«Η πλάτη µου είναι γεµάτη µαχαιριές! Αν φαίνονταν οι πληγές, θα σκουπίζαµε µε πετσέτες τα αίµατα»

Αλλοι, πάλι, «ανεβάζουν» φωτογραφίες σου από το παρελθόν, που είχες αρκετά κιλά. Πώς το κρίνεις αυτό;

Χαρακτηρίζει τους ίδιους αυτό το µπούλινγκ, αυτή η χλεύη του όποιου διαφορετικού! Του χοντρού παιδιού στο διάλειµµα! Του τρελού του χωριού που γελάνε γύρω του! Του φτωχού, του ξένου, του πρόσφυγα, του άρρωστου, του ηλικιωµένου, του ορφανού, του παιδιού αγνώστου πατρός, του αγοριού που φοράει γυναικεία, της κοπέλας που αγαπά άλλες κοπέλες, εκείνου που γεννήθηκε µε δυσµορφία, του άλλου που έχει αναπηρία! Ναι, ήµουν χοντρός! Τι αστείο, ε; Προσέξτε καλά, γιατί οι καθρέφτες σας είναι παραµορφωτικοί και τα γέλια τα καθρεφτίζουν για λυγµούς.

Εχεις δεχτεί «τρικλοποδιές» και «µαχαιριές» µέχρι σήµερα;

Ναι. Η πλάτη µου είναι γεµάτη τέτοιες... µαχαιριές! Τόσο που, αν φαίνονταν οι πληγές από αυτές, τώρα θα σκουπίζαµε µε πετσέτες τα αίµατα. Σηµασία έχει για µένα πως, µετά την τρικλοποδιά, εγώ σηκώνοµαι πάλι και µετά τη µαχαιριά ορθώνω ξανά τη ράχη µου! ∆εν νοµίζω ότι υπάρχει άνθρωπος στην τηλεόραση -και όχι µόνο- που να µην έχει βιώσει κάτι τέτοιο. «Της αγάπης η µαχαιριά» δεν είναι «προνόµιο» µόνο της τηλεόρασης, συµβαίνει διαρκώς, παντού, σε όλους τους χώρους. Απλά, στην τηλεόραση, πώς να σου το πω; Το… απογειώνουµε!

Εχεις έρθει σε κόντρα µε ανθρώπους όπως η Ελεονώρα Μελέτη και ο Βαγγέλης Περρής, κι όµως συνεργάζεσαι και πάλι µαζί τους.

Φυσικά και συνεργάζοµαι µαζί τους. Και οι συγκρούσεις στη δουλειά και οι αντιθέσεις και οι διαφωνίες είναι εύλογες. Αυτό δεν σηµαίνει πως δεν εκτιµάς ανθρώπους, την παρουσία τους ή την πορεία τους. Και αυτό δεν σηµαίνει πως δεν θα ξαναϋπάρξουν και συγκρούσεις και αντιθέσεις και διαφωνίες. Τηλεόραση κάνουµε, όχι όρθρο σε µοναστήρι.

Πηγή: real