"Νικαριά μου": Ενα ντοκιμαντέρ για την Ικαρία στους κινηματογράφους

Αφορμή ένα έθιμο που γίνεται ακόμα στα χωριά της Ικαρίας και που οι ντόπιοι το αποκαλούν Μνημόσυνο και που εκεί εκφράζεται όλο το cultural background
των κατοίκων. «Το μνημόσυνο είναι το αποκορύφωμα της αγάπης, της αλληλεγγύης και της ισότητας» δηλώνει ο πρωταγωνιστής της ταινίας. Έτσι την ημέρα του Πάσχα, συγκεντρώνονται όλοι οι κάτοικοι του χωριού, και απολαμβάνουν το κρέας που οι κτηνοτρόφοι κυρίως προσφέρουν, στην μνήμη των νεκρών τους, κάνοντας το μνημόσυνο, ένα από τα μεγαλύτερα γλέντια του τόπου. Πώς όμως δημιουργήθηκε αυτό το έθιμο; Ποιες ήτανε οι ανάγκες που το έκαναν να υπάρχει τόσους αιώνες; Γιατί παρότι οι εποχές και οι ανάγκες έχουν αλλάξει, το έθιμο συνεχίζει να υπάρχει; Την απάντηση μας την δίνει η παρακολούθηση του τρόπου ζωής και η φιλοσοφία των 3 κυρίως πρωταγωνιστών της ταινίας, κατοίκων του χωριού, τόσο στις ασχολίες τους όσο και στην ανάλυση του τρόπου ζωής τους, αλλά και η ανάλυση των λεπτομερειών που συνθέτουν αυτό το έθιμο. Λεπτομέρειες όμως που αποτελούν την εμβάθυνση του τρόπο ζωής και σκέψης. Πιο συγκεκριμένα, ο μεν «μπακάλης» του χωριού, αλλά και μελισσουργός και αγρότης μας εισαγάγει στην κοινωνιολογική ιστορία του τόπου και των ανθρώπων, και μέσα από τις επισημάνσεις και τους παραλληλισμούς μας αναδεικνύει την κοινωνική δομή του νησιού. Μια δομή, χωρίς κοινωνικές τάξεις, και με την αλληλεγγύη να αποτελεί βασικό μοχλό ανάπτυξης της κοινωνίας και όχι φιλανθρωπική συνεισφορά.Στην ταινία δεν υπάρχει αφηγητής. Οι ίδιοι οι κάτοικοι ξετυλίγουν τον τρόπο ζωής και σκέψης τους καρέ-καρέ. Η δύναμη όμως της εικόνας λειτουργεί σαν εμβάθυνση και εντέλει αποκάλυψη αυτών των συνηθειών που αντιστέκονται ακόμα στις σειρήνες της σύγχρονης πραγματικότητας. Σενάριο – σκηνοθεσία : Σπύρος Τέσκος. Εμφανίζονται οι: Γ. Στενός, Χ. Στρούπας και οι κάτοικοι του χωριού.