Γιάννης Σεβδικαλής: «Μέσω της αναπηρίας μου είχα την ευκαιρία στον παρα-αθλητισµό»
Ο Γιάννης Σεβδικάλης, ο οποίος μετά από σοβαρό ατύχημα με τον προαστιακό έχασε τα πόδια του, χαμογελά πλατιά και γίνεται παράδειγμα προς μίμηση για όλους τους νέους που πρέπει να μάθουν πως όταν θέλεις κάτι πολύ, όλα μπορούν να γίνουν με θέληση και υπομονή αλλά και σκληρή δουλειά.
Είσαι η ζωντανή απόδειξη ότι ένα πολύ κακό πράγµα µπορεί να οδηγήσει σε κάτι καλό, να σου αλλάξει τη ζωή. Πώς βρήκες τη δύναµη;
Μπορεί να έγινε για κάποιον λόγο το ατύχηµα. Ο πόνος ήταν τόσο έντονος που σήµερα τον έχω ξεχάσει. Όµως όταν συνήλθα, στο νοσοκοµείο, ένιωθα πολύ χαρούµενος γιατί δεν είχα πεθάνει. Και γιατί όλοι ήταν δίπλα µου, τόσο έντονα και µε τόση αγάπη που δεν πρόλαβα να θρηνήσω. Τα πόδια µου δεν τα θρήνησα ποτέ. Ήταν πολύ σκληρό, πολύ δύσκολο, όµως η αποκατάσταση ήταν σχεδόν πλήρης και εδώ που τα λέµε όλο αυτό µου έδωσε πολλά παραπάνω από όσα είχα ή από ό,τι µου πήρε. Καθηµερινά κάνω αυτό που αγαπάω. Είµαι αθλητής. Πάντα έκανα αθλητικές δραστηριότητες, ποδήλατο, βάρη, κολύµπι, τρέξιµο... Όµως δεν έκανα στίβο, ούτε πρωταθλητισµό. Μετά το συµβάν, άνοιξαν οι πόρτες. Γιατί όταν ήµουν αρτιµελής, δεν θα µπορούσα να µπω ξαφνικά στην Εθνική. Μέσω της αναπηρίας είχα την ευκαιρία στον παρα-αθλητισµό. Έχω προσόντα, βελτίωση και καλές επιδόσεις. Το µυστικό είναι να µη σκέφτεσαι ποτέ αρνητικά. Πάντα να βρίσκεις κάτι καλό µέσα στο πρόβληµα. Και θα το λύσεις.
Χρειάστηκε να επανεφεύρεις τον Γιάννη;
∆εν έχω αλλάξει, έχω εξελιχθεί. Πάντα χαµογελαστός ήµουν, αλλά κάθε µέρα είµαι πιο θετικός. Εκτιµώ το ότι µπορώ να περπατάω. Εκτιµώ τις σχέσεις µου µε τους ανθρώπους. Γιατί αν είσαι µόνος, τίποτα δεν είναι σηµαντικό, ούτε καν η υγεία. ∆ίνοντας, έχεις ήδη κερδίσει. Εγώ παίρνω από εκεί που δεν το περιµένω. Νιώθω τυχερός που γεννήθηκα σε αυτή τη χώρα και από αυτούς τους γονείς.
Καµιά φορά δεν συνειδητοποιούµε πόσο τυχεροί είµαστε που µπορούµε να βλέπουµε ένα ωραίο ηλιοβασίλεµα. Τα θεωρούµε όλα δεδοµένα...
Είµαι σε ένα ασανσέρ. Και δίπλα µου βρίσκεται ένας κωφάλαλος. Με κοιτάζει, δείχνει τα πόδια µου, ερωτηµατικά. Του εξηγώ, όπως µπορώ. Μου κάνει νόηµα: «Μην ανησυχείς. ∆εν ακούω, δεν µιλάω. Αλλά...». Και µου δείχνει τα µάτια του. «Αλλά βλέπω», εννοούσε. Πρέπει να εκτιµάς αυτό που έχεις. Να πηγαίνεις προς τον στόχο σου ακόµα και αν είναι µικρά τα βήµατα και να ευχαριστιέσαι την κάθε στιγµή, να χαίρεσαι τη διαδροµή προς την Ιθάκη σου. Η ζωή δεν είναι µόνο στόχοι, είναι και πορεία. Αν εγώ βρεθώ ξαφνικά µε όλα τα όνειρά µου πραγµατοποιηµένα, δεν θα µου κάνει αίσθηση. Η δική µου Επίδαυρος είναι η Παραολυµπιάδα. Στη φετινή, τον Σεπτέµβριο, δεν θα πάω, δεν έπιασα τα όρια. Πάµε για την επόµενη, το 2020. Μικρός είµαι ακόµα. Και στο µεταξύ έχω κι άλλους στόχους, το Παγκόσµιο, το Πανευρωπαϊκό...
Θέλεις οι άνθρωποι να σε αντιµετωπίζουν ως κάτι ξεχωριστό ή να µη σε ξεχωρίζουν από τους άλλους;
Είναι ωραίο να νιώθεις ξεχωριστός. Για κάθε άνθρωπο είναι ωραίο. Αυτό που έχεις πρέπει να το κάνεις δικό σου. Να είσαι ο Γιάννης. Όλοι ξεχωριστοί είµαστε, αν το σκεφτείς.
Πηγή: Real
