Παπαρίζου: "Επειδή κάνεις μια πλαστική, δεν σημαίνει πως θα κάνεις άλλες 120"

«Θέλω να αποκτήσω παιδί και δεν με αγχώνει καθόλου. Ακόμη και έτοιμη να μην είναι μια γυναίκα πριν, κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης προετοιμάζεται. Το να κάνεις παιδιά είναι ευτυχία, το να κάνεις πολλά παιδιά είναι ακόμη μεγαλύτερη ευτυχία, Sexy είσαι σαν προσωπικότητα, δεν είσαι σωματικά sexy. Δεύτερον, στην εποχή μας και δεν μιλάω για την καριέρα της Νάνας Μούσχουρη ή της Χαρούλας Αλεξίου, ή ακόμη και της Άννας Βίσση ή της Δέσποινας Βανδή, μια καριέρα μπορεί να τελειώσει πολύ απότομα. Το παιδί σου όμως είναι παιδί σου. Αν δεν έχεις προσωπική ευτυχία τι να την κάνεις την επαγγελματική; Βέβαια υπάρχουν γυναίκες που λένε πως δεν θέλουν να κάνουν παιδιά. Το σέβομαι, τις συγχαίρω που το λένε. Οι γονείς μου, ως μετανάστες, δούλευαν από το πρωί μέχρι το βράδυ, κι εγώ ήμουν με τη γιαγιά μου και τα αδέρφια μου. Ξέρετε πόσο μου είχαν λείψει; Έτρεχε ο πατέρας μου για να με προλάβει να μου δώσει ένα φιλί πριν πάω για ύπνο» αποκάλυψε η τραγουδίστρια ενώ μίλησε και για το θέμα των πλαστικών επεμβάσεων: «Επειδή τολμάς να κάνει μια πλαστική επέμβαση, δεν σημαίνει πως θα κάνεις 120 πλαστικές. Μπορεί κάποιος να διαφωνεί που το είπα, αλλά το έκανα σε μια ηλικία που ήξερα τι έκανα, δεν το έκανα ότι ήμουν 18 ετών. Και το είχα σκεφτεί και το είχα συζητήσει πολύ με τον γιατρό μου, γιατί δεν είναι όλοι οι άνθρωποι κατάλληλοι για να κάνουν πλαστική, πρέπει να είναι ώριμος κάποιος για να το κάνει. Μια πλαστική επέμβαση δεν είναι αμαρτία. Είναι κάτι που το κάνουμε για να αισθανόμαστε και εμείς καλά».
Πως βλέπει όμως η Έλενα Παπαρίζου τη φετινή συμμετοχή μας στη Eurovision και πως βιώνει τώρα την απώλεια του πατέρα της; «Η «συνταγή» της Eurovision είναι κατ’ αρχάς Αλκαίος. Πιστεύω στον τρόπο που γράφει. Μου αρέσει που το τραγούδι του έχει και στοιχειά από Βαλκάνια. Δεν είναι δυνατόν να είμαστε κάθε χρόνο πρώτοι .Μπορεί και να ξαναβγούμε αλλά πρέπει να κοιτάμε μπροστά, όχι πέντε χρόνια πίσω» ανέφερε, ενώ συμπλήρωσε: «Τώρα πια νιώθω πάρα πολύ καλά, παρά τον πόνο της απώλειας. , γιατί πιστεύω πως κάθε γονιός δεν θα ήθελε να αισθάνεται το παιδί του να είναι δυστυχισμένο. Πιστεύω ότι μας βλέπουν απ όπου και να είναι. Και ο πατέρας μου έφυγε νέος –ήταν μόνο 60 ετών-, αλλά έφυγε χορτάτος από τη ζωή. Χόρευε όταν έφυγε. Αν και πρόλαβε να ζήσει τις μεγάλες μας στιγμές, δεν παύει όμως να είναι μια απώλεια».
Πηγή: Εγώ