Η Κατερίνα Χέλμη σε ένα σπάνιο αριστουργηματικό πορτραίτο του 1955, σε ηλικία μόλις 16 ετών

Η σπουδαία κυρία του θεάτρου γεννήθηκε στην Αθήνα το 1939. Η πρώτη της εμφάνιση στον κινηματογράφο πραγματοποιήθηκε το 1957 στην ταινία «Μπαρμπαγιάννης ο κανατάς», αλλά η μεγαλύτερή της επιτυχία ήταν “Τα κόκκινα φανάρια (1963) σε σκηνοθεσία Βασίλη Γεωργιάδη, όπου μεταξύ άλλων είπε την ατάκα που άφησε εποχή: «Μην φύγεις, Ντόρη, θα φαρμακωθώ».

Ο δημοσιογράφος και συλλέκτης, Άρης Λουπάσης, είχε μοιραστεί μαζί μας ένα σπάνιο αριστουργηματικό πορτραίτο του 1955 όταν η Κατερίνα Χέλμη ήταν μόλις 16 ετών. Η ηθοποιός ήταν τότε μαθήτρια Γυμνασίου και πόζαρε στον φακό του φωτογράφου Χρήστου Τσέλιου. Το αποτέλεσμα ήταν πραγματικά εντυπωσιακό.

Γράφει ο Άρης Λουπάσης στην ανάρτησή του:

Η ηθοποιός Κατερίνα Χέλμη σε ένα αριστουργηματικό πορτραίτο του 1955 με τον φακό του φωτογράφου Χρήστου Τσέλιου. Ο ταλαντούχος δημιουργός προτείνει στην 16χρονη τότε μαθήτρια Γυμνασίου και σπουδάστρια της Σχολής του Εθνικού να τη φωτογραφίσει όταν εκείνη στέκεται έξω από την βιτρίνα του ατελιέ και εκείνος μένει έκθαμβος από τη γνήσια ομορφιά και κλασική γοητεία της. Υπήρξε ένας από τους σπουδαιότερους πορτραιτίστες στο δεύτερο μισό του 20ου αιώνα με εκπληκτικά έργα και πολλές ελληνικές καθώς και ξένες διακρίσεις. Χρησιμοποιώντας πλάκες μηχανής μεγάλου φορμά και την τεχνική High Key όπου κυριαρχεί το λευκό χρώμα με έντονες σκούρες λεπτομέρειες, το αποτέλεσμα είναι κάθε φορά πραγματικά μαγικό.

Η συγκεκριμένη φωτογραφία κερδίζει πολλές ελληνικές και διεθνείς διακρίσεις και το πρώτο Χρυσό Βραβείο της Φωτογραφικής Ομοσπονδίας της Ευρώπης. Η αγαπημένη ηθοποιός με καταγωγή από την Κεφαλονιά μεγαλώνει στην Πλάκα από φιλότεχνους γονείς όπου λαμβάνει βαθιά καλλιέργεια, μόρφωση και παιδεία. Η αγάπη για την υποκριτική ξεκινάει στα μέσα της δεκαετίας του ’50 από τα μαθητικά χρόνια όταν παρακολουθεί με δέος την παράσταση “Αγία Ιωάννα” του Μπέρναρντ Σω στο “Κοτοπούλη” και αποφασίζει να δώσει εξετάσεις πριν ολοκληρώσει το σχολείο, στην Σχολή του Εθνικού. Στη συνέχεια εισάγεται στην σχολή του Κουν και έπειτα στην Δραματική Σχολή του Πέλου Κατσέλη.

Στην πολύχρονη καλλιτεχνική διαδρομή της εμφανίζεται με μεγάλη επιτυχία τόσο στην σκηνή, όσο και στο σινεμά με ξεχωριστές τις συμμετοχές στις ταινίες “Κόκκινα φανάρια” και “Νόμος 4.000” όπου κλέβει την παράσταση με την σπαρακτική ερμηνεία της, με έντονα δραματικά στοιχεία βγαλμένα κυριολεκτικά από τραγωδία. Σύντροφος ζωής και σύζυγός της υπήρξε ο παιδικός φίλος και συμμαθητής της Κων/νος Σβολόπουλος μετέπειτα ιστορικός και ακαδημαϊκός με τον οποίο θα ζήσει υπέροχα χρόνια μέχρι τον χαμό του το 2019. Μια ξεχωριστή και πνευματική προσωπικότητα με τη στόφα σπουδαίας ηθοποιού που παραμένει μέχρι σήμερα με τα ασημένια μαλλιά της το ίδιο ντελικάτη και γοητευτική και με απίστευτη όρεξη για ζωή και δημιουργία.