Γιώργος Χρανιώτης: «Δεν ξέρω αν είναι τέλειοι οι ξένοι, αλλά κάθε φίλος μας κρύβει κι έναν ξένο»

«Δεν ξέρω αν είναι τέλειοι οι ξένοι, αλλά κάθε φίλος μας -και όχι μόνο- κρύβει κι έναν ξένο. Είναι μια ψευδαίσθηση να πιστεύουμε ότι γνωρίζουμε το σύζυγό μας, τη σύζυγό μας, τη μαμά μας ή τον μπαμπά μας. Γνωρίζουμε πολλά για εκείνους, αλλά υπάρχει ένα ιδιωτικό κομμάτι, το οποίο, όταν αποκαλύπτεται, κάποιες φορές μπορεί να είναι ευεργετικό και άλλες καταστροφικό και τρομακτικό»

Εσύ, όταν ανακαλύπτεις ότι ένας άνθρωπος που γνωρίζεις καλά δεν είναι αυτός που πιστεύεις, τι κάνεις;

«Αν με απογοητεύσει, απομακρύνομαι. Και υπάρχουν δύο ειδών απογοητεύσεις. Υπάρχει αυτή στην οποία μπορώ να δώσω μια ευκαιρία κι εκείνη που δεν μου αφήνει περιθώρια να επιτρέψω σε αυτούς τους ανθρώπους να είναι στη ζωή μου. Εύχομαι να είναι καλά, αλλά εγώ δεν θέλω να έχω καμία σχέση μαζί τους. Κι αυτό μού έχει συμβεί με πολύ κοντινά μου πρόσωπα»

Ήταν εύκολος ο αποχωρισμός;

«Θεωρώ ότι ήταν εύκολος γιατί δεν μου άφησαν άλλο περιθώριο. Μοιάζει με κάποιους χωρισμούς που είναι επώδυνοι, αλλά ξέρεις ότι έκανες το παν για να τους αποτρέψεις, έπαιξες όλα σου τα χαρτιά. Οπότε, από τη στιγμή που ο άλλος έφυγε, ένα κομμάτι σου είναι ήσυχο ότι εσύ προσπάθησες όσο γινόταν»

Πότε έκλαψες τελευταία φορά;

«Κλαίω πολύ συχνά. Κλαίω κάθε βράδυ στην παράσταση. Έκλαψα χθες το βράδυ στην παράσταση»

Πηγή Hello