταντίνας Γιαχαλή και Σόλωνα Εσκενάζη και σκηνοθεσία Χρήστου Δήμα.
Ο Γιώργος κι η Ειρήνη είναι ένα νέο ζευγάρι, λογιστές κι οι δύο, ερωτευμένοι, ευτυχισμένοι και χρεωμένοι. Έχουν δικό τους γραφείο που κινδυνεύουν να χάσουν επειδή χρωστάνε ενοίκια και παντρεύονται για να μπουν σε ένα ΕΣΠΑ για παντρεμένους με κοινή επιχείρηση.
Πάνω στην ανάγκη τους να βρουν χρήματα, ο Γιώργος βρίσκει δουλειά στην αντιπροσωπεία αυτοκινήτων του Δημήτρη Δαμάσκου. Στην ίδια εταιρεία ζητούν γραμματέα κι η Ειρήνη θέλει την θέση, αλλά ο Γιώργος που είναι λίγο ζηλιάρης έτσι κι αλλιώς, δεν την αφήνει μιας κι ο Δημήτρης Δαμάσκος είναι celebrity, κούκλος και με λεφτά.
Από μια παρεξήγηση, η Ειρήνη θα πάρει τη δουλειά και θα παριστάνουν με τον Γιώργο στην αρχή τους άγνωστους και μετά τα αδέρφια. Ο παράγοντας έρωτας, όμως, που δεν τον είχε υπολογίσει κανένας, θα φέρει μπερδέματα και ζήλιες μέχρι το «happy end».
