Μανώλης Μητσιάς για Τέμπη: «Είναι ό,τι χειρότερο έχω δει στη ζωή μου»
Ο Μανώλης Μητσιάς κλείνοντας 50 χρόνια ιστορίας στο ελληνικό τραγούδι είχε πάντα μια συνεπή πορεία που δεν πρόδωσε ποτέ την τέχνη του.
«Ακριβώς γιατί δίπλα σε αυτούς τους ανθρώπους γαλουχήθηκα. Τι ήμουν άλλωστε τότε; Ένα παιδί 19 ετών ήμουν» λέει.
Έτσι έκλεισε τα αφτιά στις επίμονες σειρήνες από τις μεγάλες πίστες. «Όταν έρχονταν οι προτάσεις από τα παραλιακά μαγαζιά έλεγα όχι. Αν είχα πει το ναι θα είχα εξασφαλίσει οικονομικά την οικογένειά μου για τρεις γενιές. Αλλά είμαι πανευτυχής που δεν το έκανα. Τραγουδούσα στις μπουάτ, έλεγα τα τραγούδια της “Αθανασίας” του Χατζιδάκι και δεν ερχόταν άνθρωπος να με ακούσει. Έφευγα θυμάμαι πολλά χρόνια νύχτα από το Ζουμ στην Πλάκα και δεν πληρωνόμουν γιατί έλεγα Χατζιδάκι.
Και αυτό το λέω με μεγάλη πικρία. Αργότερα κατάλαβαν τι τραγούδια ήταν αυτά. Εγώ όμως εκεί, επέμενα».
Η Ελλάδα τού σήμερα
Στις ημέρες μας υπάρχει ταλέντο στο ελληνικό τραγούδι; «Φυσικά. Και καλοί δημιουργοί και καλοί ερμηνευτές υπάρχουν. Η πλειονότητα όμως των ΜΜΕ σερβίρει άθλια πράγματα» λέει. Μήπως όμως ευθύνεται και το κοινό; «Εγώ νομίζω ότι το κοινό γαλουχείται σε αυτά που του δίνεις» απαντά.
«Επίσης, βλέπετε, δεν υπάρχουν σήμερα μπουάτ. Ψάχνω μια μπουάτ από πέρυσι να τραγουδήσω και δεν υπάρχει. Στην Πλάκα όλες έκλεισαν ή γκρεμίστηκαν. Θα μου πείτε βέβαια “γιατί δεν πας σε μια μουσική σκηνή;”. Γιατί και οι περισσότερες μουσικές σκηνές πλέον έγιναν και εκείνες χορευτικά κέντρα που οι άνθρωποι κουνιούνται και λικνίζονται επάνω στα τραπέζια. Εγώ έναν χώρο απλό, μικρό θέλω, ακόμα και σε σκαμπό να κάθονται οι άνθρωποι, για να τραγουδήσω αυτά που δεν μπορώ να τραγουδήσω σε άλλους χώρους, καθώς συχνά τα καλά τραγούδια είναι αυτά που δεν ακούστηκαν πολύ. Είναι η άλλη πλευρά του φεγγαριού που λέμε, η άλλη πλευρά του δίσκου. Έχω υποσχεθεί στον εαυτό μου να αναβιώσω την μπουάτ της δεκαετίας του ‘60-70. Δεν θα ησυχάσω αν δεν το κάνω. Έναν χώρο θέλω και δύο όργανα. Όχι κάτι παραπάνω...».
Η συζήτηση δεν μπορεί παρά να έρθει στην επικαιρότητα και στο τραγικό δυστύχημα των Τεμπών. «Είναι ό,τι χειρότερο έχω δει στη ζωή μου» αναφέρει. «Θλίβομαι, λυπάμαι. Σκέφτομαι αυτούς τους γονείς των παιδιών που χάθηκαν. Έναν μήνα πριν έλεγα στη γυναίκα μου να πάμε στη Θεσσαλονίκη, να ταξιδέψουμε με το τρένο. Για σκέψου. Από τη μια στιγμή στην άλλη...». Οι εκλογές πάλι σε λίγο καιρό έρχονται και εκείνος, όπως λέει, με την ενεργό πολιτική δεν θέλησε ποτέ να ασχοληθεί, μολονότι δέχθηκε πολλές προτάσεις. «Γιατί δεν μου αρέσει καθόλου το “θα”. Θυμάμαι πάντα τα λόγια που μου είχε πει στην τελευταία τάξη του τότε Γυμνασίου, σήμερα Λυκείου, ρ γυμνασιάρχης μου, ένας καταπληκτικός άνθρωπος: “Παιδί μου στη ζωή σου ποτέ να μη χρησιμοποιείς το “θα” γιατί υπάρχει μια κινέζικη παροιμία που λέει ότι ο δρόμος τού “θα” οδηγεί στην πόλη τού “ποτέ”. Την κράτησα αυτή την κουβέντα του. Και η πολιτική στην Ελλάδα είναι όλο “θα” και “θα”. Για αυτό φτάσαμε στο σημείο να θρηνούμε τόσους νεκρούς στα Τέμπη, από αυτά τα “θα”...».
Πηγή: ΤΟ ΒΗΜΑ
Διαβάστε επίσης:
