Άλκηστις Ζιρώ: «Ο παππούς μου, μας άφησε άπειρα θεατρικά έργα, δίσκους, ποιήματα...»

Έχετε μια ενδιαφέρουσα οικογενειακή ιστορία που αφορά τον παππού σας. Ετσι δεν είναι;

«Ο παππούς μου ήταν ο Γκυ Ζιρώ, ο οποίος έγραφε και μεταγλώττιζε παραμύθια. Ηταν γέννημα θρέμμα Ελληνας, το γαλλικό του όνομα προέρχεται από τον προπάππο μου. Ηταν και από τους βασικούς ανθρώπους στο Πρώτο Πρόγραμμα της ΕΡΤ, που έφερνε θεατρικά έργα στο ραδιόφωνο. Τον θυμάμαι πολύ καλά, πήγαινα στην Α’ Γυμνασίου όταν πέθανε. Ηταν βέβαια ένας αρκετά απόμακρος και μυστήριος τύπος. Η εικόνα που μου έρχεται στο μυαλό είναι να κάθεται στο γραφειάκι του μέσα σε ένα δωμάτιο με βιβλία και κασέτες γύρω-γύρω, από το πάτωμα μέχρι το ταβάνι - φοβόμουν ότι σε ένα σεισμό θα τον πλάκωναν! Μας άφησε μια τεράστια κληρονομιά, δηλαδή άπειρα θεατρικά έργα, δίσκους, ποιήματα...»

Περιγράφετε μια πολύ χαρακτηριστική ατμόσφαιρα. Θεωρείτε ότι εσείς πήρατε κάτι από αυτό το περιβάλλον;

«Νομίζω πως ναι, υποσυνείδητα τουλάχιστον. Εξάλλου και ο μπαμπάς μου μεγάλωσε σε αυτό το περιβάλλον, αλλά και η μητέρα μου είναι σινεφίλ και θεατρόφιλη. Ωστόσο, δεν με πίεσαν ποτέ για το τι θα έκανα στη ζωή μου, οπότε όλο αυτό ήρθε αβίαστα. Οταν αποφάσισα ότι δεν θέλω να δώσω Πανελλήνιες Εξετάσεις, οι γονείς μου συμφώνησαν με την απόφασή μου, αλλά μου είπαν ότι πρέπει να ξεκινήσω μαθήματα θεάτρου. Ετσι βρήκαμε μια καθηγήτρια και όταν τελείωνα το σχολείο, αντί να πηγαίνω στο φροντιστήριο, έκανα μάθημα αρχαίας τραγωδίας, τραγούδι, ποίηση, τέτοια πράγματα. Μου άρεσε πάρα πολύ αυτό, ήμουν ευτυχισμένη, αλλά και πολύ τυχερή, γιατί ήξερα από μικρή τι θέλω να κάνω. Γνώριζα βέβαια πόσο δύσκολο είναι να βιοποριστεί ένας ηθοποιός στην Ελλάδα ή να βρει μια πολύ καλή συνεργασία από κάθε άποψη. Παρ’ όλα αυτά, ποτέ δεν είπα μέσα μου ότι μπορεί και να μην τα καταφέρω. Ημουν διατεθειμένη να κάνω και μια δεύτερη δουλειά για να πληρώνω το νοίκι μου, αν ήταν να παίζω σε μια παράσταση που μου άρεσε πολύ».

Είστε, πάντως, πολύ τυχερή που και η οικογένειά σας στήριξε τις επιλογές σας, γιατί αυτό, απ’ όσα βλέπουμε και γύρω μας δεν είναι αυτονόητο, δυστυχώς

«Πραγματικά, αυτό είναι πολύ σημαντικό. Η μητέρα μου είναι της άποψης «πήγαινε να κάνεις αυτό που θέλεις, αλλά να ξέρεις ότι μπορεί να φας και τα μούτρα σου». Και εγώ πιστεύω το ίδιο, γιατί, αν ζούμε διαρκώς με το φόβο, ούτε φίλτρα θα αποκτήσει ένα παιδί, ούτε αυτοπεποίθηση, παρά μόνο απωθημένα. Δεν υπήρξε κάτι στο οποίο να μη με στηρίξουν οι δικοί μου άνθρωποι, από τις ερωτικές μου σχέσεις μέχρι τη δουλειά. Μου έλεγαν «ζήσ’ το, γιατί όλα είναι εμπειρίες, αν δεν πάθει κάποιος, δεν θα μάθει». Πρέπει μόνος σου να δεις ποια είναι τα όριά σου, πόσο σου αρέσει κάτι, πόσο σε καίει, πού θα σε φτάσει. Θεωρώ ότι η δουλειά του ηθοποιού, έχει μέσα της πολύ έντονο το στοιχείο της εξέλιξης, γι’ αυτό μου αρέσει να παίζω νέους ρόλους, να τρίβομαι με νέα έργα, να καταπιάνομαι με πράγματα που με εκπαιδεύουν και μετρούν τις δυνάμεις μου», λέει η ηθοποιός στο περιοδικό marie claire