Ελισάβετ Κωνσταντινίδου: Η κωμωδία, το δράμα και η σημερινή κρίση

Οι συνάδελφοί της ωστόσο ξεχωρίζουν και τις ιδιαίτερες δραματικές αποχρώσεις της. Κατά πόσον υφίσταται ο διαχωρισμός κωμικού και δραματικού ηθοποιού;

«Θα πω αυτό που έλεγαν οι παλιοί, γιατί κι εγώ, σιγά σιγά, παλιά γίνομαι. Αυτός που κάνει καλά κωμωδία είναι σίγουρο ότι μπορεί να κάνει πολύ καλά και δράμα. Αυτός που κάνει καλά δράμα δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι μπορεί να κάνει καλά και κωμωδία. Είναι πολύ απαιτητικό είδος. Εκτός από μια εσωτερική φόρα που πρέπει να έχεις, θέλει πολύ μέτρημα, απόλυτη ακρίβεια, θέλει κόλπα. Νομίζω ότι το να γίνεις καλός κωμικός ξεκινά από την ανάγκη σου να γελάνε οι άνθρωποι. Κι αυτό είναι κάτι που δεν το συνειδητοποιείς πάντα. Εγώ δεν φανταζόμουν ότι θα μπορούσα να γίνω καλή κωμική ηθοποιός, δραματική ήθελα να γίνω. Αλλά είναι μεγάλη πρόκληση να κάνεις τον κόσμο να χαίρεται», δήλωσε αρχικά η ίδια.

Και πρόσθεσε:«Άλλωστε και την κωμωδία, δραματικά την προσεγγίζω, έτσι είναι ο τρόπος μου. Δεν υπάρχει τίποτα, στη ζωή και το θέατρο, αμιγώς κωμικό».

Αυτή η δραματική επένδυση σε έναν κωμικό χαρακτήρα δεν είναι και η επιτομή του ρόλου της Ορελί;

«Ακριβώς. Η “Τρελή του Σαγιό" είναι μια κωμωδία που σου αφήνει τον προβληματισμό ενός δραματικού έργου. Ένα "λες βρε;”. Λες να μπορούμε να τα καταφέρουμε όλα μόνοι μας;».

Και τι θα ήθελε να «πάρει» μαζί του το κοινό βγαίνοντας από την παράσταση;

«Τα λόγια που λέει αυτή η γυναίκα. Ότι όσο είμαστε ζωντανοί, όλα μπορούμε να τα αλλάξουμε».

Πηγή: Πρόσωπα