Γιώργος Μέρλος: «Γαλλοτραφής ως το κόκκαλο και εγκλωβισμένος σε μια καλή αισθητική»

«Ένας άνθρωπος αρκετά εγκλωβισμένος σε μια αισθητική, κατά την άποψή μου καλή, την οποία βιώνω ως αισθητική καλού γούστου στα ρούχα, στο σπίτι. Είναι μια αισθητική την οποία δυστυχώς ή ευτυχώς τη νιώθω σαν ανάγκη σε όλη τη διάσταση της ζωής μου.» Γυρνώντας πίσω στα χρόνια της Λεοντείου Σχολής, τι θυμάται; «Ότι με διώξανε στο τέλος κακήν κακώς, διότι ήμουν ατίθασος και ταραξίας. Θεωρούσαν ότι παρεμπόδιζα τη διδασκαλία, ότι πήγαινα στη σχολή με καθυστέρηση και ότι δεν ήμουν συγκεντρωμένος στα μαθήματά μου. Το θέμα είναι ότι με αγαπούσαν όλοι στο σχολείο. Ήμουν γαλλοτραφής μέχρι το κόκκαλο και έφυγα στο Παρίσι, όπου έζησα πολλά χρόνια. Ήμουν μόλις 18 χρόνων και τότε άρχισα να ζω. Φεύγοντας από το εκνευριστικά αυστηρό περιβάλλον εδώ, βρέθηκα μόνος και του έδωσα και κατάλαβε. Κοιμόμουν δύο φορές την εβδομάδα και τις υπόλοιπες ημέρες ήμουν όρθιος. Δεν έχανα έκθεση για έκθεση στις γκαλερί και παράσταση για παράσταση στο γαλλικό θέατρο. Βέβαια, για να φύγω είχα κάνει την επανάστασή μου, γιατί οι δικοί μου με προόριζαν για άλλα πράγματα. Ηθελαν να δώσω εξετάσεις στο πανεπιστήμιο. Επειδή ζωγράφιζα και μου άρεσε η μουσική, η οικογένειά μου όλα αυτά δεν τα έβλεπε με καλό μάτι, όπως και τώρα που έτυχα τρομερής κριτικής λόγω τηλεόρασης. Στρώθηκα, λοιπόν, και διάβασα, και έδωσα εξετάσεις στη Νομική και συνέχισα στη Σορβόννη, και μετά μπήκε δειλά-δειλά στη ζωή μου η αρχιτεκτονική» τόνισε σε καθημερινή εφημερίδα.