Αφρουδάκης: «Στο ζύγι ο αθλητισμός τα κέρδιζε όλα»

Μια καριέρα που έφτασε στο τέλος της καθώς ο ίδιος θέλησε φέτος να μην ταξιδέψει στο Ρίο με τον Εθνική Ομάδα Πόλο.

«Έχει αποτυπωθεί έντονα στη μνήμη μου η πρώτη φορά που έπεσα στην πισίνα. Ήμουν μικρό παιδί και ένιωθα κάτι μοναδικό. Ήμουν σίγουρος ότι θα έκανα μια ενδιαφέρουσα διαδρομή καθώς είχα εκ γενετής άσβεστο πάθος για να αγωνιστώ, να παλέψω, να ξεχωρίσω. Διψούσα να βάλω όλο μου το είναι και να φτάσω κάπου. Η μαχητικότητα υπήρχε στο αίμα μου. Όταν ήμουν μικροί διοργάνωνα πρωταθλήματα ποδοσφαίρου, μπάσκετ και βόλεϊ. Ήθελα να γίνω αθλητής Το είχα έμφυτο. Όταν τελικά απέκτησα αθλητική ταυτότητα, την κρέμασα οτον λαιμό μου με τόση υπερηφάνεια λες και είχα πάρει ολυμπιακό μετάλλιο» είπε στο Πρώτο Θέμα και συνέχισε: «Έχω θυσιάσει πολλά στον βωμό του πρωταθλητισμού. Ακόμη και το σχολείο μπήκε σε δεύτερη μοίρα προκειμένου να γίνω ο καλύτερος στο άθλημα μου. Ή, τουλάχιστον, ένα$ από τους καλύτερους. Στο ζύγι ο αθλητισμοί τα κέρδιζε όλα. Έχασα την ανεμελιά των παιδικών και εφηβικών μου χρόνων, κέρδισα όμως μοναδικές στιγμές. Έτσι είναι η ζωή, κάπου κερδίζεις και κάπου χάνεις. Για το μόνο πράγμα που μετανιώνω είναι για τις σπουδές μου στο Πάντειο Πανεπιστήμιο τις οποίες δεν ολοκλήρωσα ποτέ. Δεν χωρούσαν δυο καρπούζια σε μια μασχάλη. θαυμάζω όμως απεριόριστα όσους μπορούν και το κάνουν».

Ο Γιώργος Αφρουδάκης μύησε στον αθλητισμό και τα αδέλφια του. «Με τα χρόνια επηρέασα και τα αδέλφια μου να με ακολουθήσουν στην πισίνα. Για τον Ζάχο και τον Χρήστο- τέσσερα χρόνια μικρότερος ο πρώτος και οκτώ ο δεύτερος- αποτέλεσα σίγουρα πρότυπο. Πότε είχα συμπαίκτη τον Ζάχο και αντίπαλο τον Χρήστο και πότε το ανάποδο. Η αθλητική διαδρομή και οι μεταγραφές μου σε Ολυμπιακό και Παναθηναϊκό επιφύλαξαν και τέτοιες στιγμές που είναι ασυνήθιστες και σε κάνουν αρχικά να νιώθεις αμήχανα. Όσο περίεργο είναι να συνεργάζεσαι με τον αδελφό σου πασάροντας του την μπάλα στην πισίνα, τόσο δύσκολο είναι και να προσπαθήσεις να του την κλέβεις ή να βάλεις γκολ στο τέρμα της ομάδας του. Ευτυχώς και για τους τρεις μας, βρήκαμε μια αρμονική φόρμα συνύπαρξης και έτσι δεν τσακωθήκαμε ποτέ»