Ελένη Ανουσάκη: Τα δύσκολα παιδικά χρόνια και η φυλάκιση της μητέρας της

«Με φώναζαν Λένα. Θλίψη; Καμία! Δεν άφηναν η μάνα μου και οι θείες μου, που μεγάλωνα μαζί τους, να φτάσει τίποτα δηλητηριώδες σε μένα! Καταλάβαινα τα πάντα, αλλά ζούσα ευτυχισμένα, χαϊδεμένα, προστατευμένα. Η μάνα μου, δε, πήγε εξορία, αλλά στις φυλακές Αβέρωφ. Τα Σαββατοκύριακα ετοιμαζόμουν όλο χαρά και πήγαινα να τη βρω, σαν κάτι κανονικό. Κοιμόμασταν στο ίδιο κρεβάτι. Είχε μια άλλη πολιτική κρατούμενη το αγοράκι της μαζί της. Η μάνα μου το λάτρευε. Δεν το ήθελα. Ζήλευα. Ηθελα να αγαπάει μόνο εμένα σε όλο τον κόσμο.

Και οι θείες μου εμένα να αγαπάνε μόνο. Μπροστά μου δεν χάιδευαν τα ξαδέλφια μου, ούτε τα φιλούσαν. Μόνο εμένα. Πήγαινα σε ένα σπουδαίο ιδιωτικό σχολείο, που έκανε παιδαγωγική δουλειά ουσίας. Εφευγαν τα παιδιά όλα διακοπές. Μόνο εγώ έμενα εκεί με μια υπέροχη δασκάλα γαλλικών, ήταν η αδελφή της Φλωρέττας Ζάννα. Ερημο το σχολείο, χωρίς παιδικές φωνές και εγώ μικρή και εκείνη μεγάλη μέσα στα μοναχικά κτίρια.

Κάποια φορά δεν έτρωγα καθόλου. Σαν για να την τιμωρήσω, λες και έφταιγε που ήμουν εγώ εκεί. Απελπίστηκε. Χρησιμοποίησε όλους τους τρόπους για να με κάνει να φάω. Με σκαμπίλισε, από απόγνωση... Εφαγα! Μια φορά μόνο τα χρειάστηκα για τα καλά. Είχαν καταδικάσει τη μαμά σε θάνατο. Πήγα να τη δω επισκεπτήριο. Δεν έκλαιγε, δεν έκανε υστερίες, δεν με έκανε να σπάσω. Πολύ απλά έβγαλε από την τσέπη της και μου έδωσε ένα δώρο, που 'χε φτιάξει μόνη της. Δυο πουλάκια μαζί, τυλιγμένα σε μια χαρτοπετσέτα. Με φίλησε... Αυτό ήταν... Μετά οι θείες μου και η λατρεμένη μου ξαδέλφη με είχαν πάντα σε συζήτηση. Διαφωνούσαμε όλες μαζί για μια ερμηνεία στο θέατρο, ένα βιβλίο, μια άποψη!

Η μία ήταν σπουδαία μοδίστρα της Σανέλ. Μου έραβε κομμάτια μοναδικά, που κρατάω ακόμα. Στο σπίτι μας μπαινόβγαινε όλος ο καλλιτεχνικός κόσμος. Ο Καζαντζάκης, ο Λουντέμης, φυσικά ο Μάνος Κατράκης που έπαιζε μαζί με τη μαμά. Κάποτε πήγαμε σε ένα σπίτι, που δεν είχε μάντρα από πίσω και αφήνανε έντυπα παράνομα για τον Χαρίλαο Φλωράκη.

Μια εποχή στον από πάνω όροφο έμενε ένας αστυνομικός, ο κύριος Λάκης. Ηξερε ποιοι μπαινόβγαιναν στο σπίτι. Ποτέ δεν κάρφωσε τη μαμά μου. Ολο «χαίρετε, κυρία Μαλαίνα μου» και «καλησπέρα, κύριε Λάκη μου» ήταν!

Ο άνδρας μου πολλές φορές μου λέει να μη συζητάω για τα παλιά. Και εγώ το αποφεύγω, εδώ που τα λέμε. Αλλες εποχές, άλλοι άνθρωποι! Η ιστορία κύλησε, χάσματα ενώθηκαν και άλλα ρήγματα γεννήθηκαν ξανά», εξομολογείται η ίδια μιλώντας σε καθημερινή εφημερίδα.