Δάφνη Κωστοπούλου: «Είμαι περισσότερο γλύπτρια παρά ζωγράφος γιατί βλέπω πολύ εύκολα την τρίτη διάσταση»

«Από μικρή, από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, έπαιρνα χαρτί και ζωγράφιζα. Σε ηλικία 5 ετών μου έφτιαξαν ειδικό καβαλέτο, αντίστοιχο με το ύψος μου, για να μπορώ να το φτάνω. Λίγο πιο μεγάλη ασχολήθηκα και με τα ρούχα. Τα σχεδίαζα, τα έραβα και τα φορούσα. Με συνέπαιρνε η μόδα αλλά όχι ο κόσμος που υπήρχε γύρω από αυτή. Γι’ αυτό και δημιουργούσα μόνη μου. Στο Γυμνάσιο ζήτησα από τον πατέρα μου ως δώρο Χριστουγέννων μια ραπτομηχανή. Ήταν ό,τι ωραιότερο πήρα!» τόνισε στο Πρώτο Θέμα.

Ενώ προέρχεται από μια οικογένεια με ισχυρή τραπεζική παράδοση δεν θέλησε ποτέ να ασχοληθείς με τον συγκεκριμένο κλάδο: «Για να είμαι ειλικρινής, πολύ μικρή, όταν με έπαιρνε ο πατέρας μου στο γραφείο του και έβλεπα την καρέκλα στην οποία καθόταν, έλεγα «κάποτε θα κάθομαι εγώ σ’ αυτήν!». Ήμουν όμως μόλις λίγων ετών και οι τάσεις μου δεν είχαν ακόμη φανεί, προς απογοήτευση της μητέρας μου και όχι τόσο του πατέρα μου.»

Το γεγονός ότι έφτιαχνε ρούχα μαρτυρά και κάποιες επιρροές από το περιβάλλον της μητέρας της; «Τις κλωστές τις προμηθευόμουν μόνη μου! (γέλια) Η επιρροή έχει να κάνει περισσότερο με το ότι η μητέρα μου ήταν πάντοτε πολύ ωραία ντυμένη και επομένως ιδιαίτερα κοκέτα. Μέχρι εκεί όμως.»

Το οικογενειακό περιβάλλον αντιμετώπισε θετικά την απόφασή της να τραβήξεις τον δικό της ανεξάρτητο δρόμο; «Δεν έχει νόημα να πιέζεις κάποιον όταν οι δυνατότητες και οι αποφάσεις του δείχνουν ξεκάθαρα ποια μπορεί να είναι η διαδρομή του ή όταν γνωρίζεις τι θα τον κάνει πραγματικά ευτυχισμένο. Ο πατέρας μου ήταν ανέκαθεν ανοικτός σ’ αυτό το ενδεχόμενο, γι’ αυτό και τελειώνοντας το σχολείο πήγα στο Παρίσι για να σπουδάσω Καλές Τέχνες στο φημισμένο Parsons The School For Desing. Εκεί αντιλήφθηκα ότι ο χώρος της τέχνης με συνεπαίρνει. Όπως επίσης αντιλήφθηκα αυτό που έλεγαν οι καθηγητές μου, ότι δηλαδή είμαι περισσότερο γλύπτρια παρά ζωγράφος γιατί βλέπω πολύ εύκολα την τρίτη διάσταση.»