Βλαδίμηρος Κυριακίδης: «Στη ζωή μου λέω ότι μπορεί έξω να γεράσω, αλλά δεν θέλω να γεράσω μέσα μου»

Με την εμπειρία που κουβαλάει, τις ευαισθησίες που διαθέτει και, κυρίως, τη διάθεση να εξελίσσεται, κάνει εφέτος την ανατροπή: στρέφεται στο κλασικό ρεπερτόριο, ερμηνεύει τον Γουίλι Λόμαν στον «Θάνατο του Εμποράκου» και συνεργάζεται με τον σκηνοθέτη Γιώργο Νανούρη.

• Τι σας οδήγησε στην επιλογή του «Εμποράκου»;

«Για χρόνια είχα αποφασίσει να ασχοληθώ με την κωμωδία. Με ενδιαφέρει η έρευνα και η εξέλιξη στη δουλειά μου. Δεν έχω παίξει ακόμη την κωμωδία που θέλω. Μεγαλώνω όμως. Ευτυχώς έχω δίπλα μου ανθρώπους που μπορούν να με συμβουλεύσουν, όπως ο παραγωγός μου, ο Μάρκος Τάγαρης, που σκέφτηκε το έργο, και η γυναίκα μου, η Εφη Μουρίκη.

Με συνετά βήματα και σκέψη καταλήξαμε, προ τριετίας, στον Εμποράκο -τους ευχαριστώ. Έχουμε δρομολογήσει και την επόμενη δεκαετία, από τα 60 μου στα 70. Αν δεν υπάρξει αυτή η στρατηγική, δεν μπορείς vα κάνεις τίποτα στο θέατρο -είμαστε όλοι αναλώσιμοι. Θα μπορούσα να χαθώ στο πουθενά, σε ένα αστείο, να περνάμε όλοι καλά και να μη συμβαίνει τίποτα. Η ανάγκη μου πια μου έδειξε ότι δεν μπορώ να ικανοποιηθώ πλέον με αυτό που κάνω».

• Είχατε πάντα στρατηγική;

«Ναι. Πάντα στοχεύω σε βάθος χρόνου αλλά και ρισκάρω. Ζω μέσα στην ανασφάλεια, σε καθημερινή βάση. Όταν παίζω, είναι σαν να ’ναι η τελευταία παράσταση. Και πρέπει να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ σε αυτούς που με εμπιστεύθηκαν και ήρθαν να με δουν, να ανταποδώσω την ενέργεια που δέχομαι.

Από εκεί και πέρα υπάρχει ένα σχήμα, οξύμωρο ή σχιζοφρενικό. Από το 1980 που ξεκίνησα είχα μια υπέροχη ανωριμότητα, μια παιδικότητα που αισθανόμουν ότι όταν ανεβαίνω στη σκηνή είμαι στην παιδική χαρά με τους φίλους μου. Και το διασκέδασα όλα αυτά τα χρόνια. Αλλά πάντα σε δεύτερο επίπεδο και βάθος σκέψης υπήρχε κάτι άλλο που δεν φαινόταν ή φαινόταν ελάχιστα. Κι αυτό ήταν το οξύμωρο: ενώ προσπαθούσα να οργανώσω τα υπαρξιακά μου ξαφνικά έμπαινα στη σκηνή και τα ξεχνούσα όλα.

Με τα χρόνια κατάλαβα ότι η σπουδή και η γνώση πρέπει να αποτυπώνονται πάνω στη σκηνή, όποιο είδος θεάτρου κι αν υπηρετείς. Γνώρισα ανθρώπους που με μάγεψαν. Δεν ξέρω αν θα μείνω στον “Εμποράκο”, αν θα ανοίξω ένα καινούργιο κεφάλαιο, αλλά θα το προσπαθήσω».

• Πάμε στον Μίλερ και στο έργο...

«Εχω εντυπωσιαστεί. Προσπαθώ να αποδώσω όσο καλύτερα μπορώ αυτό που έχει σκεφτεί αλλά και την πολυδιάστατη κατάσταση που έχει χτίσει. Η περιγραφή της κοινωνίας είναι σκληρή κι έτσι το αντιμετωπίζω -συγκινούμαι. Το σχόλιό του πάνω στη λαίλαπα του καπιταλισμού είναι απίστευτο. Παρουσιάζει ανθρώπους που έχουν κατακεραυνωθεί από το ίδιο το σύστημα και το κάνει με μαγεία, με έναν λόγο που ρέει, με ποίηση».

• Και ο Γουίλι Λόμαν;

«Είναι ο μέσος άνθρωπος, αδύναμος, θύμα της κοινωνίας. Κι αυτό είναι το έργο, άνθρωποι στεγνοί απ’ έξω, για το κυνήγι της δόξας, του μεγαλείου, που όμως δεν έχουν στεγνώσει μέσα τους. Προσπάθησα να πλησιάσω, πέρα από τα θεωρητικά της εποχής, τον ανθρωποκεντρικό χαρακτήρα της πολιτικής, γιατί το έργο είναι πολιτικό, πέρασα στον άνθρωπο. Προσπαθώ να δείξω την υπαρξιακή του αγωνία, τον λόγο ύπαρξής του στην κοινωνία, αλλά κάπου κάτι κάνει λάθος. Έχει κατασκευάσει έναν κόσμο στον οποίο έχει ταμπουρωθεί και δεν μπορεί να ξεκολλήσει».

• Πώς τον προσεγγίζετε;

«Ο Μίλερ σε μια σημείωσή του γράφει ότι ο Γουίλι Λόμαν όταν έμπαινε στο γραφείο τούς έκανε όλους να γελάνε, ήταν ευχάριστος άνθρωπος. Γι’ αυτό έβαλα μια προσθήκη, που λέω στη γυναίκα μου: “Κάποτε γελούσαν με τα αστεία μου, τώρα γελάνε με μένα”. Έτσι προσπαθώ να τον προσεγγίσω για να φτάσει στο μεγάλο αδιέξοδο ή στη μεγάλη ανοησία-θυματοποίηση, “να πεθάνω για να ζήσουν οι άλλοι”, το ηρωοποιεί. Το μεγάλο μυστικό του έργου είναι το πίσω-μπρος στην πραγματικότητα και τη φαντασία. Με συγκλονίζει».

• Τι μαθαίνετε από τη συνεργασία σας με τον Γιώργο Νανούρη;

«Στη ζωή μου λέω ότι μπορεί έξω να γεράσω, αλλά δεν θέλω να γεράσω μέσα μου. Άρα τις καινούργιες τεχνοτροπίες, γνώσεις, ρεύματα προσπαθώ να τα κάνω και πράξη. Συνεργαζόμενος με τον Γιώργο κατάλαβα ότι έχει μοντέρνα οπτική, πρόταση, αλλά πάντα με έναν απόλυτο σεβασμό στο κείμενο, στην ερμηνευτική αγωγή. Οι παραστάσεις του είναι μοντέρνες, κλασικότροπες, όχι μεταμοντέρνες - είμαι αντίθετος. Ξεκόλλησα από το ρεαλιστικό, αφέθηκα στο ταξίδι, στη φαντασία, στην ποίηση. Ομολογώ ότι είμαι φρέσκος σε αυτό το είδος και μπαίνω παρορμητικά», είπε ο Βλαδίμηρος Κυριακίδης στο ΒΗΜΑGAZINO.